Drukke studiedagen vergen alle aandacht van Miranda. Vandaag valt Marijke in op haar plaats.
Redactie

column nr 20

Namibië. Toch nooit kunnen dromen dat ik ooit op zulke plaatsen zou komen. De Sossusvlei is een prachtig duinen gebied.

Namibië is ooit een Duitse kolonie geweest. Vandaar dat je er schnitzels kunt eten en Sachertorte. Langs de kust ligt Swakopmund. Jerry gaat met een bootje de oceaan op om naar zeerobben te kijken. Ik ga de stad in. Bij een juwelier zie ik hele mooie ringen in de etalage. Gemaakt door een plaatselijke kunstenaar. Zilveren ringen met de gouden duinen van de Sossusvlei. Dat zou mooi zijn! Trouwringen die tegelijkertijd onze grote voorliefde voor Afrika uitstralen. Maar ja, Jerry zit op een bootje op de oceaan.

’s Middags gaan we naar een township. Nou, als je het over arm hebt… Daar kan je wel inspiratie op doen voor een paar columns. Neem geen fruit mee! Ze slaan elkaars hersens in voor een appel. Je kunt beter een paar rollen kaakjes meenemen. Die delen lekker uit. Met de kindertjes zing ik liedjes. Hoofd, schouders knie en teen. Gewoon in het Nederlands. Maakt niet uit, die kindertjes doen gewoon mee. Ik eet daar iets van fruit, het is harder dan een kokosnoot. Jerry doet zich tegoed aan gefrituurde rupsen. Ze hebben een soort bankpasjes voor water. Als je water wilt tappen moet je dat pasje gebruiken. Wees zuinig, want als het op is, krijg je pas de volgende maand weer een nieuwe.

Thuis vertel ik Jerry over de ringen. Op google maps volg ik met mijn vinger de route die ik heb gelopen en ik vind de winkel. Ze hebben ook nog een website en een e-mail adres. En foto’s van de bewuste ringen. Jerry vindt ze ook heel mooi. Ik trek de stoute schoenen aan en schrijf een e-mail. Of ze twee van die ringen kunnen leveren als trouwringen.

Ja hoor, dat kan. Er is alleen een klein probleempje. Op de damesring zit een diamantje als zonnetje boven de gouden duinen. En diamanten mogen niet uit gevoerd worden. Maar meneer moet over een paar weken naar Duitsland. Dan wil hij ze mee nemen en vanuit Duitsland naar ons op sturen. Moeten we ze wel eerst betalen!

Tja, wat doe je dan? Dan ga je een paar dagen lopen dubben. Óf je gaat de rest van je leven iedereen lopen wantrouwen òf je vertrouwt eens iemand en… het gaat goed? Met de moed der wanhoop maak ik het bedrag over en we gaan afwachten. Een paar weken later: “Tok!” in de brievenbus! Een witte enveloppe zonder enige reclame. Tussen een paar foldertjes van de winkel in Swakopmund zijn de ringen geplakt.

Dat geeft weer een hele grote boost in het vertrouwen in de mensheid.

 

 


 

Marijke Tennant

Marijke Tennant

Marijke Tennant | | Echtgenote, moeder, oma | Gepensioneerd hulpverlener | Bevlogen koorlid [ 2018-2021 ]