Klik voor de definitie van een column
  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist - mogelijk tussen de regels door -  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.
  • De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
  • Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
  • Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
  • Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia


 

Zaterdag was het alweer 20 jaar geleden. 20 jaar! Een lange tijd. En toch ligt alles nog vers in mijn geheugen. Het staat erin gegrift. Een van de weinige momenten waarvan ik nog volledig weet waar ik was. Met wie ik was. Ik weet zelfs nog wat voor weer het was. Ik was 18, woonde in Australië en kwam net thuis.

Vol afschuw keken we naar de tv. We vroegen ons allemaal af wat er aan de hand was. De beelden van het eerste vliegtuig dat zich in de toren boorde, uitgezonden in een onafgebroken loop. Minstens vijftig keer heb ik dat ding de toren in zien vliegen. Was het een ongeluk? Die vraag werd beantwoord toen vliegtuig nummer twee zich eveneens in de toren boorde. Een “oorverdovende” stilte die de kamer leek te vullen. Ongeloof. Walging. We waren in shock. Niemand sprak een woord. De ruimte werd gevuld met het geluid van de tv. De beelden van springende mensen. De rook. De wanhoop. Het instorten van de torens. Mijn maag draaide om.
Ik kan het me nog zo goed voor de geest halen. Het is bijna ongelooflijk dat dit alweer twintig jaar geleden is.

Inmiddels is nine-eleven [ 9/11 ] onderdeel van de geschiedenis. Hetzelfde met alle veranderingen die deze gebeurtenis teweeg heeft gebracht. Zo vinden we het nu heel normaal dat we niks vloeibaars meer mee mogen nemen wanneer we gaan vliegen. Vloeistoffen gaan zonder pardon in de daarvoor bestemde doorzichtige plastic zakken. Ook kijken we niet meer raar wanneer we onze schoenen uit moeten om door de scanner te gaan. Een vergeten nagelknipper stond opeens gelijk aan het uitpluizen van de volledige bagage. Het voelde toen allemaal heel erg intens. Beangstigend bijna. Nu is het normaal.

Zo zie je maar dat één grote gebeurtenis een hoop veranderingen teweeg kan brengen. En zo ben je twintig jaar verder en is het alsof het nooit anders is geweest. Je weet niet beter. Althans, je weet het wel, maar je hebt een ander normaal.

Hetzelfde met roken. Vroeger had je gewoon rookcoupés in de treinen. Elke dag stond je op dezelfde plek op het station en zat je met dezelfde mensen in die coupe. Asbakken in de leuningen. Je kon nog net een weg banen tussen de dikke blauwe rook die er hing. Toen roken in de trein, cafés en restaurants verboden werd, riepen er velen dat het geen stand zou houden. Nu weten we niet beter. Niemand kijkt raar op wanneer er geen asbak op tafel staat. Eerder andersom. Je ziet niet meer hele groepen jongeren op het schoolplein paffen. Roken is niet meer “stoer”. Binnen roken haast ondenkbaar. Zelfs de meest verstokte roker gaat zonder problemen naar buiten. Het is normaal geworden.

Mobieltjes. Ook iets waar ik vroeger niets van wilde weten. Waarom zou ik de hele dag, overal bereikbaar willen zijn? Ik zag daar geen toegevoegde waarde van. Nu zijn die dingen niet meer weg te denken uit ons leven. Met de tijd zijn we geëvolueerd. Veranderd. En weten we niet beter.

Ik vraag me af wat er over gaat blijven van de huidige regels. Wat het nieuwe normaal gaat worden. Al weet ik zeker dat we over twintig jaar niet beter weten. Zo gaat het nu eenmaal. En ik kan alleen maar hopen dat het Coronavirus over twintig jaar ook iets is wat we alleen nog in de geschiedenisboeken tegenkomen, net als al het andere.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 175 lezers

 

Helga de Lelij

Helga de Lelij

Helga de Lelij│ Maandagcolumnist per 7/2017 │ Vrouw met kind en manloos huishouden │ Levensgenieter │ Blogger bij Love2bemama, FleurFlirt en Ik ben Helga │ (HRM bij Tedecon) │ Hard voor weinig en altijd… Ehm nooit.. Ehm dat dus!