Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
column nr: 128
Beticht worden van kindermishandeling of verwaarlozing is altijd verschrikkelijk. Zeker wanneer je je als ouder van geen kwaad bewust bent. Meer dan eens zijn het valse aantijgingen van een boze ex of kwade buur/ kennis. Je krijgt een stempel en hoe makkelijk die stempel ook op je gedrukt wordt, zo moeilijk is het om die weer van je af te wassen. Zelfs wanneer de aantijgingen wel terecht zijn, staat er niemand aan de andere kant van de beschuldigingen te springen.
Stel je voor, je hebt een kind met kanker. Jouw wereld staat op zijn kop. Stil. De wereld draait door terwijl jouw wereld langzaam instort. Zoveel informatie. Nog meer doemscenario’s. Je wenst het je ergste vijand nog niet toe. Vervolgens ga je, vol goede moed, de gesprekken met de artsen aan. Zij komen met een behandeling die veel van jouw kind gaat vragen. Een behandeling met hoge kosten. Fysieke kosten. Een bittere pil die geserveerd wordt bij een toch al vreselijke maaltijd.
Zo ook de ouders van Felix. Twee weldenkende, welgestelde mensen die het beste met hun kind voor hebben. Zij stuiten op een alternatieve behandeling. Het gaat hier overigens niet om een “Jomanda-ingestraald-water” behandeling, maar een die in onze buurlanden al veelvuldig wordt ingezet. Een behandeling die hier voor volwassenen overigens ook beschikbaar is gesteld. De artsen willen er niets van weten en schakelen VeiligThuis in. Er wordt een melding gemaakt van kindermishandeling. Gelukkig voor dit gezin was het een uitgemaakte zaak. VeiligThuis ging het gesprek aan en kwam vrijwel direct tot de conclusie dat er hier geen sprake was van kindermishandeling. Maar het vertrouwen was weg en de stempel blijft kleven. Ondanks dat deze nergens op gebaseerd was.
Maar wat gebeurt er met zoveel andere kinderen die niet uit een “welgesteld” nest komen? Die niet de middelen of capaciteiten hebben om zich degelijk te verweren? Nu is dit wel een uitzonderingsverhaal. De meeste meldingen hebben een andere strekking. Maar toch. Sinds de decentralisatie van jeugdzorg is het een rommeltje. Ze hebben een groot personeelstekort en de mensen die er nog wel werken zijn overwerkt. Ze gaan de ziektewet in of erger, vertrekken ook. Het tekort blijft oplopen terwijl het aantal kinderen wat hulp nodig heeft blijft stijgen. Je hoeft geen wiskundige te zijn om te weten dat nu niet iedereen de hulp krijgt die ze nodig hebben.
Medewerkers hebben soms wel twintig gezinnen onder hun hoede, terwijl het ideale maximum acht is. Gezinnen met lichte problematiek vallen onder de gemeente en hun wijkteams. Zwaardere gevallen vallen onder de jeugdbescherming. Maar overal komen ze handen tekort.
Bronnen: Zembla, dd 21-05-2021, Geen chemo voor Felix | AD, dd 05-06-2021, Jeugdbescherming staat op klappen
Wettelijk gezien is jeugdbescherming verplicht om binnen vijf dagen contact te leggen met een kind onder toezicht. Binnen zes weken moet er een plan van aanpak liggen en binnen drie maanden moet vervolghulp gerealiseerd zijn. Maar die drie maanden zijn niet haalbaar met wachtlijsten die vele malen langer zijn. Daar komt bij dat ook de regeldruk bij jeugdbescherming echt Nederlands is. We hebben protocollen met betrekking tot protocollen en binnen die protocollen zijn er regels met weer uitzonderingen op die regels. Jonge instromers houden de werkdruk niet vol. De hoeveelheid, maar ook de bejegening is heftig. Geen ouder staat te springen wanneer jeugdzorg voor de deur staat. Je hebt te maken met emoties. Heftige gevoelens.
Volgende maand heb je toch weer een nieuwe. Dat is goed voor een kind? Kinderen die wachten om hun ouders te kunnen zien. Soms wel 467 dagen. Allemaal omdat er niemand beschikbaar is. Of omdat de zaak zo vaak overgedragen is dat niemand nog weet wat er moet gebeuren. Dat is goed voor een kind? Een pleegouder die meerdere pleegkinderen heeft en voor elk kind een andere hulpverlener die ook nog eens regelmatig wisselt. Dat motiveert om het te blijven doen toch? Dat is goed voor de kinderen?
Ik heb geen magisch stokje om de problemen op te lossen. Ik zou het werk zelf ook niet kunnen of willen doen. Ik zou gek worden van alle regeltjes en protocollen die de echte hulp veelal in de weg staan. Maar laten wij met elkaar alsjeblieft niet vergeten wie hier de dupe van worden. Want de echte slachtoffers hierin zijn de kinderen. Kinderen die veelal al beschadigd zijn. Laten wij als land er in ieder geval voor zorgen dat ieder kind de Rust, Regelmaat en Reinheid krijgt die ze zo hard nodig hebben!
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 286 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.