Overal waar gewerkt wordt gaat het weleens mis. Soms onwetendheid, soms omdat het gewoon te druk is en mensen dingen vergeten, soms omdat mensen er eigenlijk helemaal geen zin meer in hebben. En dat rijtje kan eenieder van ons waarschijnlijk wel met voorbeelden aanvullen. In het ene beroep zijn de gevolgen dan erger dan in het andere beroep. Als ik als kok een ingrediënt vergeet in het brood dan smaakt het brood misschien niet zo lekker maar veel meer zal er niet aan de hand zijn. Als ik als arts tijdens een operatie een instrument vergeet dan worden de gevolgen al een stuk heftiger.
Nog steeds geldt dan toch dat overal waar gewerkt wordt er weleens iets misgaat, niemand van ons is tenslotte foutloos. Waar ik echter het spoor bijster raak en eerlijk gezegd gewoon ontzettend boos en verdrietig van wordt is als we willens en wetens de ander pijn doen, vernederen, pesten, de ander die op dat moment aan onze zorg is toevertrouwd, die afhankelijk van ons is, die ons nodig heeft.
Deze column vandaag gaat over hen, wiens zorg was toevertrouwd aan zorg en hulpverlening maar waar zo jammerlijk is gefaald. Het maakt me in en in triest en boos.
Deze column gaat niet alleen over het Vlaardingse pleegmeisje – het meisje van tien wat zo verschrikkelijk is mishandeld door haar pleegouders en door al die hulpverleners in de steek is gelaten – maar eigenlijk over iedereen die niet naar behoren verzorgd is op het moment dat het nodig was. Je vraagt je af wat deze pleegouders in Vlaardingen hebben bezield om een kind wat hen toevertrouwd is zo te mishandelen. Wat ging er mis in hun leven? Wie denken zij dat ze zijn om een kind zo toe te takelen? En voor al die betrokken hulpverleners en omstanders die erbij stonden en toekeken: zoek alsjeblieft ander werk. Werk waar je een ander geen kwaad kan berokkenen, werk zonder de verantwoordelijkheid over kwetsbare mensen. Je bent gewogen en te licht bevonden! Het allerergste is dat je een ander levend wezen ernstige schade hebt toegebracht, ook als je haar met geen vinger hebt aangeraakt. Maar wat je óók voor elkaar hebt gekregen is dat je een hele beroepsgroep te kakken hebt gezet. Mensen die elke dag weer met hart en ziel het beste proberen te doen voor hun cliënten, want gelukkig zijn die er ook nog steeds!
Ik sprak onlangs een bejaarde dame bij mij in de wijk, bijna tachtig maar ze woont nog steeds zelfstandig, een krasse dame. Ik had van buren gehoord dat ze een paar maanden geleden gevallen was en beide schouders had gebroken. Vanuit het ziekenhuis was ze naar revalidatie gegaan. Inmiddels was ze dus weer thuis teruggekeerd. Ik vroeg haar hoe het met haar ging en zei dat ik haar had gemist in de wijk. Ze keek me aan en zei: “Het was verschrikkelijk, echt verschrikkelijk!” Ik dacht dat ze doelde op de val en de best wel heftige breuken de ze had opgelopen maar dat was niet zo.
Ze sprak over de periode die ze doorbracht in de revalidatie. Doordat ze haar beide schouders had gebroken moest ze met werkelijk alles geholpen worden, douchen, aankleden, naar het toilet gaan, eten enz. Dat was voor haar niet makkelijk daar ze een heel zelfstandige dame is die het moeilijk vindt om hulp te accepteren. Ze vertelde me dat ze een keer eten had gekregen maar dat er niemand was om haar te helpen en toen er eindelijk iemand kwam om haar te voeren was het eten koud. Ze vroeg de hulp of ze het even kon opwarmen in de magnetron maar dat was te veel gevraagd en ze moest het dan maar koud eten. Na een paar happen gaf ze aan niet meer te hoeven omdat het koude eten haar niet smaakte en vroeg of ze haar toetje dan kon eten waarop de hulp zei: “Ja als je je eten niet opeet krijg je ook je toetje niet” en de hulp vertrok met het blad. Ik hoorde haar dit vertellen en ik schrok. Je hebt het niet tegen een klein kind, wie denk je wel dat je bent, schoot er door mijn hoofd. Wat voor mens ben je als je een patiënt dat kunt aandoen? Een kwetsbare vrouw, zwaar op leeftijd. Wat is er dan mis met je? Waarom ben je dan de zorg in gegaan?
Lieve, lieve collega`s, waar je ook werkt, in de hulpverlening, in de zorg. Ons werk is zwaar en vaak kunnen we niet dat voor de ander betekenen wat we willen betekenen. Ons werk staat onder druk door bezuinigingen, steeds meer eisen en regels en een enorme papierenwinkel en administratie maar probeer alsjeblieft niet te vergeten waarom we ooit voor dit werk kozen, vergeet nooit dat dat de liefde voor je medemens was, vaak de wat meer kwetsbare medemens, de paradijsvogels soms. Als je gaandeweg dat gevoel verliest wellicht door nare ervaringen of alles eromheen blijf dan eerlijk naar jezelf en je doelgroep en stop ermee, zoek een andere baan. Niemand zal er raar van opkijken, we zullen het allemaal begrijpen en respecteren maar ga niet door als de liefde voor de ander en het beroep er niet meer is. Daar heeft uiteindelijk niemand wat aan.
Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 204 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.