Column(27): De polder oftewel Het Wilgenrijk

column nr: 28

Zo nu en dan loop ik door het Wilgenrijk. Het woord rijk wil nogal wat zeggen. Dat het rijk is aan wilgen of dat het een Rijk is. Of rijk zijn.

Er is nogal wat veranderd. Langs de Ka en in het Rijk. Ooit een Weverskade met bedrijvigheid en lintbebouwing. En de Polder? Nou, die zouden onze voorouders niet meer herkennen. Hoewel je daar niet zo oud voor hoeft te zijn. Jaren voor er bouwplannen waren, was het een polder met appel- en perenboomgaarden, tuinderijen en boerderijen. Een en al bedrijvigheid. Sloten, koeien en grazige weiden. Idyllisch als ik het zo lees, maar werd hier hard gewerkt. Een beetje Ot en Sien sfeertje. Ons kende ons.

Wat is er door kinderen ook veel gespeeld en wat heeft er zich hier veel afgespeeld.

En als ik daar nu loop, kijk ik naar de skyline van Maassluis bij zonsop- of ondergang met de hoge bouwsels die er ook zijn. Naar alle dieren die je tegen kan komen of tegenkwam. Het was steeds een genoegen. Al die kruiden, de mooie vegetatie die was ontstaan. Men is hard aan het bouwen. De palen worden achter elkaar de ongerepte bodem ingeslagen. Grond omgewoeld en verlegd, wegen en waterwegen aangelegd.

De polder begint aardig ‘bewoont’ te raken. Mensen kiezen voor huizen op een postzegel grond, sommigen met veel grond anderen met minimaal. Mooie huizen, dat wel. Het landelijke raakt ver naar de achtergrond, ook al zijn de huizen nog zo landelijk om te zien. De bebouwing gaat voort.

Ik ben benieuwd hoe het eindresultaat zal zijn, of er toch mensen zijn die houden van een tuin. Om het groen, voor hun gezondheid, de koelte van groen en levend gras onder de voeten. Een polder met een groene blik op niet alleen wilgen als je het rijk binnenrijdt, maar ook diversiteit in groen. Groen, niet alleen maar neergezet om op te leuken, omdat het goed oogt, maar om van te genieten en te bewonderen. Groen, de brenger van zuurstof en koelte. De natuurlijke airco in de hete zomers.

Iedereen een groene tuin, dan wordt het een leefbaar Groen Rijk.

De kieviten, puttertjes, buizerds, hazen … ze raken hun territorium langzaam maar zeker kwijt.

De hazen kom ik op de raarste plaatsen tegen. Ze rennen als verdwaasd rond. In het vroege voorjaar zaten steeds twee jonge haasjes verstopt in het groen bij ons. Geen leger meer om in te liggen in de polder, maar een bosje groene ruigte in een tuin. En iedere avond kwam moeders hen opzoeken om ze te verzorgen en te voeden. Dat was heel mooi om te zien. We hebben ons verbaasd dat ze steevast haar jongen terug kon vinden, dan hier dan daar. De zorgzaamheid van zo’n haas. Menig hondenbezitter hebben we gevraagd om een andere kant op te lopen om de haasjes te sparen. De hazen, tja, ik hoop dat ze allemaal een andere polder bereiken en vrolijk verder kunnen gaan, zonder steeds te moeten verhuizen. Het vege lijf te moeten redden voor honden die loslopen en het verkeer, de mens.

Er zijn nog wel schapen in de polder voor zolang het duurt. Dat blijft een mooi gezicht. Ze zouden eigenlijk leuk een vaste plek kunnen hebben daar …

Als herinnering aan het feit dat het heus ooit een groene en open polder is geweest.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗