Column(24): Gezeur, gezever en gezeik

Colum nr: 24

Als ik terug kom van een vakantie in Frankijk dan ga ik altijd, in een soort relax modus, de supermarkten in. Kijk op mijn gemak rond, pak hier en daar een product en lees aandachtig wat er staat. Ook het op de lopende band plaatsen van de boodschappen gaat in een rustig tempo. Of ik de boodschappen in een raptempo erop plaatst of niet, ik moet 9 van de 10 keren netjes wachten totdat ik aan de beurt ben, nietwaar.
“Dat is dan 24,95….wilt u pinnen?”
Mijn boodschappen zijn in een razend tempo de scan gepasseerd. Ik ben nog niet klaar met inpakken van mijn boodschappen en zet dit gewoon voort. Als blikken van de wachtende mensen in de rij konden doden dan was dat zeker gebeurd. “He, ken je niet ff opschieten, je staat de hele boel op te houwe hier…” hoor ik roepen. De kassière beweegt zich enigszins ongemakkelijk. Ik glimlach vriendelijk, open mijn handtas en pak mijn pinpas. Of ik een voordeelkaart heb? Natuurlijk, op mijn telefoon. In mijn ooghoek zie ik de blaaskaak, al foeterend, naar de volgende kassa op schuiven. Ik pak mijn telefoon, zoek de app op en scan de code.
Eigenlijk is het zo omdat hij, die blaaskaak, haast en stress heeft, ik dus ook moet haasten en stressen, nou echt niet.

Is het bij wet geregeld dat ik eerst moet betalen voordat ik mijn boodschappen ga inpakken? En als ik dan eerst betaal waarom worden mijn boodschappen door een duwlat bij elkaar gedrukt zodat ik thuisgekomen koekkruimels heb in plaats van koekjes of terplekke mijn brood wordt platgewalst. Of is het een gewoonte die erin is geslopen gevoerd door stress, haast en ongeduld?

Als je in Frankrijk, daar waar ik met zekere regelmaat kom, boodschappen doet, dan wacht de kassière rustig. Rustig totdat jij je boodschappen hebt ingepakt, totdat ze je een prettige dag heeft gewenst alvorens de volgende klant te groeten en te helpen. Is het toevallig een bekende die komt afrekenen aan de kassa, dan is er zeker ook nog tijd voor een praatje. Zie je daar foeterende mensen? Welnee, niemand die zevert of zeikt, die in de stress schiet, het is een manier van met elkaar omgaan. En nee, het is niet een supermarkt in een klein dorp, en nee, het is niet incidenteel. Het gaat zo in iedere supermarkt, zelfs bij die supermarkt die altijd als beste uit de bus komt met zijn groente en fruit.

Ik verbaas mij iedere keer weer over de stress die er heerst in onze supermarkten. Die er heerst in onze Randstad, in onze maatschappij, op zo vele vlakken.

Ook de stress die het oplevert om je kinderen naar school te brengen. Natuurlijk begrijp ik dat kinderen, gelukkig, lekker nog geen idee van “tijd” hebben en op hun beurt kunnen treuzelen. Maar om dan vervolgens vol gas door een wijk te rijden, die de doorgaande weg naar die school is, is dan wel heel asociaal en levensgevaarlijk. Dat resulteert dan erin dat jij, als oma met 2 kleine kinderen in de auto, terwijl jij voorrang hebt, op je ho-ijzer moet gaan staan en nog net een ongeluk kan voorkomen. Sorry gebaar… welnee, je rijdt vol gas verder de wijk door want tja… je moet op tijd op je werk komen. Dan rijd je dus die auto maar even achterna om uit te leggen dat er maar 30 in de wijk mag worden gereden, dat ik van rechts kwam en dus voorrang had. Uiterst vriendelijk gesprek hoor, want dat kan ik, vriendelijk zijn, heel vriendelijk, maar verbazing alom “oh… is dat zo… niet gezien”.

Cindy schreef in haar column dat je mensen niet moet “lastig vallen met gezellig doen”, mocht je het in je hoofd halen iemand spontaan te groeten als je bijvoorbeeld aan het wandelen bent. Ook zoiets. Wat is dat toch? Waarom kunnen wij elkaar niet gewoon vriendelijk groeten? Geef mij in deze dan maar weer de Franse mentaliteit, van klein tot groot, men groet elkaar. Uiterst beleeft, kinderen krijgen dit met de paplepel ingegoten. Ik moet dan wel weer oppassen, als wij in Frankrijk bij vrienden zijn geweest, dat ik niet iedereen groet met een kus op iedere wang, of spontaan mensen groet die ik niet ken. O ja, want spontaan groeten dat doen wij hier niet.

Dus mocht je mij tegen komen, mocht je mij groeten, ik groet je terug en als je er bij glimlacht dan glimlach ik terug.

Laten we lief zijn voor elkaar.