Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Hoeveel is een mensenleven waard? Zou jij 50.000 euro betalen voor een jaar extra? Of ligt jouw grens bij 10.000 of wellicht wel 100.000 euro? Ligt het er dan aan wat de kwaliteit van dat jaar extra is? Of gaat het puur om de kwantiteit. Waar leg jij de grens? Is iemand van 80 de investering nog wel “waard” of gelden dezelfde regels voor iedereen. Van baby tot 100 plus? Maar misschien nog wel belangrijker, waar legt de zorgverzekering de grens?
Want die vrijheid hebben ze. Die keuze kunnen zij voor ons maken. Is een medicijn te duur? Dan vergoeden ze het simpelweg niet. Dan zoek je het maar uit. Ik weet nog dat er vorig jaar een baby was met de spierziekte SMA. Jayme. Hij was al te “oud” voor een behandeling. Althans, dat vond de zorgverzekeraar. De ruim twee miljoen die nodig was voor de behandeling werd dan ook niet vergoed. Middels crowdfunding kregen de ouders toen het monsterlijke bedrag bij elkaar. En wat blijkt? Hij floreert terwijl hij zonder het medicijn nu waarschijnlijk niet meer had geleefd. Volgens de zorgverzekering was hij ten dode opgeschreven. Maar niet iedereen kan ruim twee miljoen bij elkaar krijgen.
Terwijl er wel meer kindjes zijn die het nodig hebben.
Het nieuwe zorgstelsel was bedoeld om de zorgkosten naar beneden te krijgen. En dat is gelukt. Tien jaar geleden bedroegen de zorgkosten nog 12 % van het bruto nationaal product. Inmiddels is dat “nog” maar 10%. Het stelsel in Nederland was verder bedoeld om zorgverzekeraars en ziekenhuizen beleidsruimte te geven voor innovatie. Waarbij zinnige en passende zorg leidend werd. Een aanpak die heeft geleid tot lagere medische kosten per persoon en minder schadelast voor verzekeraars.
Maar schieten de mensen er zelf ook iets mee op?
Want zoals het er nu voorstaat, gaat de premie van de zorgverzekering volgend jaar weer omhoog. En niet zo een beetje ook. Er komt gemiddeld 180,- Euro bij per verzekerde. Daarnaast wordt het per wet verboden om een collectiviteitskorting te geven op de zorgverzekering. Daardoor moeten sommigen nog dieper in de buidel tasten. Dat allemaal terwijl de zorgverzekeraars miljarden op hun rekeningen hebben staan. Zoveel dat er nog steeds grote bonussen worden uitgekeerd aan de bestuurders en aandeelhouders. Ondertussen worden de pakketten steeds meer uitgekleed. Moet je meer bijbetalen of worden er dingen gewoon helemaal niet vergoed.
Zelfs niet wanneer je die nodig hebt.
Het standaard advies van rust en een paracetamol viert hoogtij. Alles om maar niet verder te kijken. Preventie lijkt al helemaal een utopie te worden. Want waarom voorkomen wanneer je ook kunt genezen? Steeds meer mensen zoeken hun heil in het buitenland. Iets wat ik nooit begrepen heb. Want hoe kan het dat er daar succesvolle behandelingen zijn die hier ook gewoon uitgevoerd zouden kunnen worden.
En dat het hier dan toch niet gebeurt? Is dat een kostenplaatje? Of speelt er meer.
We moeten met elkaar de zorgkosten betaalbaar houden. Dat is een ding wat zeker is. Maar we moeten ook wel gewoon kunnen en mogen leven. Dus zitten we met een duivels dilemma. Want wat is een leven waard?
Vraag dat aan een moeder die op het punt staat haar kind te verliezen of vraag het aan iemand die elke dag sterft van de pijn. De antwoorden zullen enorm verschillen. Wat zijn wij bereid te betalen? Wat kunnen we betalen? En wanneer zeggen wij genoeg is genoeg?
Welk prijskaartje hangt er aan jou?
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 225 lezers
Editor's Rating
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.