Klik voor de definitie van een column
  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist - mogelijk tussen de regels door -  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.
  • De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
  • Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
  • Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
  • Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia


column nr: 123

Heb jij al een terrasje gepakt? Een biertje gedronken of een hapje gegeten? Nu de terrassen weer open zijn, hebben wij een stukje vrijheid terug. De eerste dag stonden mensen letterlijk uren in de rij om een plekje te kunnen bemachtigen. Niet alleen bij de terrasjes overigens. Ook de Ikea en Primark deden goede zaken. Zelfs toen het met bakken uit de hemel kwam, waren er echt diehards die uren in de regen wilde wachten voor een goedkope broek.

Ik heb in ieder geval ook mijn eerste terrasje gepakt. Zonder in de rij te staan. Ik was uitgenodigd om een hapje te gaan eten in Vlaardingen. We hadden een uur de tijd. Iets wat, met kinderen erbij, lang zat is. Kinderen worden namelijk vervelend als ze langer stil moeten blijven zitten. Vroeger had ik er ook nooit langer over gedaan. Ik ben niet van de voorgerechten of toetjes, dus dan is een uur voldoende. Toch voelde je nu wel een soort van druk. Om de paar minuten op de klok kijkend om te zien hoe lang we nog hadden.

Het terras was perfect geregeld. Vooraf werd er gevraagd naar onze gezondheid. Er was genoeg afstand tussen de tafeltjes. Papieren wegwerpmenu’s voor de hygiëne. In de gemiddelde supermarkt loop je meer risico. Terwijl we nog aan het eten waren, zagen we een aantal boa’s voorbijkomen. Kwart voor zes. Het leek wel alsof ze zich op allerlei strategische plekken klaarmaakten voor wat komen ging. Nog een kwartier de tijd. De één stond lekker te kletsen met iemand, een ander stond op zijn mobiel zijn tijd te verdoen. Allemaal wachtend tot de wijzers zes uur aan zouden wijzen. Het voelde alsof je zat te eten met gehijg in je nek. Je voelde de ogen in je rug branden. Weer op de klok kijken. Nog twaalf minuten.

Vijf voor zes kwam de uitbater naar buiten met de rekening. Bijna tijd. We waren klaar en wisten vooraf hoe of wat. Geen probleem dus. Snel kwam er nog iemand naar buiten om af te ruimen. Want ook dat moet schijnbaar voor zes uur gebeuren. Ze vertelde dat de boa’s regelmatig klaar staan om klokslag zes uur te controleren. Dat ze binnen willen kijken om te zien of ze geen klanten verstopt heeft. Want uiteraard ga je, na een sluiting van een jaar, dat risico lopen?!? Ze moeten snel zijn want een boete kunnen ze nu niet gebruiken. Ze hebben al moeite om het hoofd boven water te houden.

We lopen richting de auto en zien de bonnenboekjes verschijnen. De terrasjes zijn binnen enkele minuten volledig verlaten maar sommige niet snel genoeg. Er is een schermutseling bij een loempiakraam. Een boa en een paar wachtenden zijn het niet met elkaar eens.

En ik voel plaatsvervangende schaamte. Ik ben blij dat ik geen BOA ben. Blij dat ik niet met een rot gevoel mijn werk hoef uit te voeren. Want dat is het. Die mensen voeren slecht taken uit die van hogerhand zijn opgelegd. Ik zou dat niet kunnen. Ik zou de andere kant opkijken. Maar ze doen gewoon hun werk. Of dat nu om half zeven of twee minuten over zes is. Ze doen hun werk. Toch voelt het vreselijk fout.

Ik heb met de ondernemers te doen. Die hebben stress omdat ze niet weten of ze hun hoofd boven water kunnen houden. Dit wordt nu gekoppeld met angst voor een boete die ze eigenlijk niet kunnen betalen. En dat terwijl ik mij zelden zo Corona-veilig heb gevoeld. In de buitenlucht en met meer dan voldoende afstand van anderen loop ik hier minder risico dan in de supermarkt. Ik vraag me af of die boa’s lekker kunnen slapen. Of ze trots zijn op hun werk. Wachtend in steegjes, de secondes wegkijkend om stipt om zes uur boetes uit te kunnen delen. Ik kan me niet voorstellen dat je dan met plezier naar je werk gaat. Maar uiteindelijk zijn zij niet degene die de opdrachten geven. Zij voeren het alleen maar uit. Hoe rot ook!


Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 419 lezers

Helga de Lelij

Helga de Lelij

Helga de Lelij│ Maandagcolumnist per 7/2017 │ Vrouw met kind en manloos huishouden │ Levensgenieter │ Blogger bij Love2bemama, FleurFlirt en Ik ben Helga │ (HRM bij Tedecon) │ Hard voor weinig en altijd… Ehm nooit.. Ehm dat dus!

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    3 mei 2021 at 10:19

    “Helga Een Goede Raad Van Aad:

    Reserveer voortaan ’n terrasje in Maassluis
    hier krijg je geen papieren wegwerpmenu
    ook geen chocoladebestek.”

    En de BOA’s lopen niet hinderlijk in de weg!