Column(21): IJsvrij

column nr: 21

Het gevoel van knisperende sneeuw onder mijn schoenen tijdens het lopen is één van mijn favoriete onderdelen van de winter. Dat we de afgelopen week hebben kunnen genieten van dit letterlijke geschenk van boven heeft mijn humeur dan ook veel goed gedaan. Sinds het begin van dit jaar was het al een aantal keer voorgekomen dat in het weerbericht een sneeuw icoon in het vooruitzicht stond. Elke keer maakte mijn hart een sprongetje, maar vervolgens werd de voorspelling constant bijgesteld naar de meer vloeibare neerslagvariant. Dag in dag uit was het donker en nat, wat niet veel bijdraagt aan het algehele vrolijkheidsniveau.

Toen begin februari wederom werd gesproken over een aanstaand koudefront, was ik dus niet meteen overtuigd. Maar dit keer bleef het icoontje staan en kwam het steeds dichterbij. Zodra op zaterdagavond de eerste vlokken vielen besloot ik met gordijnen open te gaan slapen, om het als eerste te zien als de sneeuwstorm begon. Uiteindelijk bleek dat wel mee te vallen en was het vooral een gebroken nacht. Inslapen terwijl de kassen in de omgeving daglicht nabootsen is namelijk niet heel makkelijk.

Toen de échte zon opkwam werd het meteen duidelijk dat er die nacht toch echt best wat sneeuw gevallen was. Vol enthousiasme werd de zolderkast geplunderd om de snowboots, skibroeken en coltruien uit winterslaap te halen. Zodra de volledige outfit helemaal klaar was, was de tijd aangebroken om die prachtige besneeuwde voortuin net iets minder mooi te maken door er met lompe voetstappen doorheen te ploeteren.

Er hing een vreemde rust in de lucht. De sneeuw reflecteerde het licht van de zon, waardoor de donkere dagen van januari als sneeuw voor de zon verdwenen. (Ik kon het niet laten, sorry). De temperatuur zorgde voor een “crispy” gevoel bij iedere ademhaling en het gefluit van de vogels leek op één van die natuurgeluiden cd’s die altijd bij gezondheidswinkels verkocht werden.

Toen we in het park aankwamen werd daar enthousiast van de heuvel gesleed door families (die overigens allemaal netjes in hun eigen bubbel bleven). In plaats van gezucht, gezeur en geklaag over lockdown, avondklok of gesloten scholen hoorde je hier alleen maar gejuich, gelach en gepraat. Voor één week was het net alsof de hele wereld om ons heen even op “mute” stond en we allemaal ijsvrij hadden gekregen.

De sneeuw is zo lang blijven liggen dat ik het soms zelfs even vergat en oprecht verrast was toen ik naar buiten keek. Zo gewend ben ik geraakt aan eendagssneeuw die binnen mum van tijd verandert in bruin-grijze blubber. Als iemand mij voorheen had verteld dat we een week lang sneeuw zouden hebben en ook nog eens op de Oranjeplassen konden schaatsen, had ik diegene sowieso voor gek verklaard.

Wat was het lekker om door dit weerverschijnsel een week lang in een andere wereld te leven dan de afgelopen maanden. Zullen we dit volhouden en afspreken dat we zo nu en dan gewoon even allemaal ijsvrij nemen om te spelen, lachen en genieten? Ook al is het midden in de zomer, ik neem wel een thermoskan warme chocolademelk mee!