Klik voor de definitie van een column
  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist - mogelijk tussen de regels door -  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.
  • De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
  • Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
  • Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
  • Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia


Ik hoop dat iedereen een hele fijne kerst heeft gehad. Dat ze hebben genoten van het lekkere eten met de mensen waarvan ze het meeste houden. Dat opa en oma lekker geknuffeld zijn en dat er voor twee avondjes even geen Coronaruzies waren. Al weet ik dat dat een utopie is. Ik weet dat mensen niet aan mochten schuiven omdat ze niet gevaccineerd waren. Mensen die bang waren voor die knuffel want; Corona. De maatschappij is verdeeld, dus waarom zou dat met kerst anders zijn?

Maar sinds wanneer zijn we eigenlijk zo bang voor de dood geworden? Wanneer kwam het omslagpunt? Wanneer hebben wij besloten dat kwantiteit boven kwaliteit gaat? Ik heb genoeg familieleden zien verkankeren. Toegekeken hoe ze levend opgegeten werden door een slopende ziekte. Elke dag stierven ze een beetje. Gesloopt, gewond en opgegeven. Bijna niemand haalde de wettelijke pensioenleeftijd. Ik was nog een kind toen ik besloot dat ik dat nooit zou laten gebeuren. Voor mij geen chemo. Voor mij geen kwantiteit over kwaliteit.

En toen werd ik moeder. Niet langer alleen, maar verantwoordelijk voor een klein mensje. Iemand die afhankelijk was van mij. Niet langer had ik de luxe om slechts voor kwaliteit te kiezen. Dus zeg nooit nooit want vanaf de dag dat mijn dochter geboren werd, ging er een knop om. Als ik ziek zou worden zou ik vechten. Strijdend ten onder gaan. En gelukkig heb ik die beslissing nooit hoeven te nemen. Tot nu toe ben ik gespaard gebleven.

Nu met Corona stel ik mezelf wederom de vraag. Wil ik kwantiteit of kwaliteit? Ga ik mijn dagen slijten met verboden, restricties en angst met de hoop dat ik niet ernstig ziek ga worden? Of ga ik leven met alle risico’s die daarbij horen? En dan ben ik pas 38. Hoe zou ik erin staan als ik 60 zou zijn? Veel van mijn familie heeft dat moment, pre-corona, al niet eens gehaald. Zou ik eenzaam maar veilig binnen willen zitten? Of zou ik willen genieten van de mensen waarvan ik het meeste houd? Ook als dat betekent dat ik minder lang zou hebben?

Zodra mijn dochter volwassen is, zou ik zonder enige twijfel weer voor kwaliteit gaan. Kwantiteit zegt niks wanneer de dagen eenzaam en lang zijn. Kwantiteit zegt niets als je niet kunt genieten van de kleine of grote dingen in het leven. Ik wil leven aan mijn dagen toevoegen en geen dagen aan mijn leven. En ook nu neig ik die kant op. Want wat voor wereld laat ik aan mijn dochter zien als ik het niet doe? Ik zou met liefde jaren opgeven als dat betekent dat zij normaal op kan groeien. Zonder angst. Zonder restricties.

In het begin van de pandemie wisten we nog niet wat er zou komen. Dachten we dat het een tijdelijk iets was. Inmiddels weten we beter. Inmiddels is duidelijk dat dit iets van de lange adem is. Dus ga ik mijn leven niet langer pauzeren. In afwachting van. Elke dag dat ik nu leef wil ik ten volste benutten. Genieten van de knuffels van de mensen waarvan ik hou. Alle liefde in me opsnuiven. Ik wil gezellig afspreken met degenen die me dierbaar zijn. Leuke dingen doen en gewoonweg genieten. Ik ben niet bang om Corona te krijgen. En ondanks mijn familiegeschiedenis, ben ik zelfs niet bang voor kanker. Ik wil leven. Genieten. Niet mijn leven pauzeren voor een wat als… Niet leven in angst. Mijn opa zei vroeger altijd al :”Als hebben aan de beurt is, is hadden te laat.” Ik zeg later liever: “Ik heb genoten, ik heb geleefd.” In plaats van dat ik moet sterven met: had ik maar genoten. Had ik maar geleefd



Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 393 lezers

Helga de Lelij

Helga de Lelij

Helga de Lelij│ Maandagcolumnist per 7/2017 │ Vrouw met kind en manloos huishouden │ Levensgenieter │ Blogger bij Love2bemama, FleurFlirt en Ik ben Helga │ (HRM bij Tedecon) │ Hard voor weinig en altijd… Ehm nooit.. Ehm dat dus!

1 Reactie

  1. Jaime de Vos
    30 december 2021 at 10:31

    Enerzijds zeg je, ik wil vechten tegen een slopende ziekte, want ik denk aan een ander en dat siert je. Anderzijds betrek je de gevolgen van Corona alleen op jezelf. Terwijl de restricties er zijn ten behoeve van het collectief, lees: de zorg, de verpleeghuizen enzovoorts. Dat botst.