column nr: 20

Vertrokken zijn ze de uilen die we zo goed hebben kunnen volgen en waar we zo van genoten hebben. De mezen nemen hun ruimte weer in.

De mezen, dat blijft een apart verhaal. Soms zijn ze met z’n tienen en er is er altijd één die het voortouw neemt en dat doet hij/zij op een soms wel heel onverwachte manier. Over de slimheid van dieren hoeft men niet te twijfelen! Ben ik in mijn atelier, boven de schuur, zit het brutaaltje zomaar voor het raam – waar een klim-hortensia half voor groeit – naar me te kijken en te roepen. Nou ben ik van die kleine rakkers wel iets gewend, maar ik ben altijd weer verbaasd wat ze verzinnen om de aandacht te trekken. Ze houden me echt in de gaten, voor een nootje natuurlijk, dat wel.

Onlangs sliep ik langer dan normaal en op een gegeven moment hoorde ik een doffe plof op het slaapkamerraam en ja hoor. De mees in de bocht. Ik was echt amazed, hoogst verbaasd. Dat hij me wist te vinden en nota bene wakker maakte. Dus ik uit mijn bed en naar beneden. Nootjes gepakt en ja hoor daar zat hij al, op de deurkruk van de buitendeur naar me te kijken en te roepen. Ja, dan wil je wel belonen. Het is echt lachen met hem. Zijn kameraadjes volgen direct. Ze vliegen stuivend op de nootjes af en weer de ruigte in. Niet zo gek, want de Vlaamse gaai, de eksters, de kauwen en roofvogels, ze zijn altijd wel ergens in de buurt.

Dat bleek deze week maar weer. Plofte er een nog jonge lijster en er zijn er niet veel moet ik je zeggen, tegen het raam van de woonkamer. Geschrokken en aangedaan zat deze in het grind. Die moest wel even bijkomen … De veertjes zaten op het raam! Dus oei. Mijn ega liep er langzaam naar toe en heeft hem laten bijkomen, daar waar hij zat. Even niet verstoren voordat hij er in deze toestand vandoor zou gaan. Hij zat met grote ogen een soort te kijken alsof hij het allemaal niet begreep. Een poosje later is hij er toch vandoor gegaan. Nou, dachten we dat is fijn, die heeft het toch gered … Later op de dag was ik aan het vegen, allemaal eikeltjes en bladeren. Een kruiwagen vol blad. Mooi, het begin van meerdere keren alles aanharken en vegen, maar heerlijk. Genieten van al die kleuren bladeren. En het ruikt ook zo heerlijk, oei!

Maar nee hè, wat kwam ik tegen? Een cirkel van veertjes. Jawel, de lijster, met twee pootjes in de lucht! Toch pech gehad. Hij lag zo’n honderd meter verder, gegrepen door een roofvogel. Die was nogal bezig geweest om zijn veren weg te plukken, de veren lagen rondom hem.  Blijkbaar werd die gestoord in zijn plukkerij, want behalve veel veren was de lijster niet aangepikt op zijn lijf of zo en lag er nog keurig bij. Zonde … het is een van de weinige lijsters die ik dit jaar gezien heb. Ik hoop dat die en ook de merels weer in aantal gaan toenemen.

Op een morgen zat ik in de keuken en ik dacht dat de buurman op de deur tikte, met een sleutel of zo. Maar nee het was meneer mees weer. Hij tikte tegen het houtwerk en dat was weer nieuw want meestal roept hij vanuit de heg achter de deur, vanaf de deurknop of elders in de buurt. Tegen het raam tikken doet hij ook vaak, maar nu dus tegen het houtwerk van af de grond. Ze doen het steeds anders. Ik blijf hier natuurlijk van genieten. Nu heb ik ook een containertje opgehangen. Het wordt kouder, natter en kapers op de kust. Want ik zag er ook een dikke, vette muis vandaan komen. Die vond het ook wel wat. Maar daar hebben we een stokje voor gestoken. Die scharrelt maar iets anders op. Die krijgt pindakaas, maar op een andere manier …


 

Els Warnaar

Els Warnaar

ELISABETH WARNAAR | 2018 -2020 vaste columnist, daarna ad hoc | Art is't | Dame of Nature | , Dichter, Fotograaf | Workshops Botanische Kunst | Boomredder |
www.elswarnaar.nl