Column(147): Twee oude taartjes zijn ook lekker

Bij binnenkomst in het thee-koffiehuis in den Bels oftewel België ofwel een luxe patisserie, vielen ze mij gelijk op. En ja, nieuwsgierig als ik ben lonkte het tafeltje naast hen gretig naar mij. Arie kon niets anders doen dan mij volgen wetend …oh dat worden weer oortjes op de wind en een verhaal.

Een hand lag op hun tafel, lange lila kleurige nagels tikte ritmisch, blijkbaar tot irritatie van haar vriendin, er vanuit gaand dat zij vriendinnen waren. Ik keek indringend naar Arie… dat wil dan zeggen mondje dicht, ik luister.

“Wil je daar mee ophouden alsjeblieft zeg, je irriteert mij mateloos”, zei de dame met de witte haardos (hierna te noemen Winnefried).

“Ik jou irriteren, nee… wat dacht jij van mij!”, antwoordde de dame met de grijze haardos (hierna te noemen Joanneke).

Zomaar 2 willekeurige namen voor dames van, naar ik schat, rond de 80. Well dressed, zoals dat mag heten voor kakkers op die leeftijd, kapsel voorzien van de nodige haarlak, beide langs de nagelsalon geweest, de 1 rode en de ander lila gelakte nagels flink op lengte, lipjes bijpassend gestift en voilà… oogjes opgemaakt. Menigeen mocht willen er op die leeftijd zo uit te mogen zien, zonder botox schat ik in, nee… echte dametjes van stand. Waar kan ik die cursus volgen, dacht ik.

“Het was niet mijn idee hè, om Richard uit te nodigen voor een etentje met z ‘n drietjes! Jij zei, dat is toch sneu, zo’n aardige man, helemaal alleen, zullen we hem eens trakteren op een etentje, nou dank je de koekoek zeg”, vervolgde Joanneke enigszins verbolgen. “Dus toen ik hem belde was hij heel erg blij, zei hij. Ja, wist ik veel dat hij dacht dat ik op de versiertoer was…kon ik toch niet weten. Maar het was best gezellig, het etentje met z’n drietjes moet je eerlijk toegeven. Dus ja toen hij belde voor een 2e etentje met hem alleen heb ik netjes gezegd dat hij niet moet denken dat het “wat gaat worden” tussen ons , hè…”, zei Joanneke.

“Nou daar was ìk dan mooi klaar mee, dank zij jou”, zei Winnefried, “dus ging hij zijn pijlen op mij richten …en dan gaf je ook nog mijn mobiele nummer aan hem!”.

“Vreselijk hè…ja sorry, had ik niet moeten doen… maar ik wist toch niet dat hij je s´avonds laat zou bellen met de vraag: Lig je al in bed?”, zei Joanneke enigszins verbaasd.

“Nee… dat wist je zeker niet, maar als Richard dan belt met de vraag: Lig je al in bed… en als ik dan al in bed lig, ben je toch een beetje overvallen en dus zei ik: eh ja… dat klopt. Kijk dan verwacht je dat iemand dan zegt… oh sorry, ik bel je morgen maar niet dat hij zwoel vraagt: “Oh Winnefried…wat ben je aan het doen?”, zei Winnefried.

De toon waarop ze het zei was het moment waarop ze het uit gierden van het lachen. Het was weer pais en vree, handen raakten elkaar aan zo’n vriendschap kan tegen een stootje.

Tevreden keek ik naar Arie… althans naar de stoel die leeg was, hij was er alweer vandoor denkend… voordat ik hier een bakkie koffie met lekkers krijg, is het etenstijd. Ik zag hem buiten staan, hij haalde zijn schouders op en ik zwaaide, Met een glimlach liep ik tevreden naar buiten met weer een leuk verhaal uit het leven gegrepen, toch?

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗