Column(15): Wie zoet is

column nr: 15

“Het was zó stil… we hebben er niets van gemerkt. Geen geluiden van de kermis. De najaarsfeesten zijn zo maar  aan ons voorbij gegaan!” Ik heb mijn moeder aan de telefoon. Mijn ouders wonen in een katholiek dorp in de Bollenstreek. Carnaval en najaarsfeesten. Een betrokken parochie en veel gezelligheid. Mijn vader is nu halverwege de tachtig. Mijn moeder is 8 jaar jonger. Ze wonen nog steeds in het ouderlijk huis, in het oude centrum van het dorp. 

Op woensdagmiddag begon de kermis. Wij waren lid van Scouting en verrichtten allerlei hand- en spandiensten om de Oranjevereniging te ondersteunen. We plaatsten dranghekken bij optochten en mochten ‘vlaggen’ tijdens wedstrijden in het dorp. Je deed het samen. Als waardering kregen we ‘gratis’ muntjes voor de kermis! Die werden dan op woensdag ‘Piekenmiddag’ weer uitgegeven bij de Spin of de Botsautootjes.

De geur van oliebollen. Een zweem van kaneel en suikerspinnen. Als de dag van gisteren.

In het oude dorp was er Tobbetje Steken en Ring Rijden; diverse koetsen en wagentjes uit ons dorp maar ook uit omliggende dorpen deden mee. Een prachtig gezicht. Blozende kinderen met een een ‘karretje Shetlanders’ gevolgd door een prachtig span zwarte Friezen… wat een show!! Zou het lukken die ring van het statief te steken? Getrappel van hoeven… de geur van paarden door de Herenstraat. Heerlijke opwinding!!

Ook de Solexrace was een groot spektakel. Van heinde en verre kwamen de deelnemers. Ook de ‘prominenten’ van het dorp lieten zich zien, in vol ornaat. De bakker met een mandje stokbroden op zijn brommertje scheurde de bocht door. De schoolmeester, de dokter en ‘meneer pastoor’ knetterden voorbij in een zijspan. Hilarisch. Het gaf lucht. Deze mensen even ‘uit functie’ te zien. In een heel andere rol. Status valt weg want ‘je doet het samen’.

Nu is het stil. De najaarsfeesten zijn zo maar (..) voorbij gegaan.

Straks komt Halloween. Onze kinderen genieten daarvan en daar geniet ik dan weer van. Grote verkleedpartijen in huis. Schminken bij Gerda van Smoel-werk. Aanvankelijk was nog niet iedereen overtuigd; moet dat nu? Die grafzerken voor je deur, en… is het niet tè spannend voor de kinderen? Inmiddels is daar iets op gevonden; vroeg in de avond eerst een rondje met de kleintjes. Spooklolly’s, pompoentjes en cupcakes met een spinnetje van drop. Een grappige heks met spaghetti soep. ‘Pak maar een oogbal- als je durft?’. Ook de buurmannen hebben hun best gedaan; in de middag waren ze al druk in de weer met een spannend doolhof, gepionierd en afgezet met donker zeil. Enge muziek en rammelende kettingen… voor de grote(re) kinderen! Geweldig gemaakt, en… wàt een lol!

Dit is waar het om gaat; de één pakt royaal uit in de voortuin, een bescheiden buurvrouw op leeftijd heeft wat lichtjes in de vensterbank en deelt vriendelijk een snoepje uit (…). Allemaal goed. Want het is ‘iets van de buurt’. Je doet het samen.

Nog even en het is 5 december. Zachtjes gaan de paardenvoetjes, maar… alstublieft Sint; rijd dan niet stilletjes ons huisje voorbij?

Het zal dit jaar anders zijn dan anders. Toch geloof ik dat het mooi wordt. Via de Schakel en social media worden we ‘opgewarmd’ met hoopvolle berichten over een heel bijzondere intocht… Ik ben onder de indruk van de wijze waarop onze Goedheiligman toch een weg vindt. Met respect voor de kaders (!) maar… wat mag je ook verwachten van zo’n wijze, oude heer? Ik heb ontzag voor hem. Vertrouwen in hem. Ik hoop dat hij ‘kleine en grote mensen’ mag inspireren om zijn voorbeeld te volgen; in dienst van de gemeenschap en met zorg voor elkaar.

Afstand houden betekent nog geen afstandelijkheid. Ook Sint en Pieten behoren tegenwoordig tot een risicogroep. Neemt niet weg dat we hopen volgend jaar weer met elkaar aan de kade te staan, toch? En zingend in de Haven en bij de Wip. De oplossing ligt er, en.. we doen het samen! Wie zoet is…

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗