column nr: 21

Wel een huisdier of geen huisdier? Een vraagstuk dat vroeger bij mijn kinderen opspeelde, wanneer ze zomers in het gras speelden en de buurtkinderen met hun konijnen tevoorschijn kwamen. Uitgerust met borstels en speeltjes werden de konijnen flink verwend. Maar uiteindelijk gingen ze toch weer terug naar hun hok. Dat is voor mij echt geen optie meer!

Ik weet nog goed dat ik vroeger zelf een konijn had en het niet oké vond om hem in zo’n klein hokje te stoppen. Hij kreeg daarom zijn eigen kamer, maar dat bleek ook geen succes. De geur van stro, keutels en ‘konijn’ ademde door de muren heen. Het behang rafelde aan alle kanten. Daarbij vond ik het niet diervriendelijk om het konijn alleen te laten opgroeien, maar een konijn erbij nemen was geen optie. Hij is gebleven tot zijn einde en ik heb geprobeerd hem het beste konijnenleven te geven wat ik voor ogen had. Maar ik had ervan geleerd, een konijn is naar mijn inziens geen huisdier. Een konijn hoort buiten vrij te rennen en zijn konijnen evolutie in alle vrijheid te doorlopen.

Een hond, kan dat dan wel?

Wij hebben met elkaar de verantwoordelijkheden die daarbij horen doorgenomen en gekeken naar onze gezinssituatie. Het deed me denken aan een aflevering op National Geographic van César Millán, “The Dog Whisperer”. Toen zijn kinderen een hond wilden, stelde hij een contract op met daarin de verantwoordelijkheden opgesteld die ze moesten ondertekenen. Het was een soort belofte of committent aan het dier dat zij hun uiterste best doen om ervoor te zorgen en te geven wat hij nodig heeft. Hij stelde daarmee het welzijn van het dier centraal en niet het vervullen van de begeerte voor hunzelf.

Zijn manier van denken en kijk naar dieren maakte indruk op mij!  Echter bleken mijn omstandigheden niet geschikt om een hond in huis te nemen. Het bleef lange tijd rustig en diervraag-vrij totdat het moment aanbrak, waarop de vraag weer naar boven kwam: “Mam kunnen we geen kat nemen, een kleine kitten die we zelf kunnen opvoeden?”

En zo kwam uiteindelijk onze 6 maanden jonge Mees in huis.

Hij was behoorlijk ziek toen we hem kregen. We waren ons bewust van zijn toestand en kozen ervoor om alle zorg te bieden die hij nodig had om beter te worden. Tezamen met een holistische arts en homeopathie is Mees er bovenop gekomen. Sluimerend zal zijn ziekte in hem besloten blijven, maar voor nu heeft hij aardig wat weerstand opgebouwd om zich daartegen te weren. Mees heeft gedurende zijn jonge bestaan al heel wat moois in beweging gebracht.

Vanuit de belevingswereld van mijn zoon heb ik enige tijd geleden een gedicht geschreven. Ik wil hem graag via deze column met jullie delen:

Meesie keesie een grijs bolletje pluis
is in donkere tijden ons zonnetje in huis
de eeuwige glimlach is gemaakt
want je hebt mijn hart geraakt
van eng naar veilig
van afstand naar dichtbij
nu raak ik je aan en geef je een knuffel
je tovert een lach op mijn gezicht
met je nieuwsgierige gesnuffel
ik til je hoog op in de lucht
en laat mijn wereld aan je zien
ik deel met jou mijn gevoel
het is een dolle boel

wie had dat ooit verwacht
die kleine Mees zo groots in liefde en in kracht
met schuine ogen kijk je me aan,
als ik in zingende woorden je roep bij naam
“hee poezewoes, mijn moppie toppie
met je mooie lieve koppie”
ik wieg heen en weer en vertel je mijn verhaal
je ziet mijn krullen dansen en kijkt hoe ik straal
Meesie keesie is gepromoveerd tot Meneer Woes
Vanuit een kleine kater gegroeid tot volwaardige poes
Meneer Woes ga je mee? we gaan naar boven
het is tijd…ik sluit de deur en doe de lichtjes doven…

Van mijn antwoord op de vraag Kan ik Mees de omgeving bieden waarin hij zijn kat-zijn tot uitdrukking kan brengen? ben ik nog niet van overtuigd. Een kat moet naar buiten kunnen in een veilige omgeving om zijn natuurlijke instinct te ontwikkelen. Al het verkeer om ons heen en de vele katten die spoorloos verdwijnen, maken dat ik het lastig vind om Mees alleen buiten te laten. De maatschappij is naar mijn inziens niet diervriendelijk ingericht, maar we doen onze uiterste best om hem toch te bieden wat hij nodig heeft!


Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 262 lezers

Patricia van Lingen

Patricia van Lingen

Patricia van Lingen | activiteitenbegeleidster | buurtcentrum De Hooftzaak |
verbinding verwondering inspiratie | Dichteres | Boomredder

6 Reacties

  1. André Bruijn
    5 december 2019 at 11:33

    Buitengewoon herkenbaar in overweging en dilemma! Je gedicht is heel mooi, want juist daarin druk je uit wat een dier kan betekenen. Zo druk je wellicht juist dat dilemma van een keuze het beste uit.

  2. Cees Slob
    15 november 2019 at 04:42

    We vergaren om allerlei redenen spullen of dieren en soms ook mensen om ons heen. Met welk motief waarom we dat doen dat weten we alleen zelf. Het zou daarom misschien goed zijn als we vooraf aan elke ‘aanschaf’ steeds een moment van bezinning zouden nemen. Dat is w.s.l. de ideale situatie. We weten ook dat het in ons stadium van mens zijn nog iets te veel gevraagd is. We leven nog niet zo bewust en verassen onszelf nog vaak met onze keuzen. We leren meestal door vallen en opstaan. Maar… dat hoeft niet, dat geeft Patricia aan, je zou met jezelf een ‘contract’, een intentieverklaring kunnen maken dat je het anders wilt doen, dat je jouw rol erin duidelijker wilt maken en dat je op evaluatie momenten de resultaten te kunnen toetsen aan het ideaal dat je voor ogen stond. Dat ideaal kan alleen om jou gericht zijn, dat jij er spullen, een knuffel of een mens hebt die een behoefte voor jou invult. Maar het kan ook ver buiten jou liggen, je koopt een bepaald product wat door mensen gemaakt is die daardoor gesteund worden in hun onderhoud en er een eerlijke prijs voor krijgen. Of je probeert een dier een veilige haven te geven waardoor deze in deze incarnatie ook ervaringen van liefde en mededogen op doet. Om die reden kun je w.s.l. ook je vrienden kring uitbreiden, we kennen allemaal wel mensen die wel enige warmte en aandacht ontberen. En dan komt wat het contact met de dieren en mensen het dilemma. Sluiten we ze op , zijn wij het die de omgangsregels bepalen of laten we het open en staan we werkelijk open voor elkaar en laten we ruimte voor verwondering …

  3. Bram De Combe
    14 november 2019 at 19:17

    Het leven met dieren is werkelijk als het leven, een compromis tussen het zelf en de ander.

  4. Mary
    14 november 2019 at 18:29

    Wat weer een prachtig verhaal Patricia en zo’n lieve Mees brengt veel vreugde,liefde en gezelligheid in huis !

  5. Yvonne ligthart
    14 november 2019 at 18:18

    Ahhhh ja die lieve mees . Het is echt een wonderpoes en helemaal opgenomen in het gezin . Mees komt niks tekort qua liefde en aandacht . En mees heeft t helemaal naar zn zin .

  6. Marja Gerkema
    14 november 2019 at 17:51

    Mooi.