Column(2): Fietsen door Maassluis

column nr:  2

Sinds mijn pensionering, nu alweer ruim vier jaar geleden, ben ik een echte inwoner van Maassluis geworden. Als Westlander ben ik hier komen wonen, 42 jaar geleden, en de eerste 38 jaar was ik alleen in Maassluis als forens.

Maar nu heb ik overal tijd voor: dus al mijn ritjes op de fiets en Maassluis ervaren zoals Maassluis is voor fietsers. Boeiend, mooi, gezellig: veel bekenden onderweg. Soms verrassend en uitnodigend voor wat capriolen tijdens het rijden: bukken voor takken, uitwijken voor uit elkaar liggende tegels waar m’n voorwiel wel tussen gaat maar er misschien minder soepel weer uit gaat. Fietspaden die spontaan ophouden, spookrijders, handhavers die me vermanend toespreken omdat ik me niet als een senior gedraag. Rotondes waar niet iedereen dezelfde voorrangsregels hanteert en een echt gevaarlijk kruispunt bij de Maaspoort. Het is altijd avontuurlijk. Maar de nieuwe wethouders hebben beloofd dat het allemaal beter zal worden, dus ik zeur er niet verder over.

Nog leuker is om te fietsen met mensen die dat zelf niet meer zelfstandig kunnen: dan op een duo-fiets, zo’n driewieler. Omdat ze niet of maar met één been kunnen trappen, hun evenwicht niet kunnen bewaren of gewoon de weg niet meer terug zouden vinden als ze twee bochten verder zijn. En genieten dat ze doen, geweldig. Een extra rondje op een rotonde, want ja, hoe leuk is het als zelfs de grootste cementmixer voor je in de remmen gaat?

Even langs Frans, die van de Doorsluizer ja, of ie al een beetje opschiet, bij Ervaar Maassluis even kijken wie er binnen is, op de Markt en bij het Douanehuisje de zittende senioren even groeten. Met een jongere die z’n benen goed moet trainen: de Cornelis van der Lely brug over en weer terug: ja, zonder trapondersteuning.

Waarom ik wel verder schrijf over deze vorm van fietsen? Omdat er in Maassluis nog veel meer mensen zijn die dat zelf niet meer kunnen en ook graag eens meegenomen zouden worden. Of met de rolstoel waar ze aan gekluisterd zitten of met de rollator waarvan ze niet meer zonder kunnen. Een paar uurtjes in de week, of in de maand, dat zou al een verschil maken. Buitenlucht is beter tegen griep dan welke griepspuit dan ook en met een doorgewaaide kop slaapt ieder ’s nachts ook beter. En vooral: ‘t helpt ook goed tegen eenzaamheid, daar hebben we intussen wel genoeg van in Maassluis.

Zie je dat ook zitten? Maak eens contact bij een van de seniorencentra of een wooncentrum voor gehandicapten.

Volgende week de column van GroenLinks