Column(2): Lifesavers

Column nr: 2

‘Komt jouw column op tijd?’ riep de messenger.

Oh, jee.. het is weer niet gelukt! Ergens. Ergens is het mis gegaan. Koortsachtig ga ik mijn gangen na. Wat is er mis gegaan? Waar is het mis gegaan? Ik heb het toch in mijn agenda geschreven? Destijds. Misschien op de verkeerde dag. Of in de verkeerde week.

Ik denk eigenlijk dat ik het heb genoteerd in mijn agenda van 2019. Die gebruik ik alleen niet meer omdat ik recent ben overgestapt op 2020. Alleen.. ze lijken zo op elkaar. Beide groot en rood. Te groot voor een normale schoudertas. Rood omdat het lekker opvalt. Zou je zeggen.. Knalrood. Alarm! Als een vlag op een stier. Als ik die stier ben heb ik nu bewezen dat ze niet vatbaar zijn voor ‘kleur’. Rood doet er niet toe. Wanneer die vlag wappert en beweegt komt ook die stier in beweging! Dát is het; ik heb een ‘mobiele agenda’ nodig. Nu heb ik ook wel eens geprobeerd mijn telefoon te gebruiken als agenda, compleet met ‘alarm- en trilfunctie’. Gek werd ik ervan. Van het werken met dat ding. Wat een gedoe. Scrollen en zoeken naar niks.

Veel mensen lijken het prettig te vinden. Het werken met een telefoon. Vooral de jeugd. Gut… ik word oud. De hele dag zijn ze er zoet mee. Het zijn Lifesavers. Die mobieltjes.

Ik vraag me af hoe ik het zou hebben ervaren in mijn tienertijd. Ik denk eerlijk gezegd dat ik er niet heel lang van zou hebben kunnen genieten. Of dat ik er überhaupt eentje had kunnen kopen – laat staan cadeau krijgen – van mijn weldenkende ouders. Ik raakte nogal eens iets kwijt… De bus die me van schoolreis terug naar huis zou brengen. Mijn fiets. Meerdere malen. Dat had iets van doen met fietssleutels en je fiets op slot zetten. Vergeten! Ik ben mijn dagboek wel eens kwijt geraakt. Die werd toen opgestuurd door vriendelijke vinders. Zouden ze het gelezen hebben (??). Mijn rugzak met daarin onder meer mijn paspoort en lekker veel contant geld. Geen idee waarom (..). Dat was op Gare du Nord in Parijs. Ik heb mijn begeleiders toen, uit schaamte, verteld dat het mijn slaapzak was…

Mijn jas heb ik eens laten liggen in een discotheek. Het was tijdens een schoolkamp op het IJsselmeer. We mochten ‘s avonds, na een mooie dag zeilen, van de boot af om uit te gaan. Lekker dansen! Kon ik het helpen dat de dansvloer weliswaar beneden was maar de garderobe boven… De volgende morgen voeren we uit. Havengeld betaald. ‘Jongens, we gaan de zeilen hijsen!’. En.. ‘Goh, fris op het dek. Waar is mijn jas?’

Ook deze werd opgestuurd. Lifesavers waren het. Al was het maar om een tirade thuis te voorkómen. Ik had mijn jas toch weer- en er nog een penvriendin aan over gehouden…

Zo kan het gaan. Agenda’s en mobieltjes. Horloges om je pols. De tijd tikt en dwingt je om met je voeten op de grond te blijven en je kop koel. Ik heb dan ook altijd een vreselijke weerzin gehad tegen die ketens van tijd. De klok wacht niet op jou. Tikt maar door.

Ik wou nooit een agenda. Wou nooit een klok. Nog steeds niet. Ik wil me niet vangen in afspraken. Me conformeren. Niet genekt worden en me overgeven aan deadlines. Hands up! Ik dein graag mee op het ritme van het leven en ontvang vrijmoedig wat voor mij is bestemd. Mezelf verliezen! Geen Save the Date. We zien wel. De redding is nabij. Liever een Save the Day. Zo ook deze donder-dag!

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗