Column(26): De hemel huilt

column nr: 28

Het lijkt wel herfst. Buiten is het bewolkt en winderig. Met kans op een bui. De hemel huilt, zeggen ze dan. Het is stil op straat. Ik sla de krant open. Chaos rond het vliegveld, iedereen wil weg uit Kaboel. Weg is de zon. Het nieuws past bij de bedrukte sfeer die ik voel. Iedereen wil weg. Op de vlucht. Ik zucht.

Na een week hebben we hier thuis de zaken weer wat onder controle. De tenten en grondzeilen zijn inmiddels schoon en droog opgeborgen. Drie weken kamperen in Drenthe was geweldig en ook een beetje nat. Ons kampeerveld was recent opnieuw aangelegd en bleek niet bestand tegen zoveel (vooral nachtelijke) regenval. De kleigrond raakte verzadigd en de stalen haringen werden bij het minste of geringste losgetrokken. We kochten een set houten haringen bij een warenhuis in Dwingeloo. Dat hielp, even. Echter, na verloop van tijd stond ons veldje blank en ook de houten haringen zwichtten bij al dat water. Tentpalen zakten zomaar 15 cm de grond in. Een platte steen of stuk hout er onder hielp, even.

De vriendelijke, van origine Limburgse, campingeigenaar was er maar druk mee; gasten verplaatsen naar een hoger of droger stuk land. De grote uittocht. Iedereen wou weg. Geulen graven, vlonders en rijplaten leggen om het veld toegankelijk te houden. Boze campinggasten maakten filmpjes en foto’s van het ondergelopen terrein. Hun vakantie was ‘in het water gevallen’. Of de eigenaar dit niet had kunnen voorzien? Iedere dag kwamen er ‘ramptoeristen’ ons veldje gade slaan. We kregen zelfs koffie aangeboden, door vaste gasten, en een plek om te schuilen wanneer het water tot onze lippen zou komen (…). Wat een ellende. In hun ogen. Je zult er maar staan met je tentje.

Het klinkt misschien onwerkelijk maar wij waren vooral druk met genieten. De regen viel grotendeels ‘s nachts en er gaat niets boven slapen met het geluid van regen op het tentdoek. Ik kroop wat dieper mijn slaapzak in. Natuurlijk waren we verrast door de hoeveelheid water die bleef liggen en ons terreintje veranderde van een groen grastapijtje in een soort visvijver of … voetenbad. Onze kinderen grapten: ‘Er was toch een belevingspad bij de camping? Nou … die begint hier’ en ‘Modder is heel goed voor je voeten, wist je dat?’ Na de eerste verbazing gingen we over tot de orde van de dag. Koffie maken, ontbijten voor de tent en plannen doorspreken voor deze nieuwe vakantiedag! Die verliep veelal zonnig en aangenaam. De kinderen genoten van alles wat Drenthe te bieden heeft. Het is een mooie streek. Oude boerderijen, dorpjes met een Brink, waar de tijd lijkt stil te staan. Prachtige laantjes met dikke, eeuwenoude bomen die een diepe indruk op me maakten. Stille getuigen met hun eigen verhaal. Als bomen konden spreken…

In de laatste week hebben we de slaapzak van een van de kinderen even in de droger gestopt. Deze was een beetje nat geworden. Hij lag te dicht op het tentdoek. Op de ochtend van vertrek had het ‘s nachts zoveel geregend dat onze dochter ons zachtjes toeriep: ‘Pap, mam, hoe laat gaan we inpakken en opruimen? Bij de ingang van de tent wordt het nu echt een beetje vochtig hier…’.Een half uurtje later stopte het met regenen en konden we bij droog weer, rustig, onze spullen inpakken. Een zonnetje brak door. Na een praatje met de goedlachse eigenaar en een laatste kop koffie reden we de slagboom door. Op weg naar huis.

Vandaag regent het. De hemel huilt. Iedereen wil weg uit Kaboel. De grote uittocht. Je zult er wonen. Het zal je thuis zijn. Wie gaat deze mensen verplaatsen naar een veiliger stuk land. Nu het water tot hun lippen staat? Waar kunnen ze schuilen, nu hun leven ‘overloopt’? Waar vinden zij redding en waarheen voert hun belevingspad, of.. overlevingspad?

De hemel huilt.