Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
“Je mag onze ervaring te gelegener tijd best delen hoor”, had vriendin onlangs gezegd. Het was een paar jaar geleden tijdens de coronaperiode dat zij met mij – aanvankelijk in vertrouwen – hun afwegingen met mij bespraken om eventueel te gaan scheiden. Zij werkten destijds beiden vaak thuis en zaten elkaar nog al eens in de weg. Ik was het met hun afwegingen niet echt eens en wij hebben er een paar diepgaande gesprekken over gevoerd.
Ik vond het eerst lastig om hun verhaal publiekelijk te maken, maar voelde mij wel uitgenodigd om de ervaringen van hen met anderen te delen opdat anderen die met vergelijkbare uitdagingen te maken hebben er wat van kunnen leren. Ik heb onderstaande uiteraard eerst laten lezen en zij gaven toestemming, waarvoor dank.
Vriendin vond dat zij al jaren overheerst werd door haar partner en dat het tijdens corona helemaal de spuigaten uitliep. Hij ontkende dat dit de motivatie was voor zijn handelen, hoewel hij begrip toonde voor het feit dat zij het zo beleefde. Hij stelde ertegenover dat zij zich altijd had geschikt naar wat hij wilde zonder dat zij ooit liet merken dat zij het er niet altijd mee eens was. En dat kon maken dat zij het als overheersen beleefde. Ik vind dat hij daarin haar grotendeels tegemoet kwam, en ik heb ervaren dat hij best openstond voor tegenspraak. Hij houdt namelijk van discussie en wil graag op grond van steekhoudende argumenten overtuigd worden. Ik heb hem destijds wel voor ogen gehouden dat vrouwen vaak op hun gevoel afgaan een dat er dus een wereld van verschil is tussen hoe man en hoe vrouw ernaar kijken.
Een ander punt waarop zij principieel was – en soms nog is – is het terrein van beloftes. Als hij iets beloofde, kwam het voor dat hij het vergat uit te voeren. In haar ogen althans. Hij ‘zat heel anders in deze wedstrijd.’ Zij verweet hem dat dan in niet te verstane bewoordingen. Hij bleek daar vaak wel op te hebben gereageerd. Dat was dan met de typische mannensmoes: “ik ga het ook wel doen, ik had alleen niet gezegd wanneer. Ik doe het wanneer ik eraan toe ben, want ik heb nog meer te doen.” Zij kon erg slecht tegen zo een antwoord, maar vertikte lange tijd om duidelijke eenduidige afspraken te maken.
Het kan zo eenvoudig zijn door hem te vragen wanneer hij het klusje gaat uitvoeren. Dan heb je beiden duidelijkheid over de verwachtingen over en weer. We hebben er samen serieus overgesproken. Het mocht uiteindelijk baten. Zij staat wel op het standpunt dat hij steeds die duidelijkheid moet bieden. Dat lukt hun tegenwoordig stukken beter.
Een derde punt was dat zij weigerde om hulp te vragen aan hem. Hij was best bereid om op diverse terreinen hulp te bieden, maar had regelmatig slechte ervaringen of liever … aanvaringen met haar. Als hij haar begon te helpen terwijl ze bijvoorbeeld al met iets huishoudelijks of met werkzaamheden in de tuin bezig was, dan verweet zij hem “dat hij nu ineens in actie kwam, in de wegliep, werk van haar overnam, haar behandelde als onbekwaam en dat hij in haar ogen een betweter was.” Hij vond dat hij dan juist uit zichzelf hulpvaardig probeerde te zijn, omdat zij nooit wat vroeg. Zelfs als het om een typisch mannending ging zoals een zware til- of sjouwklus ging, kwam er geen hulpvraag van haar zijde, wel een verwijt achteraf dat hij haar liet tobben. Ik snapte ook hier zijn voortdurende dilemma. Zij besloot zich opener op te stellen en hij beloofde niet meer zonder overleg vooraf haar werk uit handen nemen. Een goed voornemen. Tegenwoordig vraagt zij hem gelukkig wel op tijd om hulp en dat houdt de zaak luchtig.
Ik ben blij dat ik destijds met beiden heb mogen praten. Ik heb eerst afzonderlijk met haar daarna met hem gesproken. Tot slot spraken we met zij drieën waarbij ik een moderator positie kon innemen. Het wederzijds begrip werd groter en zij konden weer verder met elkaar. Zo af en toe vraag ik haar terloops hoe het gaat. Zij vertelde vorige week dat zij nog steeds heel blij is dat ik indertijd een luisterend oor heb willen zijn.
Zo’n vriendschap gun ik iedereen.
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 111 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.