Column(20): Gegrepen door goede koppen

Tweewekelijks besteed ik aandacht aan welke gedachten onze taal uitdrukt. Idealiter is dat exact wat we bedoelen, vaak echter is er een toelichting, interpretatie, bijsturing of herijking nodig. Want taal leeft! De tijdgeest bepaalt de betekenis.

column nr: 20

Onderwerpen we maassluis.nu en enkele Schakels aan een vlotte scan, dan doen we dat aan de hand van de krantenkoppen. Wat dan altijd treft, is diversiteit. Ik bespeur geen censuur en daarmee gelukkig vrijheid. Laten we die sfeer er maar inhouden. Want, natuurlijk leven er vraagtekens over die vrijheid. Niet voor niets kopt één van de columns van deze week over complotten. Meteen denk je aan films en uitspraken daarover.

We koppen weer terug naar de vrijheid, daar de waardering daarover enorm is. Duidelijk is namelijk in een andere column dat we wellicht niets van de oorlog hebben geleerd. Maar, dat we genieten van vrijheid is zeker! Dat bleek zeker ook bij de Dodenherdenking en op Bevrijdingsdag. We konden er niet in massale ontmoetingen en eerbetoon aan helden bij stilstaan. Maar prachtig was dat de stilte juist zo’n andere dimensie in beleving toonde, dat het ongeacht de ongewone vorm niets afdeed aan de betekenis van 4 en 5 mei!

We koppen even door, want onze digitale surfer kent twee columns met mooie einden. Eén waar de kracht van de verbeelding geluk laat zien en één ‘waarbij muziek alles weer in perspectief brengt’.

De ene betreft:

Ik kan het me niet voorstellen hoe het is om te moeten bestaan en te leven met zoveel geweld om me heen.

en de andere luidt:

Een van mijn liefste en meest dierbare muzikanten (wijlen Maarten van Roozendaal). Aan te bevelen. Dit lied: ‘Om te janken zo mooi’.

Het geluk van de verbeelding wordt deze week helaas verstoord door de verschrikkelijke dood van een burger in Amerika door toedoen van de politie aldaar. We horen het hier donderen! Maar, over een dergelijk onrecht doet de kracht van muziek mij gelijk denken aan een dansende Afrikaanse bevolking tijdens protesten tegen ‘apartheid’.

We lijken ver terug te koppen met dat laatste. Want, een woord als ‘apartheid’ hebben we lang niet meer gehoord en gelezen. Maar voor je het weet, zitten we er dus weer midden in. Het woord ‘apartheid’ betekent zoveel als ‘het verschillend zijn’ en is als leenwoord in bijna elke andere taal onvertaald opgenomen. We schrikken ons wederom rot met wat er in Amerika gaande is, met de dood van een niet blanke man. Wat mij opvalt (wat voor verklaring we ook geven voor de onrusten en protesten daar) is dat we vaak kiezen voor een stille tocht bij zinloos geweld. Toch? Het is een vorm die mensen bijna spontaan bij elkaar brengt om aandacht te vragen voor het stoppen van onzinnige daden tegen een ander, met de dood als gevolg.

Wat we juist nu zien is ontvlambaarheid, omdat de maat (sowieso al decennia lang) terecht vol is. Er blijft dan een kop zitten op ons handelen. Die venijnige sfeer raakt ons in het bijzonder. Niet alleen omdat we ons in een crisistijd bevinden, maar er toont zich iets dat onbestuurbaar is. Want, mét die alweer in de fout gaande politieagenten faalt de overheid. Al is het aan de andere kant van het water, dergelijke gebeurtenissen laten zien dat we onvermijdelijk wereldburgers zijn. Overheden moeten internationaal bij de les blijven. Het raakt ons ook omdat zelfs de zingende revoluties in Afrika, tegen de vernederende ‘apartheid’, wel een proces waren van taal, muziek en beweging en daarmee een manier van verbondenheid bleven. Dit als vorm voor het forceren van een kentering van iets ontoelaatbaars.

Ik kop graag die stille tocht weer in, want rust en stilte biedt ruimte om het met elkaar beter te gaan doen. Terugschakelen vanuit grote onrust, wat een legitimering lijkt voor een overheid om hard in grijpen, is geen sinecure. Dus liever een stille tocht als mantra, voor diepste verbondenheid van taal en innerlijke zang om massaal uitdrukking te geven aan een gezamenlijke inspanning voor resultaat. Mij fascineert een stille tocht altijd, omdat opstanden (hoe begrijpelijk ook) waarin je de ‘muziek’ voor een oplossing moeilijk kunt herkennen aanhoudende onmacht genereren.

Vrolijker worden we van vooruit ‘koppen’ naar een schonere toekomst als, in ook een Maassluise column, een beroep wordt gedaan op het oplossen van ruimteafval.

Een kilometer lange smalle strip aluminiumfolie die op het magnetisch veld van de aarde door de ruimte reist, vangt door een net het ruimteafval en sleept dat gestuurd naar beneden waarna het in de atmosfeer verbrandt!

Het mooie is dat er veel goede dingen gebeuren waarvan we geen weet hebben. Zo maken krantenkoppen – en daarmee inzicht in waar anderen door gegrepen worden – óns wijzer. Dit zorgt ervoor dat we geloof blijven houden in wijsheid die ons blijdschap geeft.

Die stille tocht blijft toch de spijker op z’n kop. Want, we zien direct veel mensen heel natuurlijk betrokken zijn. Echt samen koppen dus en niemand die de behoefte heeft tegen te koppen. Er is onlosmakelijk sprake van positieve relaties tussen mensen, met ruimte voor ieders eigen verhaal (en belang). Blijkbaar is er een voor de hand liggende gemeenschappelijke voorstelling.

Ook andere bemoedigende voorstellingen drukken zich beeldend uit, in een op de voorpagina koppende Schakel, met ‘Erespeld voor Maassluise strandhelden’ (keurig op 1,5 m staand), met ‘Maassluis is één grote familie geworden’ (over Buurtpreventie Maassluis, voor vrijwillige hulp) en met ‘Onbezorgd in vrijheid leven is nooit vanzelfsprekend’ (over de kranslegging bij het oorlogsmonument). Met goede beelden ontstaat dus betekenisgeving!

Duidelijk is ‘dat we geen koppijn willen van verschrikkingen’, maar een verbindende voorstelling over een gemeenschappelijk nut. Geen complotten maar perspectieven, geen uit de hand lopende protesten, wel diversiteit in vrijheid én het koppie erbij houden om het met elkaar beter te gaan (blijven) doen.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗