Column(14): Wachten op de bus

In deze voorjaarsweek is er geen kopij ontvangen van de columnist van dienst (Maassluis Belang). Daarom een invalbeurt van Marijke, waarvoor dank.

column nr: 13

We zijn in Utrecht en zitten op de bus te wachten. Onze zoon en schoondochter lopen heen en weer te dreutelen. Het duurt nog even eer de bus er zal zijn. Aan de overkant is een eengezinswoning. De oudroze zalmkleurige luxaflex is helemaal naar beneden.

Jerry vraagt aan mij: – Vind jij dat nou mooi, die kleur?

– Nee, zeg ik, – Ik vind het een rot kleur. Dat zijn natuurlijk Marokkanen die zo midden op de dag hun gordijnen stijf dicht hebben. En als ze geen luxaflex hebben, hebben ze wel overgordijnen die potdicht zijn.

Schoondochter zegt: – Ik ga ff ergens anders staan! Die twee op die bank daar zijn weer bezig!

Jerry en ik kunnen gemakkelijk een half uur vol kletsen over niks.

– Ja, zegt Jerry, – die hebben ook van die grote hoekbanken tegen de muur staan. Met van die enorme patronen op de bekleding. Veel kussens. Als je daar eenmaal op bent gaan zitten kom je niet meer overeind. En tapijten op de grond, waar je doorlopend je nek over breekt.

Ik doe ook een duit in het zakje: – En op grote ronde theebladen hebben ze allemaal hele kleine glazen theekopjes. Om de thee te laten schuimen houden ze de theepot een meter boven die koopjes. Je snapt niet dat ze er nooit naast piesen.

We fantaseren lustig verder. We krijgen de smaak te pakken.

– Weet je wat ze ook hebben? Van die enorme grote nep metalen lampen met hele kleine lichtjes er in. Dat wordt dan weer gecompenseerd door hele grote spiegels aan de muur.

– Ze kunnen wel lekker koken. Couscous, vlees, groenten, Marokkaanse kruiden, ras el hanout en dat allemaal in de tajine. Dat is zo’n aardewerken schaal met zo’n aardewerken puntmuts als deksel.

– Klinkt lekker, zegt Jerry. – Kan jij dat ook niet eens klaarmaken?

– Nee, ik heb geen tajine.

De bus komt er aan. Hij kan niet gelijk bij de halte stoppen. Er loopt een jong stel op de rijweg, die een overvol boodschappenkarretje van de supermarkt voort duwen. Zij, model spijker, met lange loshangende blonde haren. Stiletto’s aan haar voeten. Totaal ongeschikt om een overvol boodschappenkarretje te duwen. Hij, model bodybuilder, te strak T-shirt, skinny jeans, pijpjes iets opgerold en hele grote witte sneakers eronder.

Uiteindelijk kunnen wij in de bus stappen. Als we gaan zitten kijk ik nog even om. Ik zie nog net, dat het stel de deur van het huis met de oudroze luxaflex geopend hebben en bezig zijn het boodschappen karretje naar binnen te tillen.