Column(13): Boulderblamage

column nr: 13

Bijna iedereen is wel bekend met de uitspraak “Fietsen verleer je nooit.” Eenmaal aangeleerd maakt het niet uit hoe lang je het stalen ros niet bestijgt, altijd zul je zonder na te denken weer je balans weten te vinden op de tweewieler.   

Afgelopen zondag ben ik er echter achter gekomen dat dit geen universeel geldende regel is voor alle vormen van beweging. De boulderhallen zijn deze maand namelijk weer geopend en ik bracht voor het eerst sinds zo’n 4 maanden weer een bezoekje en ik kan je vertellen: boulderen verleer je wel.

Voor iedereen die niet weet wat boulderen is, hier even een uitleg: Boulderen is onderdeel van de klimsporten. Net zoals bij gezekerd klimmen leggen deelnemers een route van gekleurde grepen op een wand af. De manier waarop deze grepen gepositioneerd zijn vormt hierbij één grote puzzel die opgelost kan worden door je lichaam in allerlei hoeken te manoeuvreren en zo bij de bovenste greep te komen. Het grote verschil met traditioneel klimmen zit hem echter in het feit dat boulderaars niet aan een touw vastzitten. De enige vormen van bescherming die aanwezig zijn, zijn een dikke mat op de vloer en het vertrouwen in de grijpkracht van je eigen handen. Voor wie door dit idee nu zit te hyperventileren heb ik één geruststelling: de muren zijn max. 4,5 meter hoog. In het geval dat je valt, zal dit dus niet vanaf grote hoogte zijn en wordt de val gebroken door de zachte vloer die je onder je hebt.

Bij boulderen worden kleuren gebruikt om de moeilijkheidsgraad van de routes op de muren aan te duiden. Hoe meer er geklommen wordt, hoe hoger het niveau wat je aan kan. Sinds mijn eerste keer klimmen is er dan gelukkig ook een groei te zien geweest in het klimniveau. Al wacht ik nog steeds op de upgrade waarmee je handen kleefkracht krijgen en je naar boven kan zweven zoals de ervaren klimmers lijken te kunnen (hit me up als je weet waar ik deze krachten kan krijgen).

Jammer genoeg bleek die ene keer klimmen in de week (en soms zelfs minder omdat dit het eerste was wat uit de agenda verdween bij drukte) niet genoeg om deze groei gaande te blijven houden. Ergens in de vorige zomer stuitten mijn boulderbuddy en ik letterlijk en figuurlijk op een muur. Plots bleven wij haken op een niveau en was de stijgende lijn verdwenen. Gelukkig worden de routes op de muren met grote regelmaat vervangen, waardoor wij ons niet complete klimklojo’s hoefden te voelen.

Maar toen… werden alle sportgelegenheden, en dus ook de klimhallen, gedwongen om te sluiten omdat een virus de wereld in zijn greep hield. Zo’n drie maanden werden mijn handen enkel nog gebruikt voor het typen van mijn scriptie, waarbij het niet bepaald nodig is dat je met je hele lichaamsgewicht aan je vingers kan hangen. Het effect hiervan bleek toen ik zondag voor het eerst weer voet zette in de klimhal. Plots maakte het niet uit hoeveel magnesium ik gebruikte, ik was maar kort in staat de grepen vast te grijpen. Na afronding van iedere route was het alsof ik zojuist al sprintend de Groote Kerk beklommen had en moesten we even uitrusten op de rand van de mat. Na ongeveer een uur waren we volledig gesloopt, terwijl we alleen nog maar een paar routes van de eerste twee kleurniveaus geklommen hadden.

Die drie maanden afwezigheid heeft ons dus weer terug bij af gebracht. Alle spierkrachten kunnen weer vanaf de grond opgebouwd worden, tot we hopelijk op een dag die bovenste grepen weer aantikken.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗