Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Aan alle kanten loopt het spaak in ons te kleine postzegel landje met het vingertje.
Daklozen, soms heel jonge mensen…ongelooflijk hoe dit kan in ons land waarvan ik dacht dat er wijze mensen in Den Haag regeerden de afgelopen jaren. Alhoewel ik dat geloof eigenlijk al jaren kwijt ben geraakt, en met mij velen gezien de schrikbarende resultaten van de verkiezingen. Wat een onvrede in onze maatschappij met de opmerking dat ik het volledig maar dan ook volledig begrijp. Zoals ik altijd zeg praat met vrijwilligers ‘niet over maar luister ook’ naar de burgers, zowel lokaal als landelijk… tja.
Daar waar vluchtelingen worden verschoven van A naar B, omdat ons landje, terecht, die enorme toename niet aankan. Financieel en qua woningen niet. Financieel niet nu, maar ook na het verkrijgen van status, velen zullen afhankelijk zijn van de bijstand en alle toeslagen. Opvang buiten de reguliere opvang op boten en hotels is een verdubbeling van kosten.
Maar ja dat heet “Managen”, op papier, waar meer en meer de menselijke maat verdwijnt.
Nou je zult maar 89 zijn en met spoed worden opgenomen in het ziekenhuis (locatie 1), waar de huisarts en de thuiszorg de klachten weg wuift, “u moet meer eten en bewegen, dan komt het goed. Ik bel u over een maand weer”. De huisarts komt niet eens langs. Welnee. De thuiszorg loopt in de pas mee van de huisarts. Dan plots spoedopname. Waar dan de constatering in het ziekenhuis is dat de beste dame “zeer ernstig ziek” is. Zal moeten aansterken, met de opmerking, dat men twijfelt of ze ooit nog naar haar eigen vertrouwende omgeving, haar huis zal kunnen teruggaan. Dan komt dat hard aan.
Ze wordt verplaatst naar een ander ziekenhuis (locatie 2), eigenlijk op de geriatrie om zo optimaal aandacht te besteden aan haar. Vol, dan maar de hart-long afdeling, daar waar het personeel hun best doet maar niet die aandacht kan besteden aan de dame die ze nodig heeft.
De constatering ernstig ziek blijft en ze moet “aan gaan sterken”, zegt het team in het ziekenhuis, in een tijdelijk revalidatiehuis, en dus weer verhuizen (locatie 3).
Ondergaat ze het gelaten? Ze kan niet anders… maar mopperen, ho maar, wel verdriet, veel verdriet. “Ik heb niets meer te vertellen”.
De molen draait, overleg met familie, met de dame, door het team. Teamoverleg constateert dat het onmogelijk is gezien haar conditie dat ze nog thuis kan wonen. Overleg met de dame geeft aan daar waar ze graag zou willen wonen… wachtlijst, ze staat op de wachtlijst van uiteindelijk locatie 4.
Maar de locatie waar ze verblijft daar moet ze vandaan, want dat was ook “tijdelijk” dus dan maar verhuizen nog verder van familie en vrienden vandaan (locatie 5).
Je bent 89 jaar, compleet afhankelijk, nog geen 3 maanden verder 4x maal verhuisd om uiteindelijk de eerste te worden op een wachtlijst om daar te wonen waar ze wil wonen. Waar ze haar laatste levensjaren wil doorbrengen dichtbij haar familie en vrienden met wie ze lang heeft gewoond in hetzelfde pand.
De wachtlijst. Ik heb blosjes op mijn wangen…
Fijne feestdagen, geniet van en met elkaar.
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 516 lezers
2 Reacties
En dan lees je de volgende dag dat het onze eigen schuld is….
https://www.maassluis.nu/columns/column34-het-huizencirculatieplan/
Zo herkenbaar dit.
Geen familieleden maar goede vrienden van ons hebben dit aan den lijve meegemaakt.
Verder geen woorden voor😡