Column(25): We gaan lekker heel hard ‘Du’ van Peter Maffay zingen!

column nr: 25

Laten we het eens over muziek hebben, niet dat ik zo een uitgelezen smaak heb maar het is wel een groot onderdeel van mijn leven. Thuis staat altijd de radio aan en ik heb sinds kort Spotify.

Vroeger toen ik zeventien was, was je of blues of soul. Soul en blues mengden niet met elkaar. Ik was blues en je keek neer op soul en andersom. Je kon het aan de kleding zien, het leven was heel overzichtelijk toen. Nederlandstalig en Duitse liedjes daar wilde je niks mee te maken hebben alleen Herman van Veen en Boudewijn de Groot.

Die arrogantie is niet iets waar ik trots op ben, uiteindelijk vind ik bijna alle muziek leuk.

Tijdens mijn studie Botanie zaten we met de hele klas in een huisje op Texel. We dronken hele zwarte pruttel koffie, hadden lange rokken aan of versleten strakke spijkerbroeken. We determineerden met groepjes op de grond en de hele dag draaide Jaap Fischer, als je die muziek niet kent, luister even op spotify. Als ik dat hoor ben ik weer jong en weet ik weer hoe het voelde om verliefd te zijn en mee te doen in een groep gelijkgezinden en vol verwachting was van geweldige toekomst, niet burgerlijk uiteraard!

Bij het songfestival vind ik bijna nooit iets mooi en het is vaak een boel hoog gegil, maar als zo’n nummer bekend wordt en je het gaat herkennen, is het zeker niet zo lelijk als de eerste keer dat ik het hoorde. Ik was altijd fan van Herman van Veen, heb veel optredens gezien maar was er ineens klaar mee. In de laatste show waar we bij waren had hij er duidelijk geen zin in. Hij zong en speelde op de automatische piloot. Later op TV was hij samen met Boudewijn de Groot in een programma dat een groepje zangers hun nummers op eigen wijze manier zongen en andersom. Wat waren ze arrogant, zo voldaan en met een air van dat doen we met twee vingers in de neus. Met als resultaat dat hun versie veel minder was dan van de andere gasten. Maar ondanks dat luister ik na al die jaren nog heel graag naar ‘liefde van later’.

Laatst was ik eten bij mijn broer, er stond heerlijke, voor mij onbekende muziek op. “Oh, wat een mooie muziek”, zei ik, “ik kom hier wonen.” Hij zette abrupt iets anders op… humor van mijn broer! Daar heb ik nog een voorbeeld van: Ik vind sinds ik Piet ken en wij regelmatig een huisje huren in Zeeland het nummer van BLØF heel goed: Zoutelande. Ik was nog nooit in Zoutelande geweest dus wij op een dag daar naartoe gereden vanaf het huisje. In het begin van het dorp: stond onder het bord ZOUTELANDE ‘fijn dat je hier bent’ en daar heb ik uiteraard een foto van gemaakt. Ik vertelde dat aan mijn schoonzus en die zei: ‘bestaat dat Zoutelande echt dan?” waarop mijn broer antwoordde: ‘Nee joh, dat is bluf’.

Mijn man was van de muziek: cassettebandjes opnemen, een grote bandrecorder met muziek, alles gecategoriseerd. Daardoor bleef mijn muziekkeuze beperkt door wat hij opnam, maar dat was prima. Later toen ik zelf voor de muziek moest zorgen (letterlijke en figuurlijk) kwam daar door invloed van anderen weer nieuwe lievelingsnummers bij. Zo heb ik Pink Floyd leren kennen en ik begrijp met terugwerkende kracht niet dat wij die LP nooit gehad hebben. Wish you where here is zooooo een mooi nummer.

Mijn zoon is ook altijd bezig met muziek, en toen hij tiener was en The Stones opzette riep ik, ‘wat een herrie’, zeker The Stones. Maar keer op keer als ‘As tears goes by’ gedraaid werd riep ik: “Oh, wat mooi, van wie is dat?” Waarop Bas, mijn zoon, steeds weer triomfantelijk zei: ‘De Stones Ma!’ … Dat nummer wordt op mijn begrafenis gedraaid.

Nu heb ik iets met Piet, Piet is Stones fan pure sang! Draai iets van de Stones of er is nieuws van Mick Jagger dan zit hij met tranen in zijn ogen. Ik vind het al lang geen takkeherrie meer, sterker nog: ik ben met de kinderen en mijn man nog naar een optreden geweest in Nijmegen wat super indrukwekkend was.

Mijn kleindochter van acht jaar kijkt op vrijdagavond naar The Voice Kids en zij heeft opeens ook een mening over muziek, mijn zoon vindt het lastig dat ze Marco Borsato goed vindt en laat haar Boudewijn de Groot horen. Je krijgt wat je verdient!

Nu gaan de gesprekjes van haar zo: “Oma ken je Sanne Hans?” “Nee die ken ik niet.” “Ken je wel Miss Montreal?” “Ja, die ken ik wel.”

“Dat is dezelfde”, zegt ze triomfantelijk. Gelukkig nu kan ik meepraten want ik ken het nummer ‘Door de wind (alias ‘ik kan alleen zingen’) ‘ wat eigenlijk een lied van Stef Bos is. Nu stijg ik in haar achting. En ken je dát en dát nummer? Nee die ken ik dan weer niet. Ik zet ze wel even op je spotify lijst en binnen een minuut heeft ze mijn lijst aangevuld met een Voice winnaar.

Ik moest vroeger altijd een beetje lachen om mijn nichtje Marie-Claire (Mops). Zij hadden dan Duitse slagers opstaan en zongen die dan heel hard mee. Nu kun je me heel blij maken met het nummer van Peter Maffay ‘Du’ ik zing dan heel hard mee. Dat is best af en toe lekker. Dus Mops, als ik langs kom zingen we samen!

Times are changin zong Bob Dylan. Gelukkig wel want anders was ik nog steeds arrogant en was mijn muziekkeuze wel erg beperkt gebleven…

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗