Column(172): Oog voor elkaar

Van de week was ik bij het Seringenflat en daar stond een bijna complete inboedel voor de deur op de stoep. Wachtend om door grofvuil opgehaald te worden. Bij de deur zat een vriendelijke mevrouw op een rollator, lekker in het zonnetje.

Ze zag me kijken en zei: “Ja, ja, het is wat hé. Het staat er de hele dag al, ik hoop wel dat ze het op komen halen.”  Ze vertelde dat ze er wel even tussen had gekeken of er nog leesboeken tussen lagen maar dat was niet het geval. Ze leest veel en nieuwe boeken zijn altijd welkom zei ze.

Ik knikte nog eens naar haar en liep door.

s `Avonds zag ik op Facebook toevallig dat er een tas met boeken werd aangeboden om gratis af te halen en ik bedacht me hoe welkom deze boeken bij mevrouw zouden zijn. Ik reageerde op het aanbod en ben ze s `avonds gelijk gaan ophalen om vervolgens door te lopen naar het Seringenflat en ze daar bij de boekenkast achter te laten. Ik hoop dat mevrouw er ieder geval een beetje leesplezier van heeft gekregen en ook de andere bewoners van het Seringenflat.

Als je niet meer zo mobiel bent gaan dit soort dingen al snel aan je voorbij. Gelukkig bestaat de “boek-Aan-Huis service van de bibliotheek nog steeds. Je hebt daar wel een basis abonnement voor nodig maar dan kun je wel boeken aan huis geleverd krijgen. Ik weet niet of er veel mensen gebruik van maken maar het is toch prachtig dat het bestaat! De volgende keer hoop ik dat ik mevrouw nog eens tegenkom en haar dit kan vertellen want wellicht kan ze daar dan ook gebruik van maken.

Als je ouder wordt weet je dat je gaat mankeren, dat alles niet meer zo vanzelfsprekend is als het vroeger was en soms als je ziek wordt dan begint dit verlies van die vanzelfsprekendheid al eerder. Afhankelijk van wat je mankeert krijg je te maken met verlies van mobiliteit, pijnklachten, medicatiegebruik wat allerlei bijwerkingen met zich meebrengt en over het algemeen het gebrek aan energie en de eeuwige vermoeidheid. Hoe je het ook wendt of keert je wordt meer afhankelijk van je omgeving, je familie, je vrienden of een goede buur en dat is nooit anders geweest. Twee generaties terug nog maar was het vanzelfsprekend dat je je opa en je oma in huis nam als ze ouder werden en het zelf niet meer konden bolwerken. Dat is niet eens zolang geleden. Tegenwoordig ligt het allemaal wat moeilijker, de kinderen werken allemaal, wonen niet in de directe omgeving en eerlijk gezegd denk ik ook dat ze het niet altijd even scherp op hun netvlies hebben dat pa en ma wel wat hulp zouden kunnen gebruiken.

Iedereen is druk hoor ik altijd! Toch vraag ik me soms af waar mensen dan zo druk mee zijn. Ik begrijp dat je moet werken, je kinderen, je huishouden enzovoort maar hoort in dat rijtje ook niet “gewoon” de zorg voor je naasten thuis? Hoe vaak zitten mensen niet achter de tv, op de mobiele telefoon of achter een pc, daar gaat heel wat meer tijd aan op dan men denkt. Het kost echt niet veel tijd om eens iets te doen voor de ander. Het erover praten, denken en zeggen dat je het veel te druk hebt duurt vaker langer dan dat je opstaat, je jas aantrekt en even langsgaat.

Tijdens de Coronaperiode was er zoveel aandacht voor en was er zeer regelmatig de oproep te horen om naar elkaar om te kijken maar met het afscheid van Corona en alle regels die daarbij hoorden lijkt het wel alsof we automatisch weer zijn teruggevallen in onze oude gewoontes.

Er zijn zoveel initiatieven, bewonersverenigingen, sportverenigingen en Stichting Present die zitten te springen om een paar helpende handen. Het hoeft niet gelijk uren van je tijd op te slokken, je kunt zelf aangeven voor hoeveel tijd je een helpende hand kunt aanbieden en mensen zijn zo blij met jou! Dus mensen leg je telefoon even weg, kijk om je heen en vraag of je wat kan betekenen voor de ander. Ook een half uurtje kan het verschil al maken!

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗