Klik voor de definitie van een column
  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist - mogelijk tussen de regels door -  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.
  • De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
  • Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
  • Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
  • Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia


column nr: 24

Oktober 2019. Een druilerige, grijze donderdag. Zo’n dag die weinig lijkt te brengen, behalve het saaie, alledaagse. Zware wolken. Geen stukje blauw. Een groot dik wolkendek. Geen doorkomen aan. Je zou ze uit elkaar willen drijven. Op zoek naar ruimte en en beetje vrijheid. Een beetje blauw…

Autumn Leaves. When I’m feeling Blue. Here’s that rainy Day. Met een studie Jazz zang in het verleden komt er direct een vloed aan liedjes in me op.

Het begint te regenen. Oef, het is al laat. Gauw de kinderen ‘naar bed bonjour-en’. Als de jongsten liggen, stap ik de kamer van onze oudste dochter binnen. Ze ligt al lekker onder de dekens en staart naar het plafond. Haar blik op oneindig. Ik voel dat ze me iets zeggen wil en ga even bij haar zitten. Op de rand van haar bed.

‘Mama’, zegt ze. ‘Weet je wat ik me afvraag? We hadden het op school over Anne Frank. Over het Achterhuis en zo. Dat lijkt me echt moeilijk. Als je bent opgesloten in je huis. Als je steeds stil moet zijn en je ‘s avonds de deur niet uit mag vanwege de avondklok… Ik kan me er helemaal geen voorstelling bij maken. Als je niet meer naar school kunt en je klasgenootjes nauwelijks meer ziet. Van de een op de andere dag. Niet meer naar het zwembad of de bioscoop. Alles dicht. Pff… Hoe zou dat zijn?’

Ik weet nog dat ik haar toen, geruststellend, toesprak dat ze maar lekker moest gaan slapen. Het was maar goed dat wij ons geen voorstelling hoefden te maken van die benauwende, onheilspellende sfeer die leesbaar en voelbaar werd door de verhalen van dat meisje. Anne Frank. De oorlog was lang geleden. Slechts enkele oudere mensen, waaronder opa, kunnen er iets van navertellen. ‘Ga nu maar lekker slapen’ zei ik haar ‘en wees dankbaar dat je dat niet hoeft mee te maken’. Buiten was de hemel donker geworden. De regen kletterde in grote striemen tegen het raam. Nachtlampje aan, licht uit. De deur, nog altijd, op een kier. Net als vroeger.

Eén maart 2020. We vieren in Zeist de 84e verjaardag van opa. Er worden grapjes gemaakt, over ‘hoesten in je elleboog’. Een flauwe lach. Wat onwennig kijken we elkaar aan. Er hangt iets in de lucht maar we weten niet wat. Gelukkig hebben we een ‘bourgondische’ familie. Het duurt niet lang of de sfeer is als vanouds. Studentikoze grappen. Luid gelach. De kinderen hebben als geintje een knalgroene, glibberige ‘jelly worm’ bij Action gekocht. Voor opa. Ze vonden het op het Coronavirus lijken. Hoe zou hij reageren? Mijn nichtjes en neefje lopen rond met een schaal hapjes; ‘Dit zijn Corona-hapjes en dit zijn gewone’, zeggen ze schaterend. Durf je die te nemen? De avond valt in.

Vijftien maart 2020. De verjaardag van onze andere opa. Zaterdagavond de 14e rinkelt de telefoon. Het is opa. Het is spijtig maar het feest gaat niet door. Een belangrijke persconferentie is aanstaande. Iedereen weet ervan en de één na de ander heeft afgebeld. Het virus is in opkomst en Nederland gaat op slot. Alle eet- en drinkgelegenheden gaan dicht. Scholen en kinderdagverblijven sluiten tot en met maandag 6 april. Iedereen wordt gevraagd waar mogelijk 1,5 meter afstand tot elkaar te bewaren en… vermijd drukte!

Inmiddels zijn we ruim een jaar verder. Een jaar waarin alles anders werd. Niets meer vanzelfsprekend was. We gingen in ‘lock down’. Blijf thuis. Werk thuis. Boodschappen doe je alleen. Was je handen tot ze stuk zijn. Hoest in je elleboog. Houd afstand. Onderwijs online. Restaurants, cafe’s, theaters, sportscholen op slot en… beperk je contacten. Alleen samen krijgen we weer grip op de toekomst …

Op het randje van haar bed kijk ik naar buiten. Ze is blij want sinds kort mag ze weer naar school en volgende week eindigt de avondklok. Ik zoek de ruimte. De hemel opent en ik zie een stukje blauw.

Look for the silver Lining!


 

Christel van Berkel

Christel van Berkel

CHRISTEL VAN BERKEL-VERLAAN | Columniste 2 per maand
Chaotische huisvrouw met ADD | Gepassioneerd zangeres en dirigente |
Gezegende vrouw van Arij | Liefdevolle moeder van Siri, Evi & Isaak

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    28 april 2021 at 09:36

    “Singing In The Rain!”