Column nr: 12

Ik werd helemaal gek. Ongetwijfeld zal het goed bedoeld zijn, daar maak ik me geen zorgen over. Toch ben ik het complete overzicht kwijt en raak ik lichtelijk in paniek. Niet omdat ik iets te verbergen heb, maar ik weet nu niet meer waar ik moet zoeken. Noem me een autist, maar elk stapeltje ligt, of lag is momenteel toepasselijker, op een specifieke volgorde met bijbehorende gedachte. Ik heb het over het fenomeen: “Het Bureau van Thijs”.

Volgens de mensen om mij heen ook wel “die puinzooi” genaamd, volgens mij het zwaar doordachte basisstation van mijn doen en laten. En ik weet zeker, mijn bureau is niet het enige bureau wat zo nauwkeurig is “georganiseerd”.

Waar ik ook werk of heb gewerkt en wie er ook omheen zat, structureel krijg ik commentaar over de wijze waarop mijn bureau is ingericht. Steevast in het midden is een open ruimte. Deze is gereserveerd voor mijn laptops. Vaak 2 stuks, namelijk mijn macbook met mijn telefoon ernaast en zo’n windows-kreng dat continu wil updaten en per update dan minimaal een aantal minuten trager wordt. Daaromheen liggen veelal uit elkaar getrokken paperclips en pennen.

Voorts liggen er een aantal kladblokken (lees afgescheurde blaadjes) waar ik van alles op schrijf of uitreken. Dan diverse stapeltjes papieren met onder een van die stapels een rekenmachine. Onder een andere stapel een gaatjesmaker en ergens nog een nietmachine. Uiteraard een aantal bakjes die compleet uitpuilen staan in de linker hoek en in de rechterhoek ligt altijd mijn shag.

Ter decoratie staan er enkele kopjes die ergens die dag met koffie gevuld zijn geweest. Ook ligt er steevast een schroevendraaier (of iets dat als zodanig moet dienen). Nog een element ontbreekt, dat is namelijk mijn chillpillen voorraad, ook wel bekend als Skittles. Wel de rode variant want die groene doosjes vind ik dan weer niet te vreten.
Zo u ziet, tamelijk georganiseerd dus. Tenminste, dat vind ik.

Het frustrerende is dat men soms de behoefte voelt een en ander voor mij op te ruimen. Op dat moment raak ik dan compleet in paniek. Wanneer die nachtmerrie namelijk werkelijkheid wordt komt mijn autistische aard naar boven. Ik weet niet meer exact waar wat ligt en hoe iets is georganiseerd en raak dus gedesoriënteerd. Ik heb minstens eerst een kwartier schreeuwen, circa 5 peuken en 3 bakken koffie nodig om alleen al van de schrik te bekomen, alvorens ik een actieplan moet opstellen om in zo een kort mogelijke tijd, mijn georganiseerde chaos weer terug te krijgen, zodat ik ermee kan werken. Ik kan u verklappen dat ik menig medewerker heb gehad die collega’s omwille van hun eigen bestwil afraadde om zich ertoe te bewegen ook maar enige poging te wagen om mijn bureau naar hun maatstaven op te ruimen.

Met regelmaat krijg ik dus commentaar op mijn rommel, echter las ik afgelopen week een zeer interessant artikel, wat voor mij klonk als een bevestiging. Mensen met een rommelig bureau, vol met stapels en spullen zijn bovengemiddeld intelligent, soms zelfs geniaal en vele malen creatiever. Ze krijgen meer voor elkaar en durven veel meer risico’s te nemen, zijn adrem, maar bovenal…….vaak extreem georganiseerd. Nu moet ik zeggen dat ik mij natuurlijk overal wel in herken, maar dat dit laatste voor mijzelf wel een punt van belang is. Ik bewaar namelijk niets dat ik niet nodig heb, heb geen onzinnige printjes liggen op mijn bureau en alles is voor mij op de juiste plek te vinden. Geen onnodige mappen met troep waar je nooit meer naar kijkt of dossiers die totaal niet van belang zijn en slechts als kastvulling zouden dienen.
Het fijne is namelijk dat ik exact weet in welke stapel wat ligt, waar het voor dient en in welke volgorde de andere stapel gelezen moet worden. Zo heeft alles een doel op mijn bureau.
En wat nu zo raar is, mijn bureaublad op mijn laptop is dus bijna leeg. Ik kan namelijk enorm zenuwachtig worden van een bureaublad waarop 1001 icoontjes, mappen en andere rotzooi te vinden is en dus totaal niet georganiseerd is. Want zoveel stapels als op mijn bureau te vinden zijn, zo leeg is het bureaublad van mijn laptop.

Enfin, terug naar het begin. Ik ben 5 peuken, 3 bakken koffie en een kwartier paniekerig schreeuwen verder. Mijn kantoor is nu leeg en iedereen blijft bij mij uit de buurt (en lacht me hoogstwaarschijnlijk uit). Ik begin met uitzoeken, zie de stapels groeien en langzaam aan komt er weer structuur in. Ik zoek mijn gaatjesmaker en kom helemaal tot rust, want ik moest eerst een stapeltje optillen. Ik kan weer lachen en voel me prettig. Mijn bureau was weer een “rommel”, precies zoals mijn bureau hoort te zijn, namelijk georganiseerd.

 

Thijs Boskamp

Thijs Boskamp

Thijs Boskamp | Ad hoc Vrijdagcolumnist | Kok | Theater & Events achter de schermen | Mede eigenaar van De Waker (per 2019) | Inval-/gastcolumnist

1 Reactie

  1. Hillebil
    8 maart 2019 at 11:03

    hihihihi wat herkenbaar goh waar hebben we dat toch meegemaakt 🙂