Column(2): De Succesreprise

column nr: 2

Daar zijn we dan weer. Wat een eenmalige gastcolumn leek, blijkt het begin van een nieuwe uitdaging. Nadat mijn invalbeurt gelukkig positief ontvangen werd, werd mij gevraagd of ik geïnteresseerd was om het een vervolg te geven. Iedereen die de eerste column gelezen heeft kan nu vast raden wat die vraag voor reactie bij mij opwekte: Inderdaad, een bepaalde diersoort werd meteen weer wakker. Geen idee waar ik het over heb? Lees mijn eerste column maar eens…

Goed, ik moest om eerlijk te zijn dus even nadenken over deze kans. De vorige column kreeg ik best soepel op het digitale papier. Maar zou dit altijd zo zijn? Was het niet gewoon een gelukstreffer van een moment van inspiratie? Hoe dan ook, door het onderwerp van de eerste column voelde ik toch een soort dwang om in te gaan op het aanbod. Het zou namelijk een beetje raar zijn om te schrijven dat ik vaker uitdagingen aan zou gaan, om dan bij de eerste de beste die aanklopt de deur te barricaderen. Daarom heb ik uiteindelijk de stoute schoenen aangetrokken, de mentale deur geopend en heb ik ja gezegd tegen de maandelijkse column. Een nieuw avontuur was begonnen.

De eerste paar dagen was ik constant bezig met nadenken over waar ik het allemaal over zou kunnen hebben. Er is mij verteld dat de columnisten volledige vrijheid hebben wat betreft de onderwerpen. Werkelijk alles kan en mag. Deze vrijheid klonk mij als muziek in de oren. Alles wat mij ook maar een beetje leuk leek om iets over te schrijven was een mogelijk onderwerp. Daarom maakte ik meteen een notitie aan op mijn telefoon, zodat ik die enorme inspiratiewaterval die zóu komen, zou kunnen temmen door de beste ideeën meteen op te schrijven.

Nou, ik ben tot de conclusie gekomen dat mijn inspiratiewaterval in een fictief land staat waar het nu niet bepaald regentijd is. Heb ik weer. Eerst was het nog geen probleem. “Ah joh, dat komt nog wel”, dacht ik heel de tijd. Maar ik kan je nu vertellen: Het kwam niet. Bijna 4 weken verder is die notitie namelijk nog steeds pijnlijk leeg. Het enige wat wel komt is de deadline, die als een soort hogesnelheidstrein mijn station nadert, terwijl ik nog voor de poortjes sta, op zoek naar mijn ov-chipkaart.

Hoe zou het komen dat mensen (want ik ben vast niet de enige) vaak dingen uitstellen? Iedere docent zegt tegen zijn leerlingen “begin op tijd met leren, niet alles kan in één dag!”, terwijl het een gegeven is dat dit wel degelijk de tactiek van de leerlingen zal zijn. Er zijn namelijk zoveel leukere dingen om je tijd aan te besteden. Zelf ben ik ook niet onschuldig wat betreft deze manier van doen. Vaak denk je dat je nog zeeën van tijd hebt om iets af te maken of voor te bereiden, maar dan ineens blijken die zeeën verdampt te zijn tot niets minder dan een paar kleine plasjes.

Zou dit ook gebeurd zijn bij mijn inspiratiewaterval? Zou ik daarmee ook te lang gewacht hebben waardoor hij nu uitgedroogd is en het voelt alsof ik nu water uit een baksteen probeer te wringen? Wie weet. Wat ik nu wel weet is dat ook dát blijkbaar inspiratie kan zijn voor een column, al moest ik daar wel achter komen door mijzelf op te sluiten in mijn kamer, vlak voor de deadline, met de afspraak dat ik er pas uit mocht als de column af was. Dus, mocht er toevallig iemand thuis in een laatje nog een gebruiksaanwijzing voor een inspiratiewaterval hebben liggen, ik ben fanatiek op zoek naar de resetknop en sta open voor advies.

Tot de volgende!