Column(13): 20 jaar aan het lijntje gehouden, 20cm dossier

Column nr: 13

20 cm dossier. Ik weet niet zo goed hoe ik het gevoel moet omschrijven toen ik het dossier zag. Misschien dat het woord verslagenheid nog wel het meest in de buurt komt…

Ik dacht altijd dat vooral raadsleden veel geduld moesten hebben. Kleine stapjes zetten om op termijn iets groters te bereiken in de stad. Dat kan soms jarenlang duren. Maar er is nog een groep mensen met veel geduld: Inwoners die in gesprek zijn met de gemeente over een situatie in hun woonomgeving.

Ik heb ondertussen een aantal dossiers gezien. Stuk voor stuk dikke dossiers. Correspondentie, uitgezochte informatie en soms zelfs stukken van rechtszaken.

Zo ging ik op een mooie woensdagochtend bij iemand langs om over een situatie in de stad te praten. Bleek dat ze samen met andere bewoners al jarenlang contact heeft met de gemeente. ‘Hier, kijk maar’ en toen ik het dossier zag dacht ik: ‘Nee, niet weer’. Verdrietig is niet het juiste woord. Een soort gevoel van verslagenheid overviel me. Als raadslid sta ik als volksvertegenwoordiger tussen de inwoners en de gemeente. Het feit dat hier een dossier van 20 cm ligt is ook mijn verantwoordelijkheid.

Wat gaat er mis in de samenwerking tussen gemeente en inwoners dat er zulke dossiers ontstaan?

Ik kreeg het dossier mee naar huis om door te nemen. Het was net alsof ik een oude boomstam zag met vele jaarringen. De correspondentie begon 20 jaar geleden met handgeschreven brieven, daarna de typemachine. Reacties vanuit de gemeente waren handgeschreven, persoonlijk, automatisch gegenereerd of in sommige gevallen sloegen ze werkelijk nergens op.

Burgemeesters, wethouders en diverse ambtelijke medewerkers, één voor één kwamen ze langs toen ik het dossier doornam.

Waar gaat het mis dat dossiers zo lang blijven doorsukkelen. Inclusief wethouders die zweren dat het knelpunt opgelost wordt, inclusief verslagen en brieven waarin staat dat het opgelost wordt … en toch blijft het zoals het is.

Een paar weken geleden hebben we als gemeenteraad een presentatie gehad van de organisatieontwikkeling op het stadhuis. Een gemeente die meer gericht is op de inwoner. De intenties zijn er, daar twijfel ik niet aan. Maar het vertrouwen van onze inwoners terugwinnen zal veel tijd nodig hebben. Een grote cultuuromslag is nodig. Misschien is het probleem ook wel dat het niet van levensbelang is om je 100% in te zetten voor de inwoner.

Zelf kom ik uit een bakkersfamilie, ik werk nu voor een handelshuis in vruchtgroenten en mijn man heeft een eigen bedrijf. We weten niet beter of iedere dag doe je je uiterste best om goede producten te leveren. Anders raak je je klanten kwijt. Wat nu als de klant geen keus zou hebben en je de enige leverancier bent? Dan is het gevaar levensgroot dat je gemakzuchtig wordt, of je dit nu wilt of niet.

Mijn fractievoorzitter gaf laatst het voorbeeld dat je het stadhuis een dienblad zou moeten geven. De gemeente bedient de stad. En niet andersom. We willen graag tevreden klanten, die goed geholpen worden. Zie de samenwerking tussen gemeente en inwoners als een terras: De ideeën voor een nieuw terras zijn er, op dit terras staat de inwoner centraal, de gemeentesecretaris heeft daar een duidelijke visie over. Het meubilair is besteld, de medewerkers worden getraind.

Dan is het nu zaak om iedere dag te leren en te verbeteren, zodat onze inwoners stap voor stap het vertrouwen in de gemeente terugkrijgen en met veel plezier genieten van het terras.