Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Ik had een buurtgenootje die door haar omgeving gezien werd als notoire klager. Alles leek haar te veel en de kleinste dingen ergerden haar. En altijd gaf ze hardop uiting aan die – in de ogen van anderen kleine – ergernissen. Op den duur begon haar omgeving zich daar aan te storen. Gevolg daarvan was dat ze geïsoleerd raakte.
Het tragische was dat ze juist behoefte had aan contact en steun van anderen. Veel van wat haar overkwam was haar echter teveel en ze moest dat verbaal kennelijk afreageren. Dat deed zij door hardop te klagen. Ze is eenzaam overleden na een langdurige ziekteperiode, waarin zij te maken kreeg met diverse vormen van pijn.
Er zijn meer van dit soort verhalen de laatste jaren. Niet ieder die ik spreek is er even erg aan toe. Soms is de kwaal psychisch, veelal lichamelijk. Deze personen vestigen hun hoop op de gemeentelijke instanties want huisartsen doen tegenwoordig nog maar weinig aan sociale ondersteuning. Deze personen voelen zich daardoor niet gezien, niet gehoord en worden naar elders verwezen, waarna zij vervolgens van het kastje naar de muur worden gestuurd door VraagRaak.
In mijn ogen is VraagRaak een typisch voorbeeld van een ambtenarenoplossing. Ze maken een loket waarachter een ambtenaar plaats neemt met beperkte visie en beperkte verantwoordelijkheid die dan ook meestal doorverwijst naar het volgende loket. Nadat de probleemhebbende inwoner alle loketten (Stroomopwaarts e.d.) heeft afgelopen, is deze terug bij af en geen klap opgeschoten.
Enkele van hen die ik sprak, gaven aan dat ze een gesprek waren aangegaan met de wethouder op diens spreekuur. Dat waren degenen die nog wel lef hadden. Helaas werden ze door de wethouder dan weer afgeserveerd met “Ik snap uw probleem, ik leef met u mee, maar ik kan niet ingaan op uw individuele casus.”
Alleen die woorden al. Het maakt duidelijk dat de afstand tussen burger en overheid onderhand onoverbrugbaar is geworden. Gelukkig zijn er nog initiatieven zoals Present Maassluis en Buurtcirkel, waar medemenselijkheid hoog in het vaandel staat.
Zonder die vangnetten zouden nog veel meer mensen er onderdoor gaan.
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 162 lezers