Column(14): Jonge Maassluizer verwondert

column nr: 14

Jongeren

Waar houden ze zich mee bezig? Hoe kijken ze naar de samenleving? Wat zijn hun dromen, hun idealen en hun standpunten ? Wat is hun levensverhaal?  Het idee is om jullie, lezers van Maassluis.nu vanuit een column 1 x per vier weken hierin mee te nemen op zondag. Ik denk dat het veelbelovend is om te luisteren naar jongeren die nog met een frisse blik kijken naar wat volwassenen van het leven gemaakt hebben. Volwassenen die een pad uitstippelen waarvan soms verwacht wordt dat jongeren dat als vanzelfsprekend volgen.  Ik hoop dat ook jullie enthousiasme en nieuwsgierigheid wordt aangeraakt. Jullie reacties zijn meer dan welkom!

Dat wijsheid niet aan leeftijd gebonden is bewijst onze 14 jarige Maassluizer wel. Zo’n vijfenhalf jaar geleden zat ik op een zomerse dag op een kleedje een poëtisch boekje “De stem van de stilte” te lezen. Onze wijze jongere was toen 8,5 jaar. Hij kwam bij me zitten en vroeg of ik een stukje wilde voorlezen. De gedachten uit het boekje riepen iets in hem op en zo begon hij te praten. Volgens hem heeft iedereen iets in zich wat hij benoemde als het goede waar je van houdt: “Als het je vertelt dat je van dieren houdt, dan weet je dat je van dieren houdt en als je van dieren houdt hou je ook van mensen. Als je dat gaat doen dan word je een dierendokter of mensendokter om ze beter te maken.“

Wat later kwamen er vragen in hem naar boven zoals: Hoe is de vogelgriep ontstaan? Hoe kan het dat Einstein zoveel wist? Zijn vragen en kijk op het leven vond ik zo inspirerend en ik vroeg me af hoe dat te stimuleren. Ik besloot om voor zijn verjaardag een mooi schrift te kopen, opgeborgen in een goudkleurige box. Hierin kon hij zijn vragen en ideeën opschrijven en als hij zin had, kon hij met zijn schriftje langskomen om er over te praten. Vol verwondering luister ik naar hem. Ik ontdekte hoe hij heel helder levensvraagstukken kan verklaren.

Heden, vijfenhalf later vraag ik hem of hij zijn visie met Maassluis wil delen via een column. Zo zit hij hier nu voor me met zijn boekje. Al bladerend haalt hij er een aantal ideeën uit die hij met ons wil delen. “Het goede in je vertelt nooit wat je moet doen. Het laat je zelf nadenken, het is een soort wegwijzer!“

Ik vraag hoe dat dan werkt: “Het laat je iets zien, als je bijvoorbeeld ziet dat iemand gepest wordt, kun je erheen gaan om te helpen of je gaat mee pesten. Je kunt zelf kiezen waar je naar luistert.”

Als hij kon toveren zou hij alle oorlogen en ruzies wegtoveren en de vogelgriep laten verdwijnen. Ik vraag hem of de mensen er dan wel van geleerd zouden hebben en weten hoe ze het de volgende keer anders en beter kunnen doen? Hij bedenkt dat het toch geen goede oplossing is om alles weg te toveren. Al nadenkend komt hij tot de volgende oplossing: “Als het goede in ons niet vertelt wat we moeten doen, maar ons alleen de weg wijst omdat we zelf moeten leren, moeten de kinderen op school gewoon weer leren het goede in zichzelf te horen… Dan zal er geen oorlog en ruzie meer komen! Het goede is er altijd al geweest alleen kom je er soms pas later achter.”

Nu staan we stil bij de vraag: “Wat is oorlog?” Hij vertelt: “Het is een ruzie, een meningsverschil. Onze leiders moeten samenkomen en een compromis maken. Ze moeten rustig zijn en hun volgelingen rustig maken. Een goede leider laat het beste in zijn volgelingen opkomen. Hij laat zien wat ze het beste kunnen doen door het zelf te doen. Een leider is ook gewoon een mens. Ook wij moeten met elkaar praten, kijken naar de positieve dingen van elkaar. De overeenkomsten zijn dat niemand oorlog wil.

We zijn verantwoordelijk voor ons eigen gedrag, zegt onze wijze Maassluizer. De mens wordt nooit slecht geboren, hij komt voort uit het goede. Het kwade is er altijd geweest maar je hoort het soms niet. Het wakkert aan als je boos bent. Als voorbeeld noemt hij Hitler: “In het begin had niemand het zien aankomen, hij bouwde het rustig op. Het aardige en goede in hem werd steeds kleiner. Als je bozer en steeds bozer wordt dan heeft het goede geen ruimte meer om zich te laten horen. Dat is bij Hitler gebeurd.”

Onze wijze Maassluizer komt niet uit een religieus gezin. Hij heeft uit zichzelf een bepaalde kijk op het leven opgebouwd en denkt na over de processen na de dood. Zo vertelt hij: “Iedereen heeft een route te gaan.” Om dit aan mij uit te leggen tekent hij een ladder: “We leren onze lessen en gaan dan steeds een trap omhoog. Elke tree is een overgang, van gewoon goed naar steeds beter. De ladder heeft geen einde… je wordt steeds beter als je omhoog gaat. Het goede gaat omhoog en het kwade omlaag…”

Voor onze wijze jongere is er geen einde en begin: “… Het goede in je karakter verlaat je lichaam en verblijft in een andere wereld, Als je geboren wordt, komt het weer bij je terug. Dat goede gaan we ons weer leren herinneren. Zo is Hitler op de ladder omlaag gegaan maar hij kan ook weer omhoog gaan. Ook in hem zit het goede waar hij weer naar toe kan groeien.”

Tot slot vraag ik waar hij mee wil afsluiten “Waar je naar luistert bepaalt wie je bent, mensen die het slechte doen kunnen altijd weer goed worden door wat ze meemaken. Daar kunnen ze van leren maar je kunt ook ergens even drukker mee bezig zijn en vergeten om naar de goede stem te luisteren.”

Ik leer van deze jongen: “Wijsheid is niet aan leeftijd gebonden.“

Voor ons de taak om te luisteren naar wat jongeren ons kunnen vertellen, hen de ruimte geven om hun gedachten naar buiten te brengen en te stimuleren. Het is de puurheid van het kinderbewustzijn wat nog niet gekleurd is door regelgevingen en opgelegde waarden en normen van de volwassenen. Ze staan nog heel dicht bij de kern van het leven.