Column(19): Stelletje uilkuikens

column nr: 19

Zomer 2019. Uilen in de tuin. Op een nacht in april horen we een geluid dat onmiskenbaar van een uil is. Oeh … Oeh … Ik vraag onze kleinzoon even uit te zoeken wat dat nou kon zijn en trots zegt hij ons dat het inderdaad een ransuil is. Een aantal nachten horen we dit geroep. Prachtig om te horen! En op een dag zien we hem zitten in de Taxus, een vrij dichte naaldboom. Hij kijkt ons zelfverzekerd aan met grote oranje-gele ogen. Draait af en toe zijn kop en blijft onverstoorbaar zitten. Geweldig om naar te kijken!

En na enkele dagen horen we twee uilen naar elkaar roepen. Zijn vriendin blijkt ook gearriveerd. Een paar nachten horen we ze tegen elkaar roepen. En ook deze uil laat zich zien in onze tuin. Onze verwondering en vooral bewondering voor dit dier groeit alleen maar. Muizen genoeg in de tuin en de polder om hier te blijven blijkbaar. En de betrekkelijke rust. Hoewel een ransuil aardig wat herrie en dergelijke kan velen. Ze zijn niet snel van hun stuk te brengen. Laat in de avond en vroeg in de morgen horen we ze het vaakst. En ineens wordt het stil: zouden ze weg zijn?

Niets is minder waar. In mei worden we op een nacht wakker van een ander geluid. Een soort licht gekef. En dat is van verschillende kanten en dus te tellen. Er waren jongen dus! En niet één, niet twee maar drie horen we er. Nou het wordt steeds mooier. De uilen blijken gebroed te hebben in een oud kraaiennest in een van de hoge bomen. Het duurde even eer we ze ontdekken, maar op een gegeven moment zien we van die grote fluffy, donzige vogels zitten en ze kijken ons aan en blijven zitten. Met z’n tweeën naast elkaar vaak. Nummer drie hebben we er ook een keer bij gezien. Toch blijken er vaak maar twee jongen groot te worden. We houden het in de smiezen, ook al kun je er niets mee. Iedere nacht gaan ze jagen in de polder of in de tuin en het is steeds een geroep naar elkaar. Onder leiding van pa of ma gaan ze op jacht naar voedsel. Menig braakbal vinden we! Steeds worden we verrast en iedere dag is het weer genieten en proberen te ontdekken waar ze nu weer zitten. Soms zijn ze wat verder, maar vaak bevinden ze zich dicht in de buurt van het nest. We zien ze opgroeien en we worden steeds verrast als ze ineengedoken voor ons zitten of boven ons in een boom in de tuin of dichtbij.

Iedere nacht weer. Het gekef gaat over in een fluitje, heel herkenbaar steeds. Ze groeien hard. En op een keer loop ik door de tuin en op een zandhoop zie ik ze tot mijn verbazing zitten. Twee uilen en daarachter een ouder. Ik durf me niet te bewegen. Ik wil ze niet verstoren. Vier grote oranje-gele ogen kijken me doordringend aan. Ik wil mij heel langzaam terugtrekken, maar ze vliegen ze alle drie weg, de eik in. Veilig en hoog. Een moment dat op mijn netvlies staat gegrift. Ze groeien en groeien en de andere vogels die tekeer gaan verraden ons waar de uilen zitten. Winterkoningen en merels gaan tekeer. Geen vogel die ervan houdt om een uil in de buurt te hebben …

Het is juli en de vogels raken volgroeid en oefenen zich in het scherpstellen van hun blik om muizen enzovoort te vangen. Dan gaan ze heen en weer met hun koppen om scherp te stellen. Dat zien we ze doen in de tuin vanuit onze stoel, vroeg in de avond. Zo mooi! We durven ons niet te bewegen. En dat soort momenten zijn er veel.

En ja, toen werd het augustus en ze zijn vertrokken. Geen gefluit, geen verzamelen meer voor de jacht. Ook het derde jong heeft het gered en dat vinden we heel fijn. Het is stil. Jammer, maar wat was het geweldig! Een cadeautje van de natuur, zo zie ik dat. Een ouder is gebleven en blijft nog steeds in de buurt. Heeft het blijkbaar goed genoeg om te blijven. Muizen zien we te over. Dat is wel een heel verschil. Je ziet ze weer overal lopen. Geinig… totdat het regent en ze binnen in de schuur willen vertoeven. Dat gaan we dus niet toestaan.

Dit was voor ons een uilenjaar. Om zoiets zo dichtbij te mogen meebeleven … We zijn benieuwd of dit een plek wordt waar ze weer gaan nestelen. We gaan het zien!