Column(15): Niet omdat het moet…

column nr : 14

Meneer Bell heeft de telefoon uitgevonden. Hartstikke mooi. Bij ziekte kun je de dokter bellen. Als je kind naar Nieuw Zeeland emigreert, kun je toch contact onderhouden. Tegenwoordig kun je skypen. Dat is helemaal leuk. Dan kun je elkaar ook nog zien. Inmiddels is het zover, dat iedereen met zo’n “ding” in zijn handen loopt.

’s Morgens vroeg loop ik met mijn hondje. Heerlijk, lekker rustig, de natuur ontwaakt. Ik zie vaak een jonge moeder met een wandelwagen. Ze heeft haar hondje met het bandje aan de wagen vastgebonden. Met één hand duwt ze de wandelwagen, in haar andere hand heeft ze een smartphone. Het kindje heeft meer aandacht voor het hondje dan de vrouw.

In het winkelcentrum is een moeder haar kind kwijt. Moeder ongerust, kind huilen. In vijf minuten tijd gebeurt het nog twee keer. Zowel het niveau van het schelden van moeder tegen het kind, als het huilen van het kind, neemt per keer enorm toe.

LAAT JE TELEFOON IN JE ZAK EN LET OP JE KIND!

Als je de trein instapt en je vraagt Gaat deze trein naar Utrecht? kijkt iedereen verstoord op. Ze weten op dat ogenblik niet eens waar de trein is.

Een ander item gezien op de tv

Vrouwen die borstvoeding geven hebben op de ene arm een baby en in een hand een smartphone. Vrouwen van de wereld. Ik krijg waanbeelden van melkkoeien die naar de stal geleid worden. Aan de voorkant krijgen ze hooi aangeboden, wat ze onverstoorbaar staan te herkauwen. Aan de achterkant worden ze aan een melkmachine gekoppeld.

Commentaar van een arts:

– Kijk je kindje aan als je borstvoeding geeft. Het is een intiem moment, waar de eerste beginselen van sociaal contact gelegd worden.

Volslagen belachelijk, volgens de vrouwen: – Denkt die man nou echt dat we niets anders te doen hebben dan de hele dag met die baby te tutten?

Nu moeten we weer iets verzinnen om te voorkomen dat een fietser, die met zijn social media bezig is, te barsten gereden wordt door een automobilist die zit te WhatsApp-en.

Er zijn verschillende vormen van dictatuur. De bekendste is een staatsvorm waar een regeringsleider onbeperkte macht heeft en in 1 klap een paar duizend mensen tegelijkertijd de bak in gooit als hem iets niet zint. Culturele dictatuur. De dictatuur van de sociale media. We wijzen met zijn allen naar landen waar een dictatuur heerst.  Hier doen we het ons zelf aan.

We lopen vrijwillig, als een stelletjes zombies, dwangmatig in het rond met een smartphone in ons hand. En als we gaan slapen ligt hij onder het kussen.

Niet omdat het moet, maar omdat het kan!