Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Ik hoor regelmatig vrouwen – jonger dan ik – klagen dat ze ziek zijn. Ze stellen dat ze veel te veel ballen omhoog moeten houden. Zij gebruiken etiketten als burn-out, chronisch vermoeid en dergelijke om zichzelf in een categorie te plaatsen.
In mijn jongere jaren had ik het ook druk: drie kinderen en een baantje. Nadat de jongste zindelijk was, ben ik met een opleiding begonnen en later nog een aantal avondcursussen. En toch ben ik nooit overspannen geweest in mijn werkzame jaren. Ik denk dus dat er in de huidige tijd andere ballen worden hoog gehouden, een andere reeks van zichzelf opgelegde verplichtingen.
Eén van onze vroegere buurvrouwen is een mooi voorbeeld daarvan. Zij moest én zou elke weekend gaan stappen. Elk weekend een ander vriendje. Het duurde een paar jaar voordat zij eindelijk uitgeraasd was. Ze kreeg een vaste vriend, ging elders samenwonen. Het laatste wat ik hoorde over haar was dat zij ingestort was na de komst van hun tweede kind binnen een jaar.
Voor de komst van ónze kinderen gingen wij ook wel stappen, maar wat wij deden verschilt heel veel van wat zij er tegenwoordig onder verstaan. Wij gingen af en toe op zaterdagavond naar een concert, theater, discotheek of een café. Dat begon om 20:00 uur en wij gingen als het laat werd om middernacht naar huis en dan lagen wij om half een ’s nachts op één oor. Tegenwoordig gaan jong volwassenen pas om 22:00 uur de deur uit en zij komen meestal de volgende ochtend om vijf uur totaal brak met een stuk in de kraag thuis. Dat begint op vrijdag en herhaalt zich op zaterdag. Op zondag zie je ze dan pas halverwege de middag weer de tuin instappen. Vorig jaar kwam ik onze vroegere buurvrouw-ze is inmiddels bijna veertig- tegen en ik vroeg hoe het met haar ging. ” Zo moe, ik heb een burn-out.”, luidde het antwoord.
Tja. Als je dat stappen tot je dertigste blijft doen, heb je al flink veel van je lijf en hoofd gevergd. Heb je dan ook nog overdag een baan met verantwoordelijkheid en neem je binnen een paar jaar twee, drie kinderen dan heb je daar het antwoord, dames. Want dan moet er vervolgens door de moeder én door de kinderen worden meegedaan met sport en zo. Een goed recept om in te storten.
Er komt tegenwoordig bovendien nog bij dat alle activiteiten op facebook, Instagram en TikTok moeten worden gedeeld. Ik zie trouwens de volgende generatie nog beroerdere tijden tegemoet gaan! Onze (klein)kinderen vertonen ADHD verschijnselen door al dat druk doen; focus en concentratie ontbreekt bij deze kinderen. “Buitenspelen en boeken lezen is saai”, hoor ik ze regelmatig zeggen. Ik probeer ze af en toe een beetje bij te sturen, maar het lijkt een verloren strijd. Ze weten niet wat ‘zich vervelen” is. Ze nemen geen moment rust.
Hoe zit dat bij u thuis, beste lezer(es)?
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 280 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.