Column(22): Haal het doek maar op

Robin heeft geruild met Bea, vandaar zijn column vandaag in plaats van op dinsdag j.l.

Redactie

column nr: 22

Afgelopen zaterdag was het precies één jaar geleden dat de theaters in Nederland, en in de rest van de wereld, voor het eerst hun deuren moesten sluiten. Van de ene op de andere dag gingen de zalen van afgeladen vol naar oorverdovend stil en leeg. De klapstoelen die gewend waren bij iedere aanvang, pauze, en staande ovatie van positie te veranderen bleven plots altijd ingeklapt. Dat we onlangs de eerste verjaardag van dit moment ‘vierden’ gaf dan ook een dubbel gevoel.

Al van kinds af aan ben ik meegenomen naar theatervoorstellingen. Je neemt plaats op dat rood pluche, de zaaldeuren gaan dicht en gespannen wacht je op het moment dat het doek opent. Voor een paar uur ga je volledig op in een totaal andere wereld dan die van jezelf. En hier blijf je dan ook echt in, want het kan niet zomaar even op pauze wanneer je een melding krijgt op je telefoon. Alles wat je ziet gebeurt daadwerkelijk op dat moment. Geen computereffecten, knip en plakwerk of oneindige takes tot de scène perfect is. Dát is de magie van het theater.

Ik was er daarom ook al snel achter dat ik zelf op dat toneel wilde staan. De eerste toneellessen waren dan ook snel een feit. Iedere schoolperiode droeg een eigen theaterplek met zich mee: op de basisschool het toneeltje in het Arie de Groothuis, van de brugklas tot de diploma-uitreiking de ruimtes in Koningshof en tijdens mijn studententijd de leslokalen van het Erasmus MC in Rotterdam.

Tijdens deze lessen kwam ik ook steeds meer in aanraking met de wereld áchter de schermen. Want voordat er überhaupt één stap op de planken gezet kan worden door de acteur, zijn er al vele andere rollen gespeeld. Ik heb het geluk dat ik de kans gekregen heb om één van deze rollen te mogen vervullen en zo van mijn hobby mijn werk heb kunnen maken. Het feit dat ik nu gewoon in een theater rond kan lopen is dan ook iets wat waarschijnlijk nooit normaal wordt in mijn hoofd.

Ik hoop ook dat dit nooit normaal zal worden. De creatieve energie die in een theater hangt vind je namelijk nergens anders en dat wil ik niet voor lief gaan nemen. Daarom is het ook zo jammer dat de plaatsen waar deze energie tot uiting komt al lang niet op volle toeren hebben kunnen draaien. Dit houdt theaters en theatermakers gelukkig totaal niet tegen om tóch te doen waar zij goed in zijn. Zonder na te denken werd besloten om het theater uit de zaal te halen en naar het internet, bij mensen voor de deur of gewoon op straat te brengen.

Nog nooit was theater, en trouwens ook vele andere kunstvormen, zó zichtbaar in het dagelijks leven. In plaats van een Netflix serie kan je nu gewoon live vanuit huis meekijken met een theatervoorstelling. De wereldwijde actie waarbij in meer dan 30 landen afgelopen zaterdag hetzelfde stuk live werd opgevoerd, vond ik dan ook de kers op de taart. Ik durf daarom eigenlijk wel te zeggen dat het afgelopen jaar juist als creatief hoogtepunt gezien kan worden. Oude routines werden doorbroken en nieuwe paden werden aangelegd. Paden die hopelijk nog lang bewandeld mogen worden, maar die uiteindelijk altijd weer terug zullen komen bij de vele prachtige zalen die Nederland rijk is.

Ik geef bij deze in ieder geval een staande ovatie voor alle theaters in de wereld. Dat die klapstoelen maar snel weer aan het werk mogen!

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗