Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
[redactie: Wouter miste de deadline. Daarom valt Ko voor hem in met een column die al op de plank lag]
Wat moet je ermee als je een boek eenmaal gelezen hebt? Een goede vraag. Het hangt voor een deel af van welk soort boek het is. Er zijn trouwens mensen die hun hele leven steeds meer boeken meeslepen.
Ik krijg daarbij een beeld uit het boek van A Christmas Carol van Charles Dickens: Marley sleepte zijn hele leven steeds meer (schulden) met zich mee. Ik zie het zo voor me: een man die een keten van gelezen boeken achter zich aan sleept.
Ik denk dat vooral mannen boekenverzamelaars zijn. Het begint in de jeugd met een mix aan stripboeken, avonturenverhalen en ander spul dat de jongensgeest mag boeien.
Tijdens de middelbare school komen science fiction en echte wetenschap en geschiedenis in beeld, wellicht wat (populaire) sociale en filosofische literatuur. Inmiddels neemt de stapel verder toe en komen er studieboeken bij.
Tussen het dertigste en vijftigste levensjaar volgen dan biografieën, naslagwerken, woordenboeken, encyclopedieën, aanvullende studieboeken, detectives enzovoort.
En al die boeken vragen steeds meer ruimte: in de boekenkast of het rek in de werk-/studeerkamer dan wel op zolder of de kelder in de vele opbergdozen. Afscheid van boeken nemen valt niet mee en dan breekt het moment aan dat onze boekenwurm zelf de conclusie trekt: er mag wel wat weg voordat de kinderen postuum ermee worden opgezadeld.
As er dan iemand aan de heer des huizes vraagt of hij voor zijn verjaardag een leesboek wil, dan krijgt hij een André van Duijn momentje: “Ik heb al een boek“.
Natuurlijk had hij al die jaren lid kunnen zijn van de bibliotheek, maar lokaal is de collectie veel te beperkt want die bestaat vooral uit ontspanningsliteratuur. En om nu voor je leesplezier een trip te ondernemen naar een grote stad voor een meer serieuze bibliotheek is dan net weer een te grote opgave. En zo zit de boekenwurm met de handen in het haar vertwijfeld te kijken naar een willekeurige deels verouderde en grotendeels eenmalig gelezen verzameling boeken.
Ik vraag u lezer namens een vriend: “Snapt u dat het voor de boekenwurm lastig is om afscheid te nemen van zijn boeken of niet? Kunt u zich in zijn positie verplaatsen of heeft u zelf maar één boek?”
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 175 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
1 Reactie
Boeken moeten blijven! Kan niet anders, mogen niet weg!