Column(25): Uitdaging voor baby boomers

Gepensioneerd en wat nu? Als baby boomer kom ik uit een tijd waarin veel dingen in huis door de vrouw des huizes werden gedaan. Ook ik was er zo één. Ik had daarnaast een part-time baan, maar hield graag de controle. Wellicht zal de moderne vrouw mij een control-freak kunnen noemen. Dat heeft natuurlijk in een bepaald gedrag geresulteerd.

Wij zijn sinds een jaar allebei gepensioneerd en kennen nu de geneugten van die status. Ik kan met u delen dat het in de praktijk best tegenvalt voor ons. De balans van het samen in huis zijn en dan de taken verdelen is een heksentoer. Voortdurend op elkaars lip en ‘in de weg’.

Ik vind dat Ko een aantal werkzaamheden in en om ons huis voor zijn verantwoordelijkheid mag nemen. Ik had dan ook gedacht dat hij huishoudelijke taken op zich zou nemen, maar daar ben ik van teruggekomen. Er zijn een aantal dingen die ik liever zelf in de hand heb, want anders draait het op gekissebis uit.

Zo is Ko een nitwit in de keuken en qua boodschappen doen is hij ook geen hoogvlieger. Ik had hem vaak aan de lijn, terwijl hij wanhopig zocht naar producten die ik zelf blindelings weet te vinden. Ik doe dat tweemaal zo snel en weet wat koopjes zijn. Hij heeft er totaal geen idee van noch interesse in. We hebben daarover onderhandeld en hij doet als tegenprestatie voortaan dagelijks het stofzuigen. Ik heb hem niet verteld dat drie keer in de week meer dan zat is. Ik weet namelijk dat hij nog weleens stukken overslaat. Doordat hij het elke dag doet, hoop ik dat het een beetje op niveau blijft.

Een andere ‘fout’ die ik in het verleden heb gemaakt is de wekelijkse was. Hij snapt niet wat de ‘witte was’ is en bleef iedere keer vragen om aanwijzingen. Het is voor mij een kleine moeite dus zet ik de wasmachine aan. Hij mag de rest doen. inclusief strijken. Dat laatste blijkt hij overigens best aardig te kunnen. Alleen het opvouwen van de hoeslakens. Gelukkig ben ik daarin zelf ook geen ster, dus dat laat ik maar zo.

Wij vinden het lastig, merk ik, dat we beiden veel in huis zijn en ‘alles’ van elkaar weten 7×24 uur. Niet dat we iets te verbergen hebben voor elkaar, maar in onze arbeidzame periode zagen we elkaar alleen in de avonden. Zoals Ko het uitdrukt: “We hijgden elkaar toen niet voortdurend in de nek”.

Hij wil overdag graag boeken lezen en documentaires bekijken en kiest zijn eigen prioriteiten. En wat dat laatste betreft botsen we dan ook regelmatig. Ik heb graag de taken van een dag zo snel mogelijk weggewerkt, hij vindt het best als het aan het eind van de dag pas af is, maar hij vergeet dan wel eens wat. Als ik hem erop wijs reageert hij laconiek met “Meid, maak je niet druk, mogen is er weer een dag”. Ik heb het al vele malen moeten aanhoren. Ik weet dat hij daarin gelijk heeft, maar ik houd nu eenmaal graag rekening met wat er in mijn plan op een dag moet zijn gedaan. Er kan altijd iets onverwachts op ons pad komen wat de plannen voor de rest van de dag omver kan gooien.

U snapt het: we zijn zoekende hoe we een onderlinge balans kunnen vinden tussen wie wat doet en wanneer. Ik probeer niet te planmatig te leven, maar helemaal zonder koers kom ik de dag niet lekker door. Baby boomer, herkent u zich daar een beetje in? Duurt het een jaartje of twee of komen jullie er nooit uit?

PS mijn Ko-reader vroeg mij of ik in de column, nog wel wil melden dat ik van hem al die jaren heel veel ruimte heb gekregen om het huishouden naar mijn hand te zetten. Die tijd is voorbij… hij vindt dat hij ook een zegje mag hebben, want het is nu ook zijn fulltime thuis. Nou, vooruit dan. En we onderhandelen nog lang en gelukkig.

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗