Column(23): Bloeien in de winter

column nr: 25

September 2018. ‘Mama, ik wil wel leren paardrijden.. maar ik durf het niet’. Mijn dochter staat aan de rand van de bak. Ze kijkt naar de vaardigheden van haar grote zus. Wat ziet dat er heerlijk uit. Zo vrij!

‘Ik wil het wel heel graag, maar.. ik denk niet dat ik het durf!’. Een peinzend gezichtje. Omlijst door krullenpijpen zoals ze die zelf noemt. Grote blauwe ogen waarin nu kleine laagjes water ontstaan. Van verlangen en onmacht. Het lijkt onmogelijk die berg te nemen. Het is dan ook een erg groot paard…

Ik zie haar verlangen en begin zachtjes; ‘En wat als we nu eens één losse les proberen? Gewoon, alleen maar één lesje. Geen kwartaal. Geen abonnement.. ‘. Ik zie haar vragend kijken. Twijfelend. ‘Ik wil wel, maar… als ik het nu eng vind?’ Ik begrijp haar vrees. Ze is bang dat ze dan moet. Dat we iets van haar verwachten, verlangen. Dat ze gedwongen wordt. ‘Nee, alleen maar een losse les. Als je het niets vindt mag je direct weer stoppen.’ Ik weet dat dit niet zal gebeuren maar probeer haar de ruimte te geven. Zichzelf een kans te geven iets spannends, iets nieuws, te beginnen in haar leven. Even is er nog die twijfel. Dan gaat ze overstag en bel ik direct voor de eerste paardrijles.

Na die les stormt ze op me af. ‘Mama, Het was zo leuk! Mag ik volgende week misschien weer één les? Om te proberen?’ Om een lang verhaal kort(er) te maken: een half jaar later (dochter zat al lang op paardrijden) planden we nog steeds die ‘ene, losse les’. Het nam de druk bij haar weg en gaf haar de ruimte die ze nodig had.

Ik merk dat dit effect heeft gehad op andere dingen die ze doet. Uitdagingen die op haar pad komen. Dat waren er in Corona-tijd extra veel. Ze is flexibel. Ik zie het ook bij de andere kinderen. Ze bewegen mee met wat er komt. Anticiperen op de beperkingen en versoepelingen met een vreemd soort van gemak. Het zal ook aan de leeftijd liggen. Als je in de lente van je leven bent wil je, moet je, ontplooien! Alles in je ‘schreeuwt’ om ruimte. Vrijheid! Je wilt ontdekken. Uitproberen. Je hebt dromen en idealen. En nog veel tijd van leven. Daar moet je wat mee. Nietwaar?

Afgelopen weekend was ik bij mijn ouders. Mijn vader (85) is muzikant en entertainer. Hij was organist in diverse kerken, speelde op bruiloften en partijen en was lid van de biljartclub. Voor Corona. Mijn vader; een lange, slanke en vitale man. Op leeftijd. We drinken koffie… voor het eerst sinds lange tijd, samen in de huiskamer.

Voorjaar 2020. De eerste lockdown. Van verbazing naar gewenning. Van opstandigheid naar gelatenheid. We zullen het ermee moeten doen. Het is niet anders. Ik lees in de krant dat het soms zorgt voor een leegloop bij clubs en verenigingen. Zangkoren. Oudere leden wilden aanvankelijk geen spelbreker zijn en bleven nog wat hangen bij de club. Corona bleek de genadeslag. Een natuurlijk moment om het lidmaatschap definitief aan de wilgen te hangen. Om na zo’n lange tijd dan nu de draad weer op te pakken? Misschien was het wel beter zo (..)

Ik neem nog een slok koffie en vraag; ‘Als we hier nu weer uit zijn, gaat u dan weer naar de kerk? Na afloop gezellig koffie drinken… muziek maken. Of terug naar de club… lekker even biljarten?  Ik kijk hem aan. Zie hem peinzen. Zijn blauwe ogen worden wat vochtig. ‘Nou, Chris… ik weet het niet. Ik wacht het maar even af. Ik vind het wel goed zo (..)’. Ik hoor de twijfel in zijn stem. Ik zie onmacht maar ook verlangen en probeer voorzichtig; ‘Dat begrijp ik, pap. Misschien anders eerst eens kijken? Of gewoon een keertje spontaan mee biljarten? En als u het niets vindt, kunt u direct weer stoppen?

Het valt niet mee. Tot bloei komen in de winter.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗