Column(26): Vallen en opstaan

column nr 26

Baby’tjes worden geboren als een ongeschreven boek, puur en zuiver. Nog niet “belast” met negatieve ervaringen. ‘Blanco zijn’ betekent ook dat ze onbevangen tegen de wereld aan kijken, open staan voor alles en met eigen ervaringen vullen zij vervolgens de bladzijden van hun levensboek. Dat is ook één van de dingen die we zo leuk aan kinderen vinden, hun eigen manier van reageren op alles wat ze tegenkomen en meemaken. De pure emoties die zij laten zien en de verbazing waarmee ze de wereld inkijken. Wij als volwassenen kunnen hier juist ontzettend van genieten . Soms wensen we dat we zelf weer even die onbevangenheid mogen voelen , we weer even kind mogen zijn. Niet belast met de kennis van verdriet wat je overkomt, oorlogen in de wereld en het gevaar wat overal dreigt.

Onlangs vertelde mijn collega een verhaal over haar zoontje.

Zij kwamen uit school gelopen en hij had een andere route gekozen dan zijn moeder. Toen zij het punt naderde waar zij elkaar weer zouden moeten treffen, hoorde zij een hoop geschreeuw en toen ze dichterbij kwam bleek er een mevrouw tegen haar zoontje te schreeuwen. Het bleek dat haar zoontje over een zwanennest had gelopen en deze mevrouw was heel boos geworden. Mijn collega nam haar zoon mee naar huis en thuisgekomen vroeg zij hem wat er was gebeurt. Zij kende haar zoon en hij is gek op dieren, zij kon zich dan ook niet voorstellen dat hij iets kapot had willen maken. Haar zoon was heel verdrietig en vertelde zijn moeder dat hij op het ei lette dat de zwaan had achtergelaten in haar nest. Als de zwaan dan terug zou keren was het ei nog heel en kon ze het weer verder uitbroeien. De schreeuwende mevrouw had blijkbaar niet gezien dat er nog een ei in het nest lag en was er direct vanuit gegaan dat de jongen iets slechts van plan was. Had zij geweten van het ei en de goede intenties van het zoontje van mijn collega had dit verhaal er heel anders uit gezien.

Het referentiekader van deze volwassene is al gevuld met allerlei negatieve ervaringen die zij heeft meegemaakt, de bladzijden in haar boek zijn ermee volgeschreven. Het gevolg is dat zij er automatisch vanuit ging dat het kind op het nest liep om het te vernielen maar niet ieder kind is hetzelfde. Net als niet iedere volwassene hetzelfde is.

Leven vanuit liefde betekent dat we de mogelijkheid hebben om onze bladzijden telkens weer te herschrijven. De ervaringen die we opdoen in ons leven kunnen we telkens weer gebruiken als leermomenten, deze ervaringen betekenen niet automatisch dat gelijksoortige situaties hetzelfde betekenen en we vervolgens dan hetzelfde moeten reageren. Wat zou het fijn zijn als we weer een stukje van die onbevangenheid terug konden krijgen. Dat zou ons zeker helpen. Als we onszelf een stukje nieuwsgierigheid cadeau kunnen doen zouden we elkaar meer vragen naar het hoe en waarom van een situatie of van een gesprek of uitspraak. Als we onze natuurlijke nieuwsgierigheid wat meer aan bod laten komen staan we ook wat meer open voor de ander en diens beweegredenen om te handelen zoals hij handelt. Het betekent ook dat we elkaar de ruimte geven om fouten te mogen maken. Fouten maken, betekent eigenlijk niets meer dan momenten om van te leren.

Eigenlijk is het ook wel een beetje raar, van kinderen vinden we het normaal dat ze nog een hoop moeten leren, we accepteren dat ze leren door vallen en weer op te staan. We accepteren en stimuleren hun groei hierin. Als we groter worden en we volwassen beschouwd worden zijn we plotsklaps uitgeleerd. Dan moeten we alles weten, kennen en kunnen en worden valpartijen niet meer getolereerd. Blijkbaar zijn we dan klaar, we zijn “af” en worden we verondersteld om alles te weten. Terwijl we ook in ons volwassen bestaan vaak allerlei stappen voor het eerst zetten, denk alleen al aan je rol als werknemer of je rol als partner van of de rol van mama of papa. Allemaal nieuwe situaties waarin we opnieuw mogen leren. Geef jezelf en de ander dus ook vooral die ruimte om te kunnen vallen en weer te mogen opstaan.