column nr: 15

ZIJN WE AAN HET IN- EN UITZOOMEN? NOU EN OF!

Wanneer we het Maassluis Lifestylemagazine Rvaer’M openslaan, krijg je in deze crisistijd een ander beeld dan je gewend bent. Het staat boordevol bedrijvigheid, terwijl bijna alles waar mensen kunnen ontmoeten zeker tot en met 6 april gesloten is. In de letterlijke betekenis is het magazine, hopelijk voor korte duur, meer een opslagplaats van informatie geworden.

Werkelijkheid lijkt surrealiteit geworden. Een beschrijving van een vakantie naar Zanzibar toont een boven het water gelegen restaurant, als een boven de zee hangende woning. Wat normaal dagelijks binnen bereik ligt, is verworden tot verlangen. Een worst die pas weer zal smaken als deze warm kan worden opgediend.

Ellendig is het ongemak dat voor mensen tot tragiek leidt, omdat we onze dierbaren niet zomaar kunnen bezoeken. We kunnen geen massaal afscheid nemen van iemand die ons ontvalt. We krijgen een andere inkijk in de samenleving. Zoals bij de stilte op straat. Maar ook een doorkijk vanuit gevolgen, in het geval van desastreus wegvallende inkomsten en een plat gelegd sociaal leven. Evenzo een ontnuchterende inkijk, als we ons de lucht voorstellen en dan de beweeglijkheid van de luchtvaart tussen landen in een zware vertraging zien verkeren.

Maar, met dit ‘Wat overkomt ons nu allemaal?’ worden we ook uitgenodigd óp te kijken. Er kan niet meer gestaard worden naar de drukte van alledag die we gewend zijn. Zoals met het halen van onze planning en het als de wiedeweerga sturen van een aanmaning voor een bekeuringen om de staatskas aan te vullen. Aan onze dagelijkse beleving en ons perspectief wordt geschud. We weten welke sectoren nu niet anders kunnen dan op volle toeren draaien. Al die mensen moeten thuis en door vrienden worden verwelkomd om het lijntje niet te doen breken. Om zo niet uit het lood te raken. Zij proberen gaandeweg een nieuwe balans te vinden, thuis, op het werk en sociaal.

Hoe dan ook, onze Lifestyle dient te worden bijgesteld.

Ik schets twee mogelijke beelden: ‘ons tempo in het hier en nu en consumentisme’ (het dagelijkse inzoomen) en ‘het door velen niet te temperen verlangen naar meer – materie’ (als een mogelijke stip aan de horizon, vanuit ‘het belangrijkste om aan te werken!’).

Een manier voor het omgaan met het eerste beeld is inzoomen, met ‘Een blik op wat nabij is’.

Wanneer we gebonden zijn aan thuis(werken) en niet de omgeving kunnen intrekken én een blik op de horizon even niet bereikbaar is, kunnen we uitgenodigd worden intenser te beleven wat nabij is. Het dagelijkse tempo en consumentisme vraagt gedwongen een andere waarneming.

We kunnen onze blik op nabijheid aanscherpen. Dit door in te zoomen op wat er (onderling) is. Buiten is dat de geur van het gras, het wolkendek of strakblauwe lucht, het type zand. Bijvoorbeeld bij een wandeling gaan maken met iemand (kind, familie, buur, vriend) terwijl je elkaar dagelijks normaal weinig spreekt. Thuis is dat de aandacht voor wie belangrijk voor ons is. Er is altijd al veel te ontdekken over wie we met elkaar zijn. Echter, in het bijzonder met het Alert 1,5 m afstand te houden, worden we momenteel met wereldse druk getriggerd elkaar op het fysiologisch vlak met een ongebruikelijke dagelijkse attentheid te ervaren. Hoe is het eigenlijk gesteld met ons bewegingstempo, stemgebruik, spraakvolume en onze aandacht voor onze emoties, ademhaling en lichaamshouding?

Een manier voor het omgaan met het tweede beeld is uitzoomen, voor een herbezinning over het ‘Zicht op wat doet verlangen’.

Wanneer we het perspectief op wat vandaag en morgen brengt, kwijt zijn, dan vraagt dat bijstelling van ons perspectief op de toekomst. Dat valt nog niet mee want ons geheugen biedt ons veel vertekeningen. Het bepaalt namelijk heel selectief onze samenhangendheid, ons verstand, ons gevoel en onze activiteiten. We hebben de sterke neiging een nieuw probleem te benaderen op een manier die bij een ander probleem gebruikt is.

Kortom, de mensheid wordt op scherp gezet met zijn waarneming voor nabij en voor verderweg. Met de kans dat we door de natuur de les worden gelezen, moeten we in ieder geval ons verlangen naar meer temperen. Verwachting is verworden tot het maken van een kunstwerk dat nog geen eindresultaat kent.

Fijn als we dan ook elkaar niet meer in het ootje zouden nemen. Zoals door degenen die tonen het schoonhouden van onze woon- en leefomgeving niet belangrijk te vinden, met ‘dumpen maar’! We weten dat voor mensen, consumenten en bedrijven die hun afval niet netjes opruimen een nieuw perspectief (triest genoeg) een hele uitdaging is.

Ik help het hopen, dat zij wakker worden geschud van ‘geen moreel perspectief op het groter belang’ tot een ‘zorg goed voor elkaar perspectief’ komen. Vanuit ‘Een blik op wat nabij is’ dan de rommel niet ongegeneerd door anderen te laten opruimen.

Het is zoeken naar wijsheden voor verstandige gesprekken. Een klassieker is het vormgeven van een moreel kompas, vanuit afwegingen over moed, wijsheid, matigheid en rechtvaardigheid. Deze deugden zijn kernen van morele kwaliteit voor een positieve attitude, bij ieder vraagstuk. De afwegingen gaan onder andere over het niet te leven met overmoed, eigenwijsheid, overmatigheid en onrechtvaardigheid.

Die deugden komen ons van pas door onze handen (matigheid), buik (moed) en ons hart (rechtvaardigheid) en hoofd (wijsheid) te laten ‘spreken’. Daarom steekt de wethouder in de Maassluise Courant ieder met ‘Zorg goed voor jezelf en voor de mensen om je heen!’ een riem onder het hart.

Voor de kunst van inzoomen op het nabije én uitzoomen op ons verlangen!

Wil je de publicatie lezen die voortkwam uit deze column klik dan HIER!

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 221 lezers

André Bruijn

André Bruijn

André Bruijn | Columnist periode 09-2019 tm 05-2023 | Bruijn Management & Ontwikkeling | Organisatieadviseur | Integriteitscoach | Auteur | Gitarist | (Levens)kunstliefhebber

1 Reactie

  1. 24 maart 2020 at 21:54

    André geeft aan dat we een variabele lens moeten hebben, die de ene keer kan inzoomen en de andere keer uitzoomen. Die lens wordt dan gestuurd door ons aanpassingsvermogen. Daarvan zullen we een boel nodig hebben de komende tijd, onder de crisis en vooral na de crisis. Maar we kunnen allemaal meedenken hoe we van de nood een deugd maken en onze fantasie laten spelen van hoe het er in de toekomst onze wereld er beter uitziet.