Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Hilarisch verhaal, dit waargebeurde schrijven… ik zag het helemaal voor mij.
Weken aan voorbereiding, druk overleg in de app groep, waar gaan we dit jaar heen, hoe laat vertrekken we, hoe lang blijven we, waar gaan we slapen, wie regelt wat. Maar de kogel was door de kerk. Dit jaar mocht de Tiroler Hosen in de mottenballen blijven, geen Oostenrijk, het werd Barcelona, de Formule 1 groep had gekozen.
Als je dan uiteindelijk met 12 man op vliegveld Rotterdam staat, allen in Max Verstappen shirtjes, op weg naar Barcelona, dan zijn het net kleine jochies. Jochies die zich verheugen een paar dagen verlost te zijn van en/of moeders/vrouwlief en/of de kids. Oftewel puberaal gedrag borrelt weer op, het is hun gegund en beschouw het als iets kostbaars, zeg ik altijd, dit te kunnen en mogen doen.
In kleine colonne vertrekken ze uit Maassluis richting Rotterdam, parkeren de auto’s en met veel drukte lopen ze richting de hal. Bij het inchecken zorgden de aangescherpte regels op Rotterdam voor de nodige irritatie en stress. Zo ook bij mijn Arie en Peerke, hun handbagage paste net niet in de daarvoor bestemde maatgevende houder met andere woorden hun koffer was te groot. Dus de koffer moest ingeleverd worden bij de douane, u zijt bij deze gewaarschuwd… er is strenge controle.
Na een “tot zo” spurten mijn Arie en Peerke naar de douane om hun rolkoffertje in te leveren. “Paspoort heren?“, vroeg de douanebeambte aan Arie en Peerke. Arie toonde zijn paspoort en mocht doorlopen. “Paspoort… ik heb wel een rijbewijs”, zei Peerke. “Helaas meneer, ik mag u niet met het vliegtuig mee laten gaan zonder paspoort”, aldus de beambte. Zoals volwassen mannen behoren te doen in zo’n situatie: geen discussie, feit is feit, paspoort vergeten. Arie keek Peerke aan en zei: “Sorry Peer, maar ik ga rennen anders mis ik het vliegtuig”. “Komt goed kerel, ik kom via een omweg maar komen zal ik, want je weet…zonder Peer is er geen sfeer”, riep Peerke hem na.
Arie rent naar het vliegtuig, stapt in en loopt naar de groep. Op de vraag waar is Peer en Arie’s uitleg gieren de overige het uit. Kijk van je vrienden moet je het hebben. “Oh Peerke zal Peerke niet zijn… die is binnen no time weer bij ons”.
Aangekomen in Barcelona wordt er op het vliegveld het nodige ingeslagen voor onderweg naar hun verblijf buiten de stad. Maar eerst nog even de eerste groepsfoto voor het thuisfront maar ook voor Peerke “want ja”, riep Kees, “we missen Peerke en jullie weten, zonder Peer geen sfeer!” Om Peerke toch deel uit te laten maken van de groep had Kees ongezien een peer gekocht en deze ruste pontificaal op de handpalm van Kees. “Zonder Peer gaan we nergens naar toe”, zei Kees tot hilariteit van de anderen. Vrouwen in zo’n situatie hadden de nodige Tena inlegkruisjes nodig gehad van het lachen, neem dat maar aan van mij.
En zo maakte Peerke deel uit van de groep, uit eten, Peer ging mee en werd zelfs voorzien van een glas bier. Een uitje naar een wijnboerderij, Peer rustte op de handpalm van een van de mannen, vooral de foto van Kees met wederom Peer op de handpalm kijkende naar het prachtige uitzicht, droeg weer bij tot gierende lachende jochies. Een fietstocht door Barcelona, Peer zat in het fietsmandje op een dekentje want ja… Peerke is nu eenmaal fragiel, zei Kees nog, we moeten zuinig op hem zijn. Zelfs aan de ontbijttafel stond een heerlijk ontbijtje klaar maar Peer mocht dan wel op de tafel zitten, anders zagen ze hem niet en dat was ook ongezellig toch?
Peerke is uiteindelijk op de bestemming aangekomen, via Duitsland. Ieder was blij hem te zien. Onder het genot van een Bierke passeerden de nodige verhalen de revue en zorgde wederom voor gierende lachende mannen. Zeker op het moment dat de “pothouder” Peerke vroeg om nog even 125 euro te “schuiven”. “Ja”, verdedigde Kees, “want fair is fair Peer, we hebben je overal mee naar toe genomen, alles voorgeschoten, ook je eten en zeker de nodige biertjes, dus schuiven Peer!”.
Ik laat in het midden of Peerke betaald heeft.
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 314 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.