Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
column nr: 23
Er was eens…
Lang geleden, in een samenleving die hier heel ver vandaan lijkt, leefde men dicht op elkaar. Zo zaten zij opeengepakt in een theater of bioscoop, werden metrodeuren geopend met een druk op een knop die alle andere reizigers ook aangeraakt hebben, en werd er wel eens een gerecht of drankje van een ander geproefd door gebruik te maken van hetzelfde bestek of rietje. Vandaag de dag klinkt dit als een verre geschiedenis, maar toen was dat heel gewoon.
Verjaardagen waren op deze magische plek de normaalste zaak van de wereld. Alle inwoners kwamen bij elkaar op bezoek. In een kleine ruimte met weinig ramen begroetten zij elkaar met drie zoenen en een handdruk, zonder tussendoor te desinfecteren. Als het moment daar was kwam de slagroomtaart van de supermarkt de kamer in. Zonder te weten wij die taart tijdens het bakken aangeraakt heeft werden er met veel plezier kaarsen ingestoken. Deze kaarsjes werden vervolgens met een lange adem door de jarige uitgeblazen en de stukjes taart werden daarna direct verdeeld over de visite. Zonder na te denken over de kleine ademdeeltjes die nu over de taart verspreid waren, werd het gebak enthousiast opgegeten.
Of wat te denken van dineren buiten de deur? Restaurants zaten bomvol met mensen die allemaal een maaltijd aan het nuttigen waren. Met vette handen werden tafels, stoelen, deurklinken en serviesgoed aangeraakt. Bij het buffet werden de opscheplepels gedeeld met alle andere gasten en ook de waterkannen en limonade automaten werden overladen met vingerafdrukken. En tot slot betaalde iedereen de rekening met contant geld wat al jaren lang de ronde deed, of door de pincode in te voeren op de nummertoetsen van het PIN apparaat. De kers op de taart was uiteindelijk het pepermuntje wat, ter verfrissing, door iedereen uit dezelfde schaal gepakt werd.
Dit soort gebruiken lijken tegenwoordig ondenkbaar. Nu contactmomenten al een jaar tot een minimum beperkt blijven en handen stukgewassen worden is het makkelijk om soms te vergeten hoe alles hiervoor ging. Soms lijkt het net een sprookje uit de boeken van de gebroeders Grimm. Een verhaal waarvan niemand weet of het ooit weer precies hetzelfde beleefd zal kunnen worden. Zou er toch bij iedereen een stemmetje in het hoofd achterblijven wat gaat gillen zodra een voorwerp met onbekenden gedeeld wordt? Niemand weet, niemand weet, maar ik geloof dat alles uiteindelijk wel weer goedkomt. Volgens mij gaan we langzaamaan terug naar hoe het was en vanaf dan op weg naar lang en gelukkig.
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 243 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
1 Reactie
“Sprookjesachtig!”
En toen was er een olifant,
die had een hele lange snuit.
Hij kon daar zo hard mee blazen,
blies Corona de Wereld uit!