Column(133): Ik was het mooiste meisje van de klas

Als oud klasgenootjes van de middelbare school kom je elkaar zo nu en dan, in andere situaties, tegen. Zo ook vandaag, we kijken beiden naar het zwemmen van onze kleinkinderen.

We groeten elkaar, praten en delen vluchtige korte informatie. Ze raakt mijn arm aan en zegt: “Je was het mooiste meisje van de klas”. Wanneer we thuiskomen denk ik daarover na. Het is raar, ik heb dit al eerder gehoord, vol ongeloof. In die schooltijd nooit het gevoel gehad dat ik “mooi” was, laat staan dat ik het mooiste meisje van de klas zou zijn geweest. Waarom vond ik mijzelf blijkbaar niet mooi zoals ander mij blijkbaar wel mooi vonden? Was het de binnenkant of buitenkant?

Er waren 2 werelden voor mij, thuis en school. Thuis was niet leuk daar was ik vanaf mijn 7^e “de generaal” zoals mijn broer altijd gekscherend en liefkozend zegt. De generaal die vanaf kleins af aan gewend was zaken te regelen die eigenlijk bij volwassenen horen. Ik was vader en moeder tegelijk. De voor- en inzet geven voor het verkopen van het huis en scheiding van je ouders als je 17 bent is raar en een voorbeeld van “de generaal ”zijn. Het geeft aan hoe volwassen ik toen al was. Het meisje dat in de verdediging ging en haar broertje beschermde als er ruzie was tussen ouders.

Die ook gebukt ging onder het feit dat haar vader “vreemd” ging en zich diep schaamde voor dat feit en alle gevolgen daaromheen. Zich vreselijk onzeker voelde maar blijkbaar niet zo overkwam.

Dan zou ik het mooiste meisje van de klas zijn geweest? Nou nooit gevoeld. Dat ik verliefd was op een klasgenoot maar dat nooit durfde te laten blijken, want hij was de leukste jongen van school. Hij zag mij toch niet, dacht ik. Dat je dan later hoort dat hij verliefd was op mij en hij dit niet durfde te laten blijken.

School was weg zijn van huis, presteren om goed te zijn, goed, beter en anders te worden. Weg van een stressvolle situatie waar “generaal” zijn mijn puberteit overschaduwde.

Hoe complex is jong zijn. Hoe onzichtbaar is het hoe je eigenlijk bent in deze fase voor klasgenoten, hoe onwetend, hoe je niet praat, niet deelt. Maar ook dat je thuis niet kon praten.

Het regelen en oplossen van problemen was de drijfveer toen ik jong was en is nooit meer uit mijn systeem gegaan.

Als ik hoor dat jonge mensen om mij heen gaan scheiden om welke reden dan ook en er zijn kinderen bij betrokken, voel ik bij voorbaat de pijn. Pijn die kinderen aangedaan wordt, want helaas gunnen sommige ouders elkaar het licht niet in de ogen en brengen zij schade aan, schade aan de ziel van een kind. Kinderen zwijgen vaak omdat ze niet weten hoe ze hun verdriet kunnen delen. Wees waakzaam, kijk verder dan het stille meisje of jongetje. Maak nooit ruzie in die fase waar je kinderen bij zijn. Je kunt zoveel schade voorkomen.

Ik heb alles ver achter mij gelaten maar… Het heeft mij gevormd, wie ik ben geworden, met soms diepe dalen, het zij zo. Het heeft mij gevormd in wat ik niet wil in het leven, wat ik nooit mijn kinderen aan zou doen.

En als dan uiteindelijk iemand als Arie op je pad komt dan weet je hoe mooi het leven kan zijn. Voor hem ben ik nog altijd het mooiste meisje van de lagere school waar hij toen al verliefd op was.

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗