Column(17): Het meisje met de zwavelstokjes

column nr: 15

Kennen jullie het sprookje van het meisje met de zwavelstokjes? Dit zou nu, zeker voor kinderen, nooit meer geschreven worden. Het meisje zonder schoenen en winterjas dat op kerstavond nog probeert wat zwavelstokjes te verkopen, terwijl iedereen al druk winkelend voor de laatste inkopen voorbijloopt. 

Het sneeuwt en het is ijskoud. Je zou verwachten dat er toch een mevrouw langs komt lopen die het meisje ziet en denkt aan haar eigen kinderen die in weelde opgroeien. Ze neemt het meisje mee en zorgt dat ze het weer warm krijgt en lekker te eten. Ze mag in het prachtige logeerbed slapen om de volgende dag samen kerst te vieren. Maar nee hoor, het meisje wordt steeds kouder en steekt de zwavelstokjes een voor een aan om warm te worden. Maar ook dat mag niet baten, ze sterft van de kou. Het goede nieuws is dat terwijl ze sterft de geest van haar oma haar roept en dat ze een helder licht binnen treedt, dat de hemel moet voorstellen waar haar oma dan ook is. “Ach grootje, lief grootje, ach voer mij toch mee naar de innige warmte van uw hemelse vrêe”

Nou dat troost maar niet heus, had ze daar zestig jaar later niet naar toe kunnen gaan?

Het verhaal werd in 1845 geschreven door Hans Christiaan Anderson, de officiële titel is te mooi om niet te vermelden: Den lille Pige med Svovlstikkerne

We hebben tegenwoordig geen meisjes meer met zwavelstokjes. Zelfs geen zwavelstokjes. Wel hebben we nog kinderen die in armoede leven. Ook in Maassluis helaas en meer dan je denkt. Wij waren ook niet rijk maar met Sinterklaas was er in ieder geval speelgoed en een muts of sjaal. Soms een pyjama, maar dan wel zo een mooie lange nachtjapon waar je jezelf een beetje een prinses in voelde. Met kerst een mooie boom en lekker eten aan een mooi gedekte tafel. Dat is toch iets wat je iedereen gunt maar wat nu nog steeds voor veel mensen niet haalbaar is.

Toen de kinderen op de basisschool zaten had ik er altijd moeite mee dat sommige kinderen niet mee konden op schoolreisje of niets voor sinterklaas kregen. Daar waar kon, sprong ik bij. Nog steeds word ik gegroet door Ali omdat ik voor hem wat meegenomen had, omdat het in de verkeerde schoen was terecht gekomen. Een paar jaar geleden hield hij me op straat aan om te vertellen dat hij dat gebaar nooit zou vergeten en hij hoe het met mij en de kinderen ging. Klein gebaar grote impact!

Ik wil hier dan ook een pleidooi houden voor de Facebookpagina: durf te vragen. Deze is plaatselijk maar er zijn vast meer van deze groepen die mensen steunen. Het goede van dit initiatief is dat als er een dringende vraag is, er gelijk hulp wordt geboden zonder dat er een tussenpersoon aan verdient. En gelukkig durven mensen ook te vragen. Petje af voor Pascalle die dit coördineert. Ze komt met haar autootje alles wat je aan levensmiddelen over hebt ophalen. Ook kun je gelijk naar de hulpvragende en jouw bijdrage brengen. Op Facebook komen soms oproepen om een bijdrage voor een noodgeval. Het is fijn om te zien hoe bereid mensen zijn om te helpen.

Voor iedereen wordt dit een kerst die anders is dan anders, ook voor mij. Geen volle kamer met familie en vrienden en dagenlang koken en voorbereiden. Kaarsjes aan, heerlijk eten en ’s avonds spelletjes doen. Maar met een beetje creativiteit zullen we er toch iets van maken.

En hoe ik het ook vier: er is in ieder geval genoeg geld voor en dat beseffend maakt geld best een beetje gelukkig.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗