Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Ik was deze week op de koffie bij mijn tante, inmiddels in de negentig maar nog steeds geïnteresseerd in wat er in de wereld allemaal gaande is. Ze vertelde over haar opa en oma toen al woonachtig in Maassluis. Opa die samen met zijn broer omkwam op zee, oma achterlatend met acht kinderen. Toentertijd waren er geen uitkeringen waar je als volwassene op terug kon vallen, het enige wat overbleef was de kerk. Ik probeerde het me voor te stellen, een vrouw alleen, je man verdronken, je achterlatend met acht kleine kinderen, geen inkomsten meer om de huur te betalen, om voedsel te kopen, kleding en schoenen. Armoe troef.
Zij zal her en der werk hebben gezocht en ook de oudste kinderen zullen snel aan het werk zijn gegaan en natuurlijk hielp de familie waar ze konden, maar negen monden extra voeden was in die tijd niet gemakkelijk.
Armoede heeft altijd bestaan en zal ook altijd bestaan. Er zullen altijd mensen zijn die het goed hebben en mensen die het slecht hebben. De uitdaging blijft om de kloof tussen die twee groepen te verkleinen. Armoede is een structureel probleem en vraagt om een structurele oplossing. Onze regering is echter niet zo goed in structurele oplossingen mede doordat er geen lange termijn visie is. Men reageert ad hoc op de problemen die er in onze samenleving ontstaan, maar op de lange termijn is dat geen houdbare strategie.
De nieuwste tactiek van onze regering is om armoede te bestempelen als een individueel probleem in plaats van een collectief probleem. Zolang je een probleem als een individueel probleem beschouwd kan je met individuele oplossingen komen.
Een tweede tactiek die gevolgd wordt is om het grote probleem “armoede” op te delen in kleinere probleemgebieden en zie daar de energiearmoede werd geboren, een behapbaar deelstukje met eigen kenmerken, taken en een eigen plan van aanpak, een denkwijze overgenomen uit het bedrijfsleven.
De energiearmoede is een vrij nieuwe term, mensen die in energiearmoede leven hebben zo’n hoge energierekening dat hun inkomen te laag is om de rekening te betalen. Naar schatting verkeren maar liefst drie kwart miljoen huishoudens in energiearmoede: ze kunnen de rekening niet betalen of moeten allerlei dingen laten om die te voldoen.
TNO doet hier al geruime tijd onderzoek naar, in een groter geheel weliswaar maar toch, duurzame energie, energietransitie, maatschappelijke inbedding, draagvlak in de wijk en energiearmoede. TNO komt ook met aanbevelingen aan gemeenten en organiseert bijeenkomsten om mensen met lage inkomens te helpen hun energierekening omlaag te krijgen.
Energiearmoede kun je als individu dus zelf oplossen met wat hulp van TNO: korter douchen, de verwarming een graadje lager zetten, desnoods een extra trui aandoen. Ook kan de hulp van een energiecoach ingeroepen worden, mensen met veel kennis en ervaring die je kunnen helpen met het besparen van energie door het nemen van kleine maatregelen want iemand moet je leren om verstandige keuzes te maken met een inkomen onder een nauwelijks toereikende grens.
Echter, zolang de financiële draagkracht van de samenleving onvoldoende is zullen steeds meer individuele groepen roepen om een compensatie zeker met alle ontwikkelingen die er gaande zijn en het antwoord van onze regering is telkens om het voor een deel van de bevolking te verzachten en te compenseren maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Armoede zal nooit opgelost worden als we dit niet als één probleem zien en aanpakken. Het armoedevraagstuk vraagt om brede herzieningen. De samenleving zal haar financiële veerkracht moeten vergroten om onverwachte en aankomende veranderingen te kunnen opvangen. Maar hoe pak je dat aan? In mijn optiek keer je terug naar het eeuwenoude principe dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen. Een bijdrage naar draagkracht dus en welk systeem is hier beter geschikt voor dan ons belastingsysteem. Herziene belastingen bedoel ik dan; waar gekozen wordt voor een rechtvaardig fiscaal systeem. Dit zorgt voor een brede financiële basis. Alleen dan kan je volgens mij voor de komende jaren zorg dragen voor een betaalbare gezondheidszorg, een leefbaar inkomen en een pensioenbasis waar je trots op kunt zijn.
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 243 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.