column nr: 25

In mijn column van 7 maart 2019 heb ik jullie kennis laten maken met een bijzondere inwoner uit Maassluis. Het verhaal van onze toen 11 jaar lange dakloze vriend bracht iets in beweging. Vele reacties stroomde binnen: verwondering, verwarring, ongeloof, empathie en hulp werd aangeboden. Maassluizers droegen hem een warm hart toe.

Nu bijna een jaar later zal 2020 een extra bijzonder jaar worden voor onze vriend. Een overgang vanuit een fase vol strijd en beroering naar…..tja dat mag hij zelf invullen.

6 januari was het zover, vele betrokkenen… de gemeente, hulpverleners en familie hebben zich ingezet om zijn doel te verwezenlijken. De sleutel van zijn voorlopige (pauze)woning zal hem overhandigd worden. Een tussenfase van 2 jaar waarbinnen hij over zal stappen naar zijn definitieve woning. Vanaf het moment dat hij te horen krijgt dat zijn omstandigheden wezenlijk zullen gaan veranderen, verschijnt er een glimlach op zijn gezicht die letterlijk van oor tot oor gaat.

Stralend verschijnt hij aan tafel in ons buurtcentrum. Ik schuif aan en samen laten we de geschiedenis de revue passeren. “ Ja Patries, er is toch wel een hoop gebeurt hoor, ik heb dingen gedaan en meegemaakt die best bizar zijn … ik weet nog dat ik met een lamp op mijn hoofd de kleding container inging… tijdens mijn zoektocht hoorde ik een groep jongeren aankomen en die bleven daar rondhangen. Dus ja dan zat er niets anders op dan daar blijven wachten tot ze weggingen. Met een sigaretje en wat drinken bracht ik daar mijn tijd door”.”

Vol verwondering luister ik naar zijn avontuur… Zat je werkelijk onder de grond? Hoe kwam je daar dan weer uit? “Nou gewoon met een touw, dat had ik goed vastgemaakt en daar kon ik me dan later weer aan optrekken

Serieus… het is nog nooit in me opgekomen dat mensen zulke acties ondernemen! Wat als iemand dat touw eruit haalt?…. ach ik laat mijn gedachten maar snel weer los.

Na zijn bijzondere verhalen komen we op de periode na de column. Zijn vreugde die hij ervoer met zijn toegewezen postadres, mensen die hij losgelaten heeft en de nieuwe vriendschappen die hij met een open hart in zijn leven heeft toegelaten… en dan verrast hij me met zijn opmerking:

“Achteraf is het nog snel gegaan, ik had echt niet verwacht dat ik nu al een huis zou krijgen, normaal duurt dat proces toch veel langer?

Bijzonder dat hij dit nu zo ervaart … tijd blijkt relatief en illusoir te zijn als je terugkijkt. Al om al is het een bewogen jaar geweest, met vallen en opstaan… twee stappen vooruit en weer een stap terug.

Maar onze vriend is een voorbeeld voor velen, altijd vond hij toch weer de moed en power om door te gaan… hij hield altijd een kiertje open om toch het onbekende avontuur voort te zetten om zijn doel te behalen.

Toch laat de lange intense periode die hij doorleeft heeft ook zijn sporen achter.

Zoals hij in de vorige column aangaf: “Ik weet niet meer hoe het is om thuis te komen, de deur achter mij dicht te doen en de kachel aan te zetten. Als dat moment toch gaat komen in mijn leven dan realiseer ik me hoe angstig ik word van het idee om dat weer kwijt te kunnen raken. Iets behouden is moeilijker dan kwijtraken.” Deze gevoelens komen af en toe om de hoek kijken.

Ook het jarenlang leven in de natuur… het wakker worden in stilte, de vogeltjes met hun ochtend zang, het ruisen van het riet, het kabbelende water… Het zal wennen zijn, boven en onderburen, de vele geluiden om je heen.

Neem je tijd om het vertrouwen weer te vinden in je medemens de maatschappij en jezelf. Het gaat je lukken! We wensen je al het goeds toe wat je verdient!

Wil jij onze Maassluise vriend ook feliciteren en misschien iets moois toewensen dan kan je een kaartje sturen naar buurtcentrum de Hooftzaak. Wij zorgen ervoor dat hij ze krijgt. Wat een warm welkom zou dat zijn…


 

Patricia van Lingen

Patricia van Lingen

Patricia van Lingen | activiteitenbegeleidster | buurtcentrum De Hooftzaak |
verbinding verwondering inspiratie | Dichteres | Boomredder