Column(139): Met 3 stipjes zijn mijn oogwallen weg…toch?

Ik verbaas mij iedere keer dat – als ik heftig reageer op een gebeurtenis waarbij dan ‘de kraan’ opengaat en er behoorlijk veel water stroomt over mijn wangen – mijn gezicht daar niet van opknapt. De wallen onder mijn ogen schieten als paddenstoelen uit de grond en wat ik dan ook doe om e.e.a. glad te strijken, vergeet ‘t maar.

Nou hoort ouder worden en rimpels krijgen er nu eenmaal bij, dat is de natuur. We krimpen niet alleen als we ouderen worden, alles zakt ook nog eens uit. Je moet van goede genetische huize komen wil alles meezitten met het ouder worden. Alhoewel voor een grote groep vrouwen en mannen is de acceptatie van het ouder worden, met alle consequenties, al in de vroege jaren geparkeerd door zich vooral vol te spuiten met botox. Ik zie dan van die strakgetrokken bekkies met onnatuurlijk blikken waarbij ik denk, word je daar nou gelukkig van? Getuite lipjes, strakke voorhoofden, opgehoogde billen en pronte borsten vooruit. Dan plaveien ze nog hun lichaam, met allerlei tattoos waarvan ik dan ook niet kan zeggen “je bent goed bezig” en waarvan ik persoonlijk vind dat je eerder aftakelt dan er mooier op wordt, maar wie ben ik? Geef mij maar puur natuur.

Ik herinner mij een bezoek aan een terrasje met een van mijn kleinzoons. Net na de periode van Corona waarin het kussen van elkaar vooral not-done was. We genoten van het zonnetje en de warme chocomelk. Twee dames uit onze naderden stad die met overdreven verhoogde stemmen, al snorrend als poesjes, riepen naar 2 mannen op het terras: “Oh joehoe wat leuk jullie te zien, we komen jullie even groeten hoor, we mogen elkaar eindelijk weer kussen.” Eén van de mannen schuifelde ongemakkelijk op zijn stoel. Ik gniffelde, ja probeer daar maar eens onderuit te komen. Mijn kleinzoon staarde de beide dames aan. Ik berispte hem dat staren onbeleefd is, waarop hij plots zei, zoals kinderen kunnen zeggen, op enigszins luide toon: “Ja maar Oma die mevrouwen hebben een raar voorhoofd… het lijken wel aliens.” Ik heb stevig geroerd in mijn chocomelk en vooral geglimlacht en weggekeken, want ja wat moet ik daarop zeggen. Soms is het gewoon freaky hoe mensen zich toe kunnen takelen.

Ook moet ik denken aan het verhaal van één van mijn vriendinnen waarvan de wallen en rimpels al jaren een onderwerp van gesprek is tussen ons beiden in het kader van de genetica. Ze stond met haar kleindochter in de badkamer voor de spiegel; ze maakte zich mooi voor een feestje. Tot haar verbazing zag ze dat haar kleindochter 3 stipjes zette onder ieder oog. “Eh dametje”, vroeg mijn vriendin, “mag ik vragen waar die 3 stipjes voor zijn?”. “Ja oma…duhh”, antwoordde het meisje, “dat is voor mijn wallen”.

Voor mijn wallen, dacht mij vriendin? Ze keek zichzelf aan in de spiegel, ze keek nog een keer naar het gezicht van haar kleindochter en weer terug naar haar wallen en rimpelige gezicht. Wallen dacht ze. “Hallo zeg,” zei mijn vriendin, “waar zitten die dan bij jou… kijk even naar mijn gezicht… dat zijn wallen…Nou dan mag ik wel een betonwagen laten komen om dat te corrigeren!”, riep ze uit.

Ze kreeg snel lik op stuk van haar kleindochter: “Ja Oma… had je maar eerder moeten beginnen met die stipjes zetten, nu is er niets meer aan te doen.”

Dus dames, 3 stipjes is de oplossing tegen wallen, volgens haar 13-jarige kleindochter. Weg met de plastisch chirurgie en botox!

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗