Column(128): Tsss…Hanghuid, jawel

Eindelijk schijnt het zonnetje dusdanig dat we met een “meidengroep” een terrasje gaan pakken. Een meidengroep op leeftijd dan wel, tussen de 62 en 77, maar die dan ook best aanwezig kunnen zijn. Dus strijken we niet altijd neer in Sluis want voordat je het weet heb je een “naam” en probeer die maar eens kwijt te raken.

Afijn, met de metro eropuit richting strand. De scholen zijn nog niet begonnen, deze nazomerse week. Je verwacht meer mensen maar het is ongebruikelijk stil. We ploffen neer op een terrasje in een lounge hoek, ons afvragend ‘hoe staan we straks op?’ Voorzien van een wijntje in de namiddag, met wat hapjes, tja… dan komen de tongen los.

Allerlei onderwerpen passeren totdat een van de vriendinnen oppert om het gezicht te laten liften. Als we allemaal bijvallen dat ze met haar 69ste er nog prima uitziet komt het hoge woord eruit: “Ja, nou ja… je gaat toch twijfelen hè. Zit mijn kleinzoon van bijna 4 op mijn schoot en zegt dat ik de allerliefste oma ben. Dus ik glimlachen en ik trots! Pakt hij plots met 2 handjes mijn gezicht en zegt: maar je hebt wel een hanghuid oma en allemaal strepen in je gezicht als je lacht… en dat vind ik niet leuk”.

Tja, dan is het hek van de dam hè, dan komen er verhalen los, welke ik niet allemaal zal delen maar waar we wel vreselijk hard om hebben gelachen. Wij meiden onder elkaar.

“Nou over hanghuid gesproken”, zegt een andere vriendin. “Ga ik zwemmen met onze kleindochter van 5, wat ik al jaren doe, verkleed ik mij samen met haar in één hokje, wat ik ook al jaren doe. Terwijl zij zich uit- en aankleedt doe ik daar natuurlijk ietsje langer over. Zoals altijd gaat ze dan zitten op het bankje. Bij het aandoen van mijn bikini top zeg ze plots: oma… jij hebt hele rare borsten. Onschuldig vraag ik nog hoezo en zeg ook nog alle meisjes krijgen toch borsten, jij ook later. Ja maar oma, zegt ze, die van jou zijn plat en hangen, die van mama niet. Ik wil later wel borsten maar net zoals die van mama en niet die van jou”.

Vanzelfsprekend borduren wij vrouwen verder over het onderwerp borsten totdat een andere vriendin zegt: “Nou mochten jullie denken dat kleinkids wat op te merken hebben over oma’s, nee hoor dan deze. Onze kleindochter van 5 is met Opa aan het kleuren aan tafel. Niet alleen kleuren maar ook honderd uit aan het kletsen over van alles en nog wat. Als ze dan vraagt aan Opa of ook hij een snorkel heeft, net als papa, zie ik mijn man zenuwachtig naar mij kijken met een blik ja wat nu? Antwoorden roep ik met een glimlach. Dus hij bevestigd het, maar zei wel dat die snorkel bij hem frummel heet waarop de jongedame als een kleine drama Queen inclusief handgebaartjes zegt: “Nou pff, kan mij eigenlijk niet schelen hoe zo´n ding heet, ik ben zooooooo blij dat ik niet zo’n ding heb! ”

Als het gesprek in een rustiger vaarwater komt dan komen de versprekingen van onze kleinkids of zelfs onze eigen kinderen nog even aan de beurt. Een flatje is een sletje, een lantaarnpaal een palantentaal, koorts is korting, een kip is een pik, fazant is croissant, vruchtwater is fruitwater enz. enz.

Als we de metro terugnemen naar Maassluis is het een soort van stil. We denken terug aan de samen doorgebrachte middag en vooral dat we zo hebben gelachen.

Zo zullen er vast nog veel meer woorden zijn welke voor een glimlach zullen zorgen.

Wil je ze met ons delen?

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗