The power of stories ofwel de kracht van verhalen

column nr: 15

Deze keer schrijf ik mijn column vanuit Amerika. Ik ben hier voor een congres waar idealistische mensen vanuit de hele wereld bij elkaar komen.

Ik raak in gesprek met een Amerikaan die mij verwondert en inspireert. Hij vertelt dat hij vanuit zijn opleiding en werk projecten heeft opzet die gerelateerd zijn aan vredesinitiatieven. Een onderdeel daarvan is dat hij op zoek gaat naar mensen die een grote impact hebben gehad op de samenleving. Mensen die aan de start van een vredesbeweging hebben gestaan en wier leven niet alleen belangrijk zijn om ons te herinneren, maar een voorbeeld hebben neergezet wat waard is om te herhalen.
Voor hem gaat het erom dat dit niet alleen opgaat voor de mensen die ons bekend zijn.

Hij gaat op zoek naar mensen en hun life stories die ergens van de radar zijn verdwenen en juist niet in de bekende geschiedenisboeken te vinden zijn. Mensen die we niet kennen, maar wel een impact hebben achtergelaten … ook op ons leven. Als hij ze ontdekt heeft, brengt hij hun verhaal weer tot leven door dit onder de aandacht te brengen en erover te praten. Deze life stories gaan soms ver terug de geschiedenis in maar hebben desondanks in deze moderne tijd nog steeds een effect op iedereen.

Het luisteren naar hun verhaal kan ons iets doen leren en ons inspireren. Hierdoor kan de beweging die ze op gang hadden gebracht weer geactiveerd worden.

Een belangrijke gedachte hierin is dat een verandering altijd begint bij bij één persoon. Denk maar aan Malala Yousafzai, Nelson Mandela, Martin Luther King of Ghandi die als eenling iets in beweging hebben gebracht. Het begon bij een idee, een ideaal. Natuurlijk staat iets nooit helemaal op zichzelf, want er zijn altijd mensen nodig om dat ideaal te ondersteunen en vorm te geven. Misschien te vergelijken met een druppel… één druppel heeft het vermogen om een gehele vijver in beweging te brengen. Dat wil zeggen dat een beweging generaties lang kan doorwerken.

Ik vroeg me af welke mensen in Maassluis een bepaalde impact hebben gehad op de samenleving. Welke verhalen liggen erop te wachten om weer tot leven komen? Ik denk dat het een onderzoek waard is. Voor nu moet ik denken aan het verhaal van twee jonge mensen die een gezamenlijk ideaal hadden. Een ideaal om mensen met psychische problemen de kans te geven weer de aansluiting te maken met het Maassluise dorpsleven.

Voor mij is het best moeilijk voor te stellen dat rond 1978 deze mensen nog werden weggestopt in tehuizen en daarmee afgesloten werden van de buitenwereld. Als we ons bedenken dat we allemaal wel iemand kennen met psychische problemen zoals een depressie, borderline of schizofrenie dan zouden we niet meer terug willen naar de tijd dat ze dus afgesloten werden van de buitenwereld.

Vanuit hun inspirerende ideaal trokken ze mensen aan die wilden helpen om dat ideaal vorm te geven. Zo groeide Stichting Onder Een Dak uit tot een grote organisatie met betrokken werknemers die nu aan zoveel mensen steun kunnen bieden op vele leefgebieden.

Ik kan me nog goed herinneren dat de oprichter zei: we kunnen verheugd zijn dat we als organisatie groeien maar laten we niet vergeten dat het aangeeft dat we nog nodig zijn. Het ideaal dat we nastreven is een wereld waarin we als zorginstellingen en zorgverleners niet meer nodig zijn!

Soms denken we misschien wat kunnen we nou doe als éénling? Wat heeft het voor zin? Ga op zoek naar onze voorlopers… naar hún verhalen. Leer en inspireer. Help de beweging die zij in gang hebben gezet levend te houden.

De wereld vraagt om idealisten….wie gaat ervoor?

 



Ontdek meer van MAASSLUIS.NU

Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.

Patricia van Lingen

Patricia van Lingen

Patricia van Lingen | activiteitenbegeleidster | buurtcentrum De Hooftzaak |
verbinding verwondering inspiratie | Dichteres | Boomredder

4 Reacties

  1. Hester
    26 juli 2019 at 14:59

    Ik kijk uit naar je volgende verhaal!

    • Patricia
      30 juli 2019 at 14:21

      Leuk om te lezen!!

  2. 25 juli 2019 at 16:53

    Jouw verhaal doet me denken aan wat ik in de NRC van vorige welwoensdag 17 juli las. In Indonesië worden nog steeds mensen met en manisch depressieve stoornis of psychose aan ketens vastgelegd als ze agressief worden. Dit gebeurt ondanks dat het vanuit de overheid al tientallen jaren verboden is. Maar de psychiatrische zorg is slecht en de psychiaters schaars en de medicatie niet altijd voorradig. Daarbij komt de schaamte voor en ziek iemand en het volksgeloof dat mensen me schizofrenie bv. behekst zouden zijn. De overheid doet zijn best maar de educatie is matig. Daar brengt Nurdihamid Kranatmaja verandering in. Hij heeft zelf een bi-polaire stoornis en weet uit eigen ervaring wat het is om geketend te zijn. Hij zoekt al enkele jaren met een team van ervaringsdeskundigen als vrijwilligers de mensen op en brengt ze naar hun opvang die ze ” Istama’, het paleis noemen. Mensen krijgen medicijnen wat men zelf bekostigd of krijgt van sponsors en worden zoveel mogelijk weer begeleid naar hun oude omgeving. Dat lukt niet altijd , zesensen stoppen met de medicatie omdat de vooroordelen tegen wat men soms als ‘verslaving ‘ bestempeld en dan vallen de mensen terug en sommigen blijven bij hen wonen en werken mee in het team…

  3. Yvonne ligthart
    25 juli 2019 at 14:32

    Geweldig om te lezen en heel duidelijk neergezet vanuit amerika . Een lieve groet vanuit maassluis