Column(16): Zwaar bestaan

column nr:  18

Zwaar bestaan

En je leven dat is hier toch geen leven,
Alles koud, alles donker om je heen.
Je gaat door ook al heb je opgegeven,
je bent samen maar je voelt je toch alleen (..).

Kerstmarkt 2019 in Maassluis. Alweer een jaar geleden. Bij het voormalig Weeshuis aan de Noordvliet is een podium gebouwd. Onze dochter staat er, vol overgave, te zingen met de kinderen van haar dansgroep. Liedjes uit de musical ‘Annie!’.

Komt de Kerstman hier dit jaar? Wie is dat? Vergeet het maar! Nee, voor jou geen ‘Happy End’ omdat jij een weeskind bent; ‘t is een zwaar bestaan!

De kinderen schrobben de vloer. Grijze jurken met schortjes aan. Rode wangen, lange vlechten. Vieze vegen in het gelaat. Het is koud. De liedjes dreunen uit de speakers. Driemaal mogen ze optreden vandaag. In de tussentijd mogen ze opwarmen in de Immanuelkerk. Het weeshuis is immers niet toegankelijk meer. Alleen voor een parelwit gebit. In de kerk is het warm…

Het doet me denken aan zaterdag. Dat was een mooie dag. Samen met een vriendin fietste ik naar Schiedam Kethel. We waren er uitgenodigd een bijzondere viering bij te wonen. Een volwassen man, vrachtwagenchauffeur van beroep, zou er toetreden tot de Katholieke Kerk. Hij zou hiertoe worden gedoopt, gevormd en zijn Eerste Heilige Communie ontvangen. Wij waren niet eerder in Kethel geweest. Het was een aardig stukje fietsen. Zeker als je ‘zoekende’ bent. Vijf minuten voor aanvang stapten we de Sint Jacobuskerk binnen. Met rode wangen en zweet in het gelaat. De kerk was verlicht en de kaarsen brandden. Wat een prachtige sfeer. Wat een rust. Een klein aantal genodigden zat er, met mondkapjes op, in een kring rond het Altaar.

Pastor Avin, afkomstig uit India, ging voor. Het was heel mooi, intiem. Op deze zaterdag, terwijl de wereld buiten door raasde, luisterden wij naar zijn woorden; Waarom dopen? Waarom zou je dat doen? Hoe word je rijk? Dat gaat niet vanzelf. Iedereen weet dat je eerst moet investeren. Investeren en volharden. Daarna pluk je de zoete vruchten van je gedane arbeid. De doop is een investering.

De woorden van pastor Avin spreken mij aan.

Eenmaal thuis komt mijn dochter binnen. Mama, we doen dit jaar geen surprises op school. Geen surprises en ook geen gedichten. Ze vinden dat gedoe. Het is veel werk en ieder jaar ontevreden gezichten. Dus we doen alleen cadeaus met Kerst. We mogen allemaal 7,50 euro uitgeven en dan kopen we gewoon cadeautjes voor elkaar. Oh ja, en iedereen moet eten meebrengen en in een foute kersttrui.

Phew. Daar zeg je zo wat. Een foute kersttrui.

Voordat ik mijn preek begin, tel ik tot tien, bij het zien van die heerlijke slotjesbeugel in haar stralende gezicht. En ik zeg; ‘Wat leuk! Dat er in ieder geval iets gezelligs gedaan wordt voor al die pubertjes in de brugklas!’. Ik denk aan mijn moeder. Aan de plek die Sint Nicolaas inneemt in onze familietraditie. Het is een feest van ontvangen. Voor de kleintjes, ja ; ) Maar bovenal een feest van geven. Door te investeren in die traditie. In het maken van surprises voor elkaar. In de tijd en aandacht voor een ludiek maar toch warm gedicht. En ja, ook in het lekkers en snoepgoed op tafel en een goedgekozen cadeautje. Ook.

Ik besluit er niet over te beginnen. Ben al lang blij dat er iets gebeurt. In deze donkere dagen. Alles koud. Alles donker om je heen. Je bent samen maar je voelt je toch alleen. Een flauw zonnetje schijnt naar binnen.

Nu schijnt ze nog vaag.
Maar morgen komt de zon weer op
dus wacht op morgen
Als ze schijnt.
Dus denk ik vandaag aan morgen.
Aan de zon en deze dag vol zorgen.
Die verdwijnt.  

Zucht…