Column(153): Mondkaapjes

Een groep apen wordt in een kooi gezet. Midden in de kooi staat een ladder en bovenaan die ladder liggen bananen. Het duurde niet lang voor de eerste aap de ladder op gaat om een lekkere banaan te pakken. Terwijl die dat doet, krijgen de andere apen een koude douche.

Als de aap beneden komt, worden de andere apen boos. Niet wetend wat er gebeurd is, begrijpt de klimmende aap er niks van. Niet veel later wil een tweede aap de trap beklimmen. De andere apen gaan gillen en worden boos. De aap zet door en klimt naar boven. Wederom wordt de rest getrakteerd op een koude douche. Wanneer aap twee beneden is, wordt hij in elkaar geslagen. De andere apen zijn woedend. Vanaf dat moment durft geen aap meer naar boven te gaan. Zodra er maar iemand naar de trap kijkt, worden de andere apen al woedend.

Dan wordt er een aap gewisseld. Een aap die twee keer een koude douche heeft gehad, wordt afgewisseld door een nieuwe. De nieuwe aap weet niets van de koude douche. Die wil bij binnenkomst dus ook direct naar boven klimmen voor een banaan. De groep wordt laaiend, gaat schreeuwen, vechten en er ontstaat enorme onrust. De nieuwe aap snapt er niks van, maar durft de trap niet op. Weer wordt er een aap gewisseld en het spelletje herhaalt zich. Zelfs de nieuwe aap, de aap die geen idee heeft waarom ze de trap niet op mogen, doet mee. Na verloop van tijd zijn alle apen gewisseld. Geen van de apen in de kooi heeft ooit de koude douche meegemaakt en allemaal gaan ze als een gek tekeer wanneer er maar iemand in de buurt van de trap komt. Niemand weet waarom, allemaal zijn ze gek op bananen, maar niemand klimt nog de trap op.

Voor mij voelt het alsof Nederland nu hetzelfde experiment uitvoert met onze kinderen. Kinderen die zich veilig horen te voelen. Ze worden geconditioneerd. Er wordt hen verteld dat de wereld niet veilig is. Ze krijgen continu de boodschap mee dat er overal een dreigend gevaar is. Dat ze heel erg ziek kunnen worden. Dan wordt er ook nog op hun gevoel ingespeeld door te zeggen dat niet alleen zij gevaar lopen, maar erger nog, dat zij een gevaar vormen voor anderen. Er wordt gewaarschuwd dat ze opa’s en oma’s niet meer moeten knuffelen.  Overal om hen heen zien ze mondkapjes. Een bevestiging van dreigend gevaar. Elke snottebel staat gelijk aan een stokje in hun neus. Een simpele snottebel, iets waar ze niets aan kunnen doen en wat heel normaal is rond deze tijd van het jaar, is opeens een groot dreigend gevaar geworden. En nu moeten ze zelf ook een mondkapje gaan dragen op school. Op een voor hun veilige plek!

En dat terwijl de effectiviteit van mondkapjes nooit bewezen is. Ze worden vies, zorgen voor een mindere inname van gezonde lucht en zorgen juist voor meer gefriemel aan neus en mond. Nu wordt er verwacht dat kinderen vanaf een jaar of 9 die dingen gaan dragen. Hiermee vertellen wij 9-jarigen eigenlijk dat zij verantwoordelijk zijn voor de gezondheid van anderen. Dat is nogal wat om op het bordje van een negenjarige te leggen! De andere kant is dat het pedagogische klimaat niet gaat floreren met angstige leerkrachten. Maar is dat een probleem waar we kinderen vanaf een jaar of 9 al mee op moeten zadelen? Met de angsten van volwassenen? Of die nu gefundeerd zijn of niet, dat doet er eigenlijk niet toe. Kinderen zijn niet verantwoordelijk voor de gezondheid van een ander. Ze dat idee geven is niet alleen misplaatst, maar kan ook voor schade zorgen. Kinderen op die leeftijd moeten werken aan hun zelfvertrouwen. In plaats daarvan geven wij ze angst mee. Het gaat dus niet alleen om dat lapje stof wat wij ze opdragen, maar vooral de boodschap die we daarmee uitdragen.

Ik probeerde mijn dochter altijd bij te brengen dat ze zich aan de regels moet houden. Dat er consequenties zijn wanneer je dat niet doet. De laatste tijd merk ik echter dat mijn boodschap langzaam verandert. Dat ik kies voor leven zonder angst. Het mantra van de Dalai Lama past daar perfect bij: learn the rules, so you know how to break them properely. Ik weiger mijn kind mee te laten doen aan deze angstcultuur. Ik weiger de gezondheid van andere op haar bordje te leggen. Als de consequentie zou zijn dat ze dan thuis komt te zitten? Dan is dat maar zo.

Zolang ze die trap maar op durft te gaan, accepteer ik de consequenties wel!

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗